| rdfs:comment
| - thumb|left|Dowódca chorągwi husarskiej Załączony drzeworyt przedstawia dowódzcę chorągwi husarskiej, z czasów Zygmunta III, w uroczystym stroju i uzbrojeniu, jadącego na czele swego zastępu. W ręku trzyma znamię swej dostojności, buzdygan ośmiopiórowy; na głowie czapka kroju dawnego polskiego, obłożona futrem, z piórem umocowanym do niego drogą spinką. Kontusz z podbiciem stanowi zwierzchnią odzież, zapięty na piersiach; pod nim żupan sięgający do połowy kolan. Buty z długą, miękką cholewą, z wysokimi obcasami, opatrzonymi w stalowe podkówki. Z pod prawego kolana widać przytroczony miecz ogromny, obosieczny i dwuręczny bez pochwy, zwany koncerzem. Broń ta wskazuje że to rotmistrz husarskiej chorągwi, bo żadna inna jazda polska koncerzy nie miała. Broni tej używali husarze ciężko uzbrojeni,
|
| abstract
| - thumb|left|Dowódca chorągwi husarskiej Załączony drzeworyt przedstawia dowódzcę chorągwi husarskiej, z czasów Zygmunta III, w uroczystym stroju i uzbrojeniu, jadącego na czele swego zastępu. W ręku trzyma znamię swej dostojności, buzdygan ośmiopiórowy; na głowie czapka kroju dawnego polskiego, obłożona futrem, z piórem umocowanym do niego drogą spinką. Kontusz z podbiciem stanowi zwierzchnią odzież, zapięty na piersiach; pod nim żupan sięgający do połowy kolan. Buty z długą, miękką cholewą, z wysokimi obcasami, opatrzonymi w stalowe podkówki. Z pod prawego kolana widać przytroczony miecz ogromny, obosieczny i dwuręczny bez pochwy, zwany koncerzem. Broń ta wskazuje że to rotmistrz husarskiej chorągwi, bo żadna inna jazda polska koncerzy nie miała. Broni tej używali husarze ciężko uzbrojeni, w gonionej potrzebie, to jest w konnej utarczce. Jeżeli drzewcami z proporcami rozbili zastępy nieprzyjacielskie, to powalających na ziemię przebijali koncerzami. Gdy który z husarzy skruszył kopię, wtedy używał tego koncerza, zarówno do cięcia jak do pchnięcia, w miejsce drzewca. Bywały takowe koncerze i w ozdobnych pochwach, ale te raczej do parady, niż do użytku bojowego służyły; w natarczywej bowiem napaści jazdy husarskiej nic było czasu dobywać z pochwy koncerzy: musiały być nagie, ażeby w każdej chwili posługiwały. Siodło husarskie osobnego kształtu, czaprak pod nim ozdobny z frendzlami, wyszywany nie tylko sznurami złotymi, ale w rogach i drogimi kamieniami, oraz napierśnik rzemienny, naszywany również klejnotami, przyozdabiają dzielnego rumaka. Prawdopodobnie cały tekst Encyklopedii Tradycji w pochodzi z jakiegoś starego czasopisma, przedwojennej książki lub którejś ze starych polskich encyklopedii, słownika wydanego przed II wojną światową (na końcu tekstu powinien się znajdować się odsyłacz do odpowiedniej książki lub czasopisma). Tekst nie był poprawiany pod względem merytorycznym i dlatego nie jest aktualny. Możesz go uaktualnić, oddzielając swój komentarz lub obszerniejsze hasło linią ciągłą (-----), ale hasła oryginalnego NIE ZMIENIAJ - pamiętaj, że ET to przede wszystkim miejsce przechowywania starych, nieaktualnych haseł encyklopedycznych. PAMIĘTAJ: Ten tekst to ciekawostka i nie nadaje się na ściągawkę do szkoły i nie powinien też być traktowany jako jedyne źródło wiedzy na ten temat! HusariaTygodnik Illustrowany (XIX wiek) Kategoria:Słownik Kategoria:Wojsko Kategoria:Broń
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)