abstract
| - right|thumb|250px|Fasada kamienicy Kamienica Juliana Glassa – modernistyczna kamienica położona przy ul. Lwowskiej 7. Budynek zachował się do dnia dzisiejszego w dosyć dobrym stanie, stanowi przykład modernistycznej architektury przedwojennej. Kamienica została wybudowana w latach 1936-1937 dla pracowników Banku Polskiego, a architektami budynku byli stali współpracownicy, Roman Sigalin i Jerzy Gelbard. W bardzo dobrym stanie przetrwała II wojnę światową. Po wojnie mieszkał w niej profesor Jan Zachwatowicz, znany warszawski konserwator zabytków, a dzisiaj należy do Politechniki Warszawskiej i mieszkają w niej jej profesorowie. Kamienica jest sześciopiętrowa, dziewięcioosiowa i dwutraktowa, posiada także jedną, południową oficynę - tylko tyle mogło zmieścić się na niewielkiej, czworobocznej działce. Wzniesiona została w oparciu o żelbetowy szkielet wypełniony cegłą z ogniotrwałymi stropami. Fasada kamienicy wyróżnia charakterystycznymi dla spółki Gelbard-Sigalin trójbocznymi, przeszklonymi wykuszami, nadającymi jej dynamiki. Oprócz tego fasada nie posiada większej liczby zdobień, fasadę obłożono dwubarwnymi kamiennymi płytkami z piaskowca, urozmaicono ją gzymsem koronującym i nieznacznym oblicowaniem otworów okiennych. Wnętrza były wówczas bardzo eleganckie, znalazły się duże, wielopokojowe mieszkania o wysokim standardzie, automatycznymi kuchniami, windami, elektrycznymi chłodniami, pralniami, suszarniami oraz garażami. Wiele nowoczesnych podówczas rozwiązań, np. zsypy kuchenne, są używane zgodnie z przeznaczeniem po dziś dzień.
|