| rdfs:comment
| - 250px|thumb|Leukrokota 250px|thumb|Leukrokoty Leukrokoty to magiczne bestie o odrażającym wyglądzie i temperamencie, nawiedzające opuszczone miejsca w poszukiwaniu ofiar. Typowy przedstawiciel tej rasy mierzy sobie ponad 2 metry w kłębie i osiąga długość do 3 metrów. Ciało leukrokoty zbudowane jest podobnie do ciała jelenia, ma lwi ogon i rozszczepione kopyta, identyczne z jelenimi. Głowa podobna jest do łba dużego borsuka, ale zamiast zębów wyposażona jest w ostre, kościane płytki. Futro ma barwę szarobrązową, ciemniejąc w okolicy szyi i przechodząc w czerń na głowie. Płytki zębowe mają szare zabarwienie a oczy płoną dzikim, czerwonym światłem. Całe ciało leukrokoty przesiąknięte jest smrodem zgnilizny a szczególnie odrażający odór dobywa się z pyska.
|
| abstract
| - 250px|thumb|Leukrokota 250px|thumb|Leukrokoty Leukrokoty to magiczne bestie o odrażającym wyglądzie i temperamencie, nawiedzające opuszczone miejsca w poszukiwaniu ofiar. Typowy przedstawiciel tej rasy mierzy sobie ponad 2 metry w kłębie i osiąga długość do 3 metrów. Ciało leukrokoty zbudowane jest podobnie do ciała jelenia, ma lwi ogon i rozszczepione kopyta, identyczne z jelenimi. Głowa podobna jest do łba dużego borsuka, ale zamiast zębów wyposażona jest w ostre, kościane płytki. Futro ma barwę szarobrązową, ciemniejąc w okolicy szyi i przechodząc w czerń na głowie. Płytki zębowe mają szare zabarwienie a oczy płoną dzikim, czerwonym światłem. Całe ciało leukrokoty przesiąknięte jest smrodem zgnilizny a szczególnie odrażający odór dobywa się z pyska. Pomimo niezbyt imponującego wyglądu, leukrokoty są bardzo sprytnymi drapieżcami, specjalizującymi się w naśladowaniu głosów innych istot. Potrafią zwodzić podróżników, udając niewiastę wołającą o pomoc lub po prostu podszywając się pod ranne zwierzę. Polują na wszystko co się rusza, nie wyłączając ludzi i mniejszych drapieżników. W razie potrzeby potrafią porozumiewać się z obcymi za pomocą Wspólnego. Główną bronią leukrokoty są potężne płytki zębne, które są w stanie przegryźć nawet metal. Nawet zwycięska walka z nimi kończy się często koniecznością wyrzucenia zbroi i tarczy na złom. Inteligentne bestie nie zagryzają powalonego przeciwnika, jeśli jego towarzysze wciąż walczą. Jeśli ktoś rzuca się do ucieczki, jest ścigany tylko do miejsca, w którym leukrokota straciłaby z zasięgu wzroku już powalony łup. Zmuszona do wycofania się, leukrokota potrafi zadać ścigającemu ją wrogowi potężny cios przy pomocy tylnych kopyt. Dodatkową bronią tych istot jest straszliwy smród, który powoduje, że wielu przeciwników ma problem ze złapaniem oddechu. Leukrokoty zamieszkują opuszczone i zrujnowane miejsca, z dala od innych istot żywych, które albo pady ich ofiarą albo uciekły, przerażone ich obrzydliwością. Legowiska leukrokot znajdują się w niebezpiecznych jarach i szczelinach skalnych albo wśród odległych szczytów i iglic, pośród których poruszają się równie łatwo jak górskie kozice. Jaskinie, stare i opuszczone wieże a nawet kamieniołomy są dla nich dogodnymi lokacjami. Agresywna natura tych istot sprawia, że rzadko łączą się w pary i zwykle tylko jedna na dziesięć wychowuje w danym momencie młode. Starają się też nie naruszać wzajemnie swego terytorium, które zwykle zajmuje obszar o promieniu około 30 kilometrów. Intruzi rzadko są traktowani jako cokolwiek innego niż źródło pożywienia. Czasem potężne złe istoty zmuszają leukrokoty do służby, ale są sługami niechętnymi i skłonnymi do zdrady. Choć istoty te preferują świeże mięso jako pożywienie, nie gardzą również padliną. Ponieważ funkcjonują na obrzeżu wszelkich nisz ekologicznych, nawet większość druidów nie ma żadnych oporów przed tępieniem tych bestii. Wielu uważa, że leukrokoty są ohydną anomalią, stworzoną przez jakiegoś szalonego czarnoksiężnika. Magowie natomiast cenią sobie skórę leukrokoty, z której preparują buty skoczności i ślinę tych istot, która może jakoby służyć do produkcji antidotum na eliksiry miłosne.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)