| rdfs:comment
| - Wóz poprzedzało dwóch niemych siepaczy, Za nim dwaj inni biegli w tylnej warcie. Ich ucho pytań trwożliwych nie baczy, Ich zwarte wargi milczą: "nie!" uparcie. A że niedola musi być i lżoną, Więc go szychową shańbiono koroną. Gdy się pod ranek znaleźli na ziemi I, aby wytchnąć, stanęli nad zdrojem, Zbliżył się drogą, krokami chwiejnemi, Starzec, złamany lat przeżytych znojem. Patrzał posępnie, jak ktoś, kogo znękał Los, - stawał często, i wzdychał, i stękał. Image:PD-icon.svg Public domain
|
| abstract
| - Wóz poprzedzało dwóch niemych siepaczy, Za nim dwaj inni biegli w tylnej warcie. Ich ucho pytań trwożliwych nie baczy, Ich zwarte wargi milczą: "nie!" uparcie. A że niedola musi być i lżoną, Więc go szychową shańbiono koroną. Gdy się pod ranek znaleźli na ziemi I, aby wytchnąć, stanęli nad zdrojem, Zbliżył się drogą, krokami chwiejnemi, Starzec, złamany lat przeżytych znojem. Patrzał posępnie, jak ktoś, kogo znękał Los, - stawał często, i wzdychał, i stękał. "Witaj mi, cierpień towarzyszu miły!" Westchnął ku niemu bóg wydziedziczony, "Gdyś władzę stracił, albo młodość, siły, Precz idź, bo szyd cię z każdej spotka strony. Cóż! pokutować trza za istność biedną. Mów! na życzenie pozwalam ci jedno." Niechętnie starzec podniósł brwi zjeżone, Coś mrucząc usty bezzębnemi twardo. Potem, nie patrząc, wlókł się w swoją stronę, A gdy ich mijał, dał odpowiedź hardą; "Ktokolwiek jesteś, schowaj dary swoje; Gdy kto nie spragnion, cóż mu chłodne zdroje? "Chcesz uszczęśliwiać, darzyć, błogosławić? Pytaj młodzieńca, co wre pożądaniem, Pytaj dzieciny, co wnet chce się bawić Rzeczą świecącą pstrem umalowaniem. Jam pożył wszego, co ten świat nasz mieści, Miara ma pełna, zwarł się krąg mej treści. Gdyby cud stał się, gdyby z nieb urody Zszedł ojciec Kronos i dać mi znać raczył Drabiny przodków i pokoleń schody W rodzie, co mojem imieniem się znaczył, Szacowniejszy to sercu memu dar by Był, niż chleb, złoto i wsze ziemi skarby." Na swe spętane, cierpiętliwe ręce Spoglądał więzień w zadumie milczącej. Potem powieki zwarł, jak twórczej męce, Głos dobył z piersi i jął, śpiewający, Przed osłupiałym rozwijać słuchaczem Baśń dni minionych, słodkim tchnącą płaczem. Wstecz myślowego natężając kroku, Wszystko, co pamięć straciła nieznacznie, Lub co ludzkiemu uszło mdłemu oku, Z pomroki czasów dożywał opatrznie, O rodzicielach śpiewał mu, o krewnych, Rzeczy nieznane wiążąc z nicią pewnych. Żadnej nie brakło twarzy, ni imienia, Łańcuch miłości wszystkie miał ogniwa. Zdało się, przyjaźń, co rzekł, przepromienia, A co wymienił, jak pieśń brzmiało życia. Czy rzecz przeżytą kreślił, czy nieznaną, Rodzimość, swojskość zewsząd odczuwano. I zapomniana była nędza chwili; Starzec na skrzydłach kołysał się duchów; Słuchając, usta w dziwie otworzyli Stróże leżący pośród ziela puchów; Zdrój prządł cichutko taktu pajęczyny, Zmierzch ścichł, stanęły zdumione godziny. Wtem krzyk koguta buchnął, budząc słońce, W zórz różaności błysły dnia promienie. Siepacze, z grozą, strzęśli sny mamiące, I znów im wszystkiem ukaz i zlecenie. Wrzawa - wymysły - kłótnie - brzmią rozkazy "Ruszaj!" - Ruszyli. Batów trzaski, razy. Jakiż czar - patrzcie - odmłodził starego? Grzbiet się prostuje, oczy lśnią obłędem. By wstrzymać konie, co żwawe już biegą, Dysząc, w ślad ich się wściekłym rzuca pędem. Oto już w równi z kołami kusztyka, Szprych się uczepił, jęczy skarga dzika: "Jedno, ostatnie zwólcie słówko jeszcze! Stójcie! Słuchajcież! Pozwolenia! Łaski!" Gwizd bicza, wozu turkoty złowieszcze, Zwalił się starzec, w drożne strącon piaski. Dalej i dalej dzwoniły kopyta. Skarga błagalna skonała rozbita. Image:PD-icon.svg Public domain
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)