| abstract
| - Secularisering (van het Latijn saeculum: het aardse leven, wereld) is de algemene benaming voor de verwereldlijking zoals die tot uitdrukking komt in laïcisering, ontkerkelijking, de reductie van religie tot het private terrein en de afname van de maatschappelijke invloed van religie. Deze secularisering vindt volgens Max Weber plaats volgens een voor het eerst door Max Weber omschreven seculariseringproces, dat tegenwoordig grotendeels wordt gedefinieerd in de secularisatietheseCategorie:Wikipedia:Artikel mist referentie sinds juni 2009. Secularisatie geldt onder bepaalde voorwaarden als synoniem, behalve dat dit woord ook in andere zin kan worden gebruikt voor een aantal specifieke zaken. Gedurende de middeleeuwen namen Kerk en religie in Europa een belangrijke plaats in binnen alle aspecten van het leven, zowel filosofisch, cultureel, sociaal als politiek. Tijdens de Renaissance speelde religie nog steeds een belangrijke rol. Tijdens de verlichting werd de religie en haar invloed echter fundamenteel aangevallen. Maar vooral in de 19e en 20e eeuw verminderde de invloed van de christelijke godsdienst en Kerken op het openbare leven, vooral in West-Europa. In iets mindere mate geldt dit ook voor Noord-Amerika in de 19e eeuw en later voor Oost-Europa onder het communisme in de 20e eeuw. Ook in de rest van de wereld zijn bij tijd en wijle seculariserende tendensen te merken geweest. In landen als Japan en China heeft religie altijd al een wat minder belangrijke rol in het openbare leven gespeeld dan in EuropaCategorie:Wikipedia:Artikel mist referentie sinds juni 2009; daar is dan ook minder te merken geweest van secularisering. In veel landen met een moslim-meerderheid is religie nog altijd aanwezig in cultuur, maatschappij en politiek, hoewel sommige, zoals Turkije, wel gedeeltelijk geseculariseerd zijn.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)