| rdfs:comment
| - Alfred I Wielki (849-899) - syn Aethelwulfa, szósty król Wessexu. Jeden z najwybitniejszych królów wczesnej historii Anglii. Panował od 871, po swoim bracie, Aethelredzie I, który zginął z rąk Duńczyków, w ciężkich bardzo warunkach: Duńczycy pustoszyli kraj, rolnictwo było w upadku. Mimo to zdołał skonsolidować grupę małych państewek w państwo zdolne stawić im silny opór zbrojny. Jego życie i polityka były opisywane przez wielu kronikarzy (np. Kronika Anglosaska), ale najdokładniej opisuje jest Asser, jego osobisty biograf.
|
| abstract
| - Alfred I Wielki (849-899) - syn Aethelwulfa, szósty król Wessexu. Jeden z najwybitniejszych królów wczesnej historii Anglii. Panował od 871, po swoim bracie, Aethelredzie I, który zginął z rąk Duńczyków, w ciężkich bardzo warunkach: Duńczycy pustoszyli kraj, rolnictwo było w upadku. Mimo to zdołał skonsolidować grupę małych państewek w państwo zdolne stawić im silny opór zbrojny. Jego życie i polityka były opisywane przez wielu kronikarzy (np. Kronika Anglosaska), ale najdokładniej opisuje jest Asser, jego osobisty biograf. W 878 został zmuszony do zrzeczenia się na korzyść wikingów duńskich części północno-wschodniej kraju, którą nazwano Danelaw (Danelagh). Pomimo układu z Duńczykami, ci nie zaprzestawali napadów. Alfred musiał długi czas ukrywać się na bagnach nad rzeką Athelney, gdzie w końcu udało mu się skupić koło siebie szlachtę anglosaską. W roku 878 po ciężkiej i krwawej bitwie pobił zupełnie Duńczyków pod Edington. Dowódca Duńczyków - Guthrum - przyjął wówczas chrześcijaństwo; Alfred pozostawił mu wschodni skrawek Anglii. Nastąpił wtedy okres chwilowego spokoju, podczas którego Alfred zbudował flotę, co umożliwiło mu w 885 pobić Duńczyków na morzu, a w 886 odebrać Duńczykom Londyn. Drugie zwycięstwo lądowe odniósł w 10 lat później. Po uwolnieniu kraju spod okupacji duńskiej odbudował Londyn, zakładał miasta, klasztory i kościoły, układał ogólne prawa na podstawie dawnych miejscowych. Następnie zreorganizował system zaciągu wojsk i floty oraz rozbudował grody i twierdze, co pozwoliło jego następcy Edwardowi Starszemu (panował 899-924) na ostateczne wypędzenie Duńczyków z większości terenów Anglii i zjednoczenie kraju. Był zręcznym dyplomatą, w czasie swego panowania dwukrotnie odwiedził Rzym. Alfred Wielki był patronem sztuki i literatury (np. sam przełożył na język staroangielski dialog św. Augustyna Solilokwia). Postać Alfreda była natchnieniem dla poetów i pisarzy, również w późniejszych wiekach. Fakt, że odparł duńskich wikingów z ziem angielskich odebrano jako uratowanie kraju przed zalewem barbarzyńców, co nie zmienia faktu, że jego postać przez prawie 1000 lat była niemal zapomniana. Dopiero w roku 1723 Richard Blackmore zadedykował królowi Jerzemu I utwór zatytułowany Alfred: an Epick Poem). Od tego czasu postać Alfreda Wielkiego zaczęła się pojawiać w literaturze często, przybierając czasem nawet postać kultu.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)