| rdfs:comment
| - Gdzie z ich natchnienia ów dowcip wysoki Wraził swe oczy w jaśniejsze obłoki, A bliższy niebios, na burzliwe chmury Śmieje się z góry — Pachnie tam ołtarz wyniesiony Cnocie; Wiek mu się każdy uchyla w przelocie; Każdy z pokorą swe wieńce poświęci Wdziękom Pamięci. Szczęśliwy, komu te bóstwa użyczą Ulgi dla serca łask swoich słodyczą!... Widziałem, jak dziś dla ciebie ten miły Ołtarz stroiły. Zdrój koło niego, łzy tocząc perłowe, Przeźroczył na dnie ściegi szafirowe; I brzeg z obu stron napawał, bogaty W nadobne kwiaty, Image:PD-icon.svg Public domain
|
| abstract
| - Gdzie z ich natchnienia ów dowcip wysoki Wraził swe oczy w jaśniejsze obłoki, A bliższy niebios, na burzliwe chmury Śmieje się z góry — Pachnie tam ołtarz wyniesiony Cnocie; Wiek mu się każdy uchyla w przelocie; Każdy z pokorą swe wieńce poświęci Wdziękom Pamięci. Szczęśliwy, komu te bóstwa użyczą Ulgi dla serca łask swoich słodyczą!... Widziałem, jak dziś dla ciebie ten miły Ołtarz stroiły. Zdrój koło niego, łzy tocząc perłowe, Przeźroczył na dnie ściegi szafirowe; I brzeg z obu stron napawał, bogaty W nadobne kwiaty, Nad którym śnieżny ukazawszy stopę, Królowa pieniów rzekła Kalijope: «Łzy to szlachetne los wycisnął ostry: Łzy naszej siostry». Płyńcie, łzy drogie, i w srebrnym korycie Krasne roślinom podawajcie życie; Niechaj te kwitną na wonne uploty Cierpiącej Cnoty. Tu są dla świetnej lilije piękności; Róże — dla wdzięków z cierniem dla zazdrości; Czuciom Dobroci tu wdzięcznej uroni Fijałek woni. Dowcip tu, wyższy nad pojęcie gminu, Gracyje liściem uwieńczą wawrzynu, Sypiąc na palce, jęk lutni dające, Kwiatów tysiące. Tu za gorliwość dla miłej Ojczyzny Zacnego czoła bluszcz okryje blizny; Tu bierz, Nadziejo! te łzami zroszone Mirty zielone. O jak chlubnymi jesteście dla Cnoty, Z najczystszych roślin stworzone uploty, Które z pociechą za trudy podjęte Rodzą łzy święte! Image:PD-icon.svg Public domain
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)