| rdfs:comment
| - Kaw-dier przy pomocy pana Hartlepoola gorliwie zajął się budową kilku gmachów szkolnych. Tymczasem zaś wydał polecenie, ażeby wszystkie dzieci we wszystkich koloniach zajęte były nauką czytania i pisania. W tych usiłowaniach wielce też pomocnemi były żony i córki poważniejszych emigrantów. Wszystkie one nie posiadały się z radości, że czasy krwawych zamieszek i zaburzeń minęły, że ustanowiona przez Kaw-diera straż zbrojna czuwała dniem i nocą, aby rozkazy, mające na względzie dobro ogólne, jak najściślej były wykonywane. Indyanin wracał sam, pozostawiwszy pana Rodhesa w Punta Arenas.
|
| abstract
| - Kaw-dier przy pomocy pana Hartlepoola gorliwie zajął się budową kilku gmachów szkolnych. Tymczasem zaś wydał polecenie, ażeby wszystkie dzieci we wszystkich koloniach zajęte były nauką czytania i pisania. W tych usiłowaniach wielce też pomocnemi były żony i córki poważniejszych emigrantów. Wszystkie one nie posiadały się z radości, że czasy krwawych zamieszek i zaburzeń minęły, że ustanowiona przez Kaw-diera straż zbrojna czuwała dniem i nocą, aby rozkazy, mające na względzie dobro ogólne, jak najściślej były wykonywane. Jak w mrowisku pracowite mrówki, jak w ulu skrzętne i zabiegliwe pszczoły robotnice, tak w głównej osadzie kolonistów zawrzała praca. Od świtu do nocy zwijano się i krzątano w pocie czoła. Każda chwila, każda godzina, każdy dzień przynosił coraz to nowe owoce tej dobroczynnej, w celu zapewnienia szczęścia i dobrobytu wszystkich przedsięwziętej pracy. Gród Kaw-diera, jak zaczęto nazywać nowopowstające miasto, rósł jak na drożdżach. Pewnego popołudnia, po miesiącu nieobecności, szalupa Kaw-diera z siedzącym u jej steru Karrolim powróciła z wycieczki na morze. Indyanin wracał sam, pozostawiwszy pana Rodhesa w Punta Arenas. Na zapytanie pani Rodhes, niespokojnej o męża, gdzie tenże pozostał i w jakim interesie, odpowiedział to tylko, że zostawił go w dobrem zdrowiu. Kaw-dier zaś dodał, że nieobecność pana Rodhesa potrwa jeszcze czas dłuższy. Karroli po długiej nieobecności swojej zastał takie zmiany w kolonii, że nie mógł wyjść z podziwu. Zdawało mu się, że śni, że patrzy na złudę a nie rzeczywistość. W kilka dni po przybyciu Karrolego, który był uszczęśliwiony, że zdrowie Halga z dniem każdym się poprawia, przypłynęły dwa okręta z Buenos-Ayres, przywożąc najrozmaitsze towary, wiktuały oraz nasiona zbóż, jarzyn i różnych ogrodowizn. Prócz tego dwustu ludzi, przeważnie rzemieślników, wysiadło na ląd, powiększając ludność wyspy i stronników Kaw-diera. Byli to wychodźcy, których rząd argentyński skierował w te strony. Około 30 stycznia przybył drugi okręt z Argentyny, przywożąc wielkie zapasy towarów, począwszy od piór do pisania, do łóżek żelaznych, pościeli, zapałek, ubiorów i t. p. Przytem nowy zastęp wychodźców wysiadł na ląd wyspy i zajął się budową nowej dzielnicy miejskiej w pobliżu ujścia rzeki do morza. Ludzie ci, jakby ulegając jakimś z góry danym sobie wskazówkom, posłuszni byli najzupełniej rozkazom Kaw-diera. Praca zawrzała na całej ogromnej wyspie. Przy ujściu zaś rzeki Kaw-dier z kilku oznajmionymi z robotami ziemnemi ludźmi zakreślał granice i snuł plany budowy przyszłego portu, do którego bezpiecznie mogłyby przypływać i znajdować schronienie okręty z całego świata. I tak pod okiem Kaw-diera, dzięki rozumnej, twórczej pracy, powstawał gród obszerny, piękny, położony w miejscowości zdrowej, nadmorskiej, gród, który w niedalekiej przyszłości mógł zapewnić szczęście i dobrobyt licznej ludności i stać się chlubą wyspy przed niedawnym jeszcze czasem nieznanej i dzikiej. Głód i rozlew krwi, które groziły wychodźcom, teraz przestały ich trwożyć. Z ufnością patrzyli w przyszłość.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)