| rdfs:comment
| - Strach na wróble – obiekt, występujący w Gothic.
- thumb|200px|...zaraz, przecież mówiłeś, że nowe strachy biorą się ze szmat Strach na wróble – dziwna kukła, której boją się dzieci. Także urządzenie rolnicze służące, o dziwo, do przeganiania wron i innych ptaków, a nie wróbli (jak wskazuje nazwa). W dzisiejszych czasach ptak musiałby być niezłym debilem, żeby przestraszyć się tego prymitywnego wynalazku socjalistycznego rolnictwa.
- thumb|250px|Strach na wróble w piątej edycji D&D thumb|250px|Strach na wróble Strachy na wróble (ang. scarecrows) to specyficzna odmiana golemów, wykonywana z tego samego surowca co zwykłe słomiane strachy na wróble. Nie posiadają własnej inteligencji, są jednak w stanie wykonywać proste polecenia, wydawane przez stwórcę. Istnieją różne odmiany tych istot, wszystkie jednak są wykonane z połączonych mocnym sznurem desek lub konarów, imitujących tułów, ręce i nogi. Na ten szkielet narzucone są łachy wypełnione słomą lub trawą a za głowę służy dynia z wyciętymi oczami, ustami i nosem. Po ożywieniu w oczodołach kukły zapalają się ogniste światełka. Istoty te są lekkie ale wolne. Poruszają się niezgrabnie, a ich stawy w kolanach wyginają się w obie strony, czyniąc chód dziwacznym. Głowa swobodn
- Byłem sam w domu. Rodzice pojechali na zakupy do miasta, oddalonego o jakieś 20 km. Czas strasznie mi się dłużył - nie miałem nawet ochoty na granie w Counter-Strike, a w telewizji leciały same powtórki i przedwyborcze obietnice kandydatów na prezydenta. Żenada. Wyjrzałem przez okno. Było pochmurno. Dzień skłaniał się ku końcowi, co powodowało wszechobecną szarość za oknem. Wiał paskudny wiatr, upiornie jęcząc i świszcząc w przeróżnych zakątkach. Mimo tych kiepskich warunków wyszedłem na dwór, nie mogąc już wytrzymać w domu z nudy. Było dość zimno, a wiatr tylko potęgował odczucie zimna.
|
| abstract
| - thumb|250px|Strach na wróble w piątej edycji D&D thumb|250px|Strach na wróble Strachy na wróble (ang. scarecrows) to specyficzna odmiana golemów, wykonywana z tego samego surowca co zwykłe słomiane strachy na wróble. Nie posiadają własnej inteligencji, są jednak w stanie wykonywać proste polecenia, wydawane przez stwórcę. Istnieją różne odmiany tych istot, wszystkie jednak są wykonane z połączonych mocnym sznurem desek lub konarów, imitujących tułów, ręce i nogi. Na ten szkielet narzucone są łachy wypełnione słomą lub trawą a za głowę służy dynia z wyciętymi oczami, ustami i nosem. Po ożywieniu w oczodołach kukły zapalają się ogniste światełka. Istoty te są lekkie ale wolne. Poruszają się niezgrabnie, a ich stawy w kolanach wyginają się w obie strony, czyniąc chód dziwacznym. Głowa swobodnie obraca się wokół własnej osi. Istoty te nie mówią, kiedy atakują wydają z siebie jednak szaleńcze trzaski. Najsilniejszą bronią stracha na wróble jest oszałamiające spojrzenie. Nie zawsze skuteczne, jeśli jednak zadziała, ofiara stoi oszołomiona, przyjmując na siebie wszystkie ciosy konstruktu do momentu, kiedy ten nie zginie lub nie oddali się poza zasięg wzroku. Jego uderzenia nie są silne, ale również zawierają w sobie hipnotyczny efekt. Na szczęście brak inteligencji uniemożliwia strachom na wróble zmianę celu ataku, jeśli ich władca nie wyda takiego polecenia, co w wielu przypadkach umożliwia skuteczną odsiecz. Inną słabością tych istot jest duża podatność na ogień, są natomiast odporne na chłód i rozkład. Ożywienie stracha na wróble może się odbyć poprzez wykorzystanie księgi golemów lub dzięki magi kapłańskiej. Zaklęcia muszą być rzucane w czasie pełni. Istnieje możliwość stworzenia stracha, który ma za zadanie zabić konkretną osobę. W takim przypadku założone kukle ubranie musi pochodzić od przyszłej ofiary. Ożywiony golem natychmiast rusza najkrótszą drogą w kierunku ofiary i koncentruje się wyłącznie na jej zgładzeniu. Po wykonaniu zadania rozpada się w proch.
- Byłem sam w domu. Rodzice pojechali na zakupy do miasta, oddalonego o jakieś 20 km. Czas strasznie mi się dłużył - nie miałem nawet ochoty na granie w Counter-Strike, a w telewizji leciały same powtórki i przedwyborcze obietnice kandydatów na prezydenta. Żenada. Wyjrzałem przez okno. Było pochmurno. Dzień skłaniał się ku końcowi, co powodowało wszechobecną szarość za oknem. Wiał paskudny wiatr, upiornie jęcząc i świszcząc w przeróżnych zakątkach. Mimo tych kiepskich warunków wyszedłem na dwór, nie mogąc już wytrzymać w domu z nudy. Było dość zimno, a wiatr tylko potęgował odczucie zimna. Pogoda była... jakby to ująć... sentymentalna. Wszechobecna szarość, świsty i jęki wiatru powodowały, że człowiek myślał nad swoją egzystencją, nad egzystencją tego świata, nad wszystkim, co stąpa po tym globie... Intensywnie zastanawiając się nad sensem życia, wtulony w ciepłą, puchową kurtkę, podszedłem do płotu. Na polu stał strach na wróble - ojciec postawił go, aby ptaki nie wyjadały posianego zboża - niestety, z marnymi skutkami. Zdziwiło mnie, że na polu stał tylko jeden. Było ich przecież kilka. Nagle wiatr zerwał się mocniej, jakby chciał mi odpowiedzieć, że to jego sprawka. I tak też stwierdziłem, że porwał je wiatr. A ten jeden został. Miał moją starą i dziurawą czerwoną koszulę, dawno starte spodnie. Wypchany słomą i z kapeluszem na swojej kapuścianej głowie, wyglądał najbardziej realistycznie ze wszystkich strachów na wróble, jakiekolwiek zrobił mój ojciec. Ale przez tą szarość wyglądał.... tak jakby bardziej realistycznie. Koszula powiewała na wietrze niczym flaga. Spodnie upiornie falowały tak, że zdawało mi się, że strach chodzi. Ale to przecież była tylko moja wyobraźnia, nieco przesadzała przez tą pogodę. Gdzieś zerwał się kruk. Wzleciał pod niebo, głośno i donośnie kracząc. Niedaleko do lotu wzbiły się kolejne, kracząc razem jak opętane, krążąc na polem. Coś je musiało wystraszyć. Obserwowałem niebo i ich powietrzny taniec w połączeniu z upiornym, krzykliwym jazgotem. Po chwili kruki z powrotem odleciały na drzewa, z wyjątkiem jednego. Ten z kolei nie krakał, ale krążył centralnie nad strachem na wróble. Czyżby chciał go zaatakować? Kruki czasami atakują ludzi, ale bardzo rzadko, przeważnie w obronie gniazd. Jak na zawołanie, kruk zapikował w dół. Majestatycznie rozłożył skrzydła, wyglądając jak śmierć w przebraniu ptaka. Wylądował na głowie stracha na wróble. Przystanął na niej, zaskoczony, że niedoszła ofiara ataku nie miota się, nie szarpie, nie atakuje. Zdziwiony, delikatnie dziobał kapelusz. Głupi ptak. Robiło się zimno. Było coraz ciemniej, więc postanowiłem wrócić do domu. Gdy otwierałem drzwi, wiatr znowu się zerwał i usłyszałem głośny trzask, połączony z szelestem. Obejrzałem się sa siebie. Stracha na wróble nie było. Porwał go wiatr, jak sądzę. W miejscu, gdzie znajdował się jeszcze przed chwilą, stał owy kruk. Po prostu tam stał. Nie dziobał zboża, nie gotował się do lotu. Po prostu tam stał. I, jeśli dobrze dostrzegłem, gapił się na mnie z przechylonym łebkiem. Zignorowałem go i wszedłem do domu. Rodzice wrócili po dwóch godzinach. Było już ciemno. Trochę miałem stracha, będąc samym w szczerym polu nocą, ale jakoś dałem radę. Kiedy ojciec wchodził do domu, poinformowałem go, że wiatr najprawdopodobniej zwiał nam wszystkie strachy na wróble. To, co usłyszałem, zjeżyło mi włos na karku. Ojciec odparł, że wszystkie strachy na wróble zdjął dzisiaj rano i zamknął w garażu. Kategoria:Opowiadania
- Strach na wróble – obiekt, występujący w Gothic.
- thumb|200px|...zaraz, przecież mówiłeś, że nowe strachy biorą się ze szmat Strach na wróble – dziwna kukła, której boją się dzieci. Także urządzenie rolnicze służące, o dziwo, do przeganiania wron i innych ptaków, a nie wróbli (jak wskazuje nazwa). W dzisiejszych czasach ptak musiałby być niezłym debilem, żeby przestraszyć się tego prymitywnego wynalazku socjalistycznego rolnictwa.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)