| rdfs:comment
| - Niby mrok, a światłość wielka od niej bije, Niby cień, a głos jej jakby śpiew strumienia, Niby zło, a dobroć wzbudza me westchnienia, Niby nic, a bez niej mieczem się przebiję... Niby szloch, a radość wielka, gdy ją dojrzę, Niby lód, a moje serce ogniem płonie, Niby śmierć, co jest spowita w mrocznym łonie, Ale życie daje tam gdzie tylko spojrzę. Niby chłód, a ciepłem zawsze mnie obdarza, Niby mróz, a piekło uczuć mnie spowija, Niby nic, a brak jej zaraz mnie zabija, I gdy spotkam ją, znów serce me rozjarza. Image:CC-BY-SA icon.svg cc-by-sa
|
| abstract
| - Niby mrok, a światłość wielka od niej bije, Niby cień, a głos jej jakby śpiew strumienia, Niby zło, a dobroć wzbudza me westchnienia, Niby nic, a bez niej mieczem się przebiję... Niby szloch, a radość wielka, gdy ją dojrzę, Niby lód, a moje serce ogniem płonie, Niby śmierć, co jest spowita w mrocznym łonie, Ale życie daje tam gdzie tylko spojrzę. Niby chłód, a ciepłem zawsze mnie obdarza, Niby mróz, a piekło uczuć mnie spowija, Niby nic, a brak jej zaraz mnie zabija, I gdy spotkam ją, znów serce me rozjarza. Niby coś, a nazwać tego nie potrafię, Niby wiem, choć nie wiem wcale co poczułem, Niby nic, choć smutkiem serce swe zatrułem, Niby chcę, choć nie wiem wcale na co trafię. Niby sen, co ziścił się w upojnej marze, Albo senna mara we śnie się ziściła, Niby nie, lecz tak bym chciał by się spełniła, A nie znikła w czarnych głębi złym koszmarze. Niby wiem, lecz nie wiem wcale co się stało, Że ma dusza mroczna tak się odmieniła, Czyżby miłość jaką czuję to sprawiła? Czyżby zło już całkiem ze mnie uleciało? Niby pragnę, lecz nie pragnę odkupienia, Grzechów moich nie oczyści żaden czyn, Jednak póki krąży we mnie krwisty płyn, Chcę dostąpić w jej ramionach wybawienia. Serce dudni, serce wali, serce kona, Tylko do niej pragnę zanieść moją duszę, Pragnę oddać jej swe serce, oddać muszę! Tylko ona liczy się, ach tylko Ona... Niby wdzięk, lecz to coś więcej tak mnie dręczy, I nie daje mi biednemu spać po nocach, Marzę ciągle o rozkoszy z nią owocach, Tylko dla niej moja harfa złota dźwięczy. Niby nic, a tak uparcie drąży we mnie, Niby śnię, choć zasnąć wcale już nie mogę, Niby wiem, choć nie wiem jak mam obrać drogę, Czy mam paść, czy trudzić dalej się daremnie. Niby zła, a tak naprawdę słodko błoga, Niby posąg co stworzony z moich marzeń, Niby znam, lecz boję się swych wyobrażeń, Niby strach, lecz mi nie straszna żadna trwoga! Wampirzyca co już wielu głupich znała, Takich co jej szyję i duszę oddali, Oni padli, oni źli się dawno stali, Jednak ona miła mnie i tak została... Niby noc, a dzień w jej oczach blaskiem pała, Niby szał, lecz ja prawdziwą miłość czuję, Niby chcę, lecz ciągle przemóc się próbuję, Och, Arisu, gdybyś ty mnie pokochała... Image:CC-BY-SA icon.svg cc-by-sa
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)