| abstract
| - Człowiek, który miał zostać cesarzem całego Tamriel przyszedł na świat jako Thoriz Pelagius Septim, książę rodziny królewskiej w Wayrest, w roku 3E119, pod koniec wspaniałego okresu rządów jego wuja, Antiochusa I. W latach poprzedzających narodziny Pelagiusa sytuacja była już dojść jasna, bo Król Magnus był ulubionym bratem Antiochusa. Trudno powiedzieć, kiedy po raz pierwszy objawiło się szaleństwo Pelagiusa, bo pierwsze dziesięć lat jego życia było naznaczone obłędem panującym w kraju. Kiedy Pelagius miał nieco ponad rok, Antiochus zmarł, a na tron wstąpiła jego córka, ciesząca się powszechnym uznaniem Kintyra. Kintyra II była kuzynką Pelagiusa, a także znakomitą czarodziejką. Gdyby miała środki, aby wejrzeć w przyszłość, na pewno uciekłaby z pałacu. Historia Wojny o Czerwony Diament była już opowiadana w wielu dziennikach historycznych, ale większość uczonych zgadza się, że Kintyra II uzurpowała sobie władzę z pomocą kuzynki Pelagiusa o imieniu Uriel, w imieniu mocy jego matki, Potemy -- tak zwanej wilczej królowej Solitude. W rok po koronacji Kintyra została schwytana w Glenpoint i uwięziona w tamtejszych cesarskich lochach. Gdy książę Uriel wstąpił na tron przyjmując imię Uriela III, w całym Tamriel wybuchły walki. Najbardziej krwawe starcia rozegrały się, z powodu obecności uwięzionej cesarzowej, w Wysokiej Skale. Ojciec Pelagiusa, Król Magnus, sprzymierzył się ze swym bratem Cephorusem przeciwko uzurpatorowi na tronie cesarza i ściągnął na Wayrest gniew Uriela III i Królowej Potemy. Pelagius, jego bracia i siostry, a także matka - Utheilla - uciekli na Wyspę Balfierę. Utheilla pochodziła z rodziny Direnni i na tej prastarej wyspie po dziś dzień stoi ich rodowa posiadłość. Na szczęście o dzieciństwie Pelagius na Balfierze zachowało się wiele informacji, spisanych przez pielęgniarki i gości. Wszyscy, którzy się z nim spotkali opisali go jako młodego, przystojnego chłopca, zainteresowanego sportem, magią i muzyką. Nawet po uwzględnieniu typowego w dyplomacji braku szczerości, Pelagius sprawiał wrażenie błogosławieństwa dla przyszłej dynastii Septim. Kiedy Pelagius miał osiem lat, Cephorus zabił w bitwie pod Ichidag Uriela III i ogłosił się cesarzem Cephorusem I. Przez następne dziesięć lat rządów toczył wojnę z Potemą. Pierwszą bitwą Pelagiusa było oblężenie Solitude, podczas którego zabito Potemę, co położyło kres wojnie. Wdzięczny Cephorus umieścił Pelagiusa na tronie Solitude. Gdy Pelagius został królem Solitude jego ekscentryczne zachowanie zaczęło w końcu wychodzić na światło dzienne. Był ulubionym siostrzeńcem Cesarza, a co za tym idzie mało który dyplomata pozwalał sobie na krytyczne uwagi. W przeciągu pierwszych dwóch lat rządów, wszyscy zauważyli alarmujące zmiany wagi jego ciała. W cztery miesiące po objęciu przez niego tronu dyplomata z Ebonheart nazwał Pelagiusa "Krzepkim i serdecznym duchem, o tak dużym sercu, że aż urosła mu talia"; pięć miesięcy później przebywająca na dworze z wizytą księżniczka z Pierwszej Twierdzy napisała do brata, że "uścisk dłoni króla przypominał dotyk szkieletu. Pelagius jest straszliwie wychudzony." Cephorus nigdy się nie ożenił i zmarł nie zostawiając potomka w trzy lata po oblężeniu Solitude. Ojciec Pelagiusa, Magnus, jako jedyny pozostały przy życiu brat dotychczasowego cesarza opuścił Wayrest i zajął miejsce w Cesarskim Mieście, przyjmując imię Magnusa I. Miał już wtedy swoje lata, więc uwaga Tamriel skupiona została na Królestwie Pogranicznym. W tym okresie ekscentryczne zachowanie Pelagiusa zaczynało wychodzić na światło dzienne. Istnieje wiele legend o jego działaniach na tronie Królestwa Pogranicznego, ale udokumentowanych przykładów jest mało. Wiadomo było, że Pelagius zamknął ze sobą w komnacie młodego księcia i księżną Silvenaru i zwolnił ich dopiero, gdy przez szczelinę pod drzwiami wsunięto nie podpisany akt Wypowiedzenia wojny. Kiedy podczas przemowy na miejscowym festiwalu zdarł z siebie ubranie, doradcy postanowili obserwować go nieco uważniej. Zgodnie z rozkazem Magnusa, Pelagius został zaślubiony z mroczną elfką z prastarego rodu, z Katariah Ra'athim. Norscy królowie, którzy poślubiają mroczne elfki rzadko zyskują na popularności. Uczeni podają dwie przyczyny zawarcia takiego związku. Magnus chciał umocnić związki z Ebonheart, skąd wywodził się klan Ra'athim. Sąsiad Ebonheart, Mournhold, od samych początków był tradycyjnym sprzymierzeńcem Cesarstwa. Małżonek Królowej Barenziah wygrał podczas Wojny o Czerwony Diament wiele bitew. Ebonheart z trudem ukrywało tajemnicę o pomocy udzielonej Urielowi III i Potemie. Druga z przyczyn zawarcia tego małżeństwa była bardziej osobista: urodzie Katariah dorównywała jej biegłość w sztuce dyplomacji. Jeśli ktoś potrafił ukryć szaleństwo Pelagiusa, to była to ona. Ósmego dnia Drugiego Siewu, 3C 145, Magnus I zmarł we śnie. Tron Solitude objęła siostra Pelagiusa, Jolethe, a on sam wraz z Katariah udali się do Cesarskiego Miasta na koronację. Podobno Pelagius zemdlał, gdy umieszczono mu na skroniach koronę, ale Katariah go podtrzymała, więc jedynie ci, którzy sali najbliżej tronów widzieli co się stało. Podobnie jak w przypadku wielu innych historii o Pelagiusie nie można tego w żaden sposób potwierdzić. Pelagius III nigdy tak naprawdę nie sprawował rządów nad Tamriel. Wszystkie decyzje podejmowała Katariah i Rada Starszych. Próbowano powstrzymać Pelagiusa przed stawieniem ich w trudnym położeniu. Jest jednak wiele historii o panowaniu Pelagiusa III. Podobno kiedy na dwór przybył Argoniański ambasador z Czarnoróży, Pelagius uparł się, aby porozumiewać się piskami i chrząknięciami, bo według niego taki był naturalny sposób komunikacji Argończyków. Wiadomo, że Pelagius miał obsesję na punkcie czystości. Wielu gości wspominało, że udało się sprawdzić poranne hałasy w Pałacu Cesarskim. Historia o tym, jak cesarz podczas kontroli postępów prac sług nagle defekował na podłogę, aby dać im zajęcie jest wysoce nieprawdopodobna. Gdy Pelagius zaczął atakować i kąsać gości Pałacu Cesarskiego, zapadła decyzja, że należy go wysłać do przytułka. Dwa lata po jego koronacji Katariah została ogłoszona regentką. Cesarz spędził kolejne sześć lat w różnych szpitalach i przytułkach. Zdrajcy cesarstwa rozpowszechniają liczne oszczerstwa i kłamstwa dotyczące tego okresu. Szeptane ukradkiem historie o ohydnych eksperymentach i torturach, jakim poddawano Pelagiusa zostały nieomal przyjęte za fakty. Szlachetnie urodzona lady Katariah zaszła w ciążę krótko po tym, jak cesarz został odesłany. Rozszalały się plotki o niewierności, a nawet bardziej absurdalne o spisku, aby zamknąć zdrowego na umyśle cesarza. Jak stwierdziła Katariah, ciążą wystąpiła po wizycie w celi męża. Jako wierni poddani, nie mając innych dowodów, musimy wierzyć cesarzowej na słowo. Jej drugie dziecko, które przez długie lata panowało nosząc imię Uriela IV, narodziło się z jej związku z księciem Lariate, co ogłosiła publicznie. Pewnej ciepłej nocy, drugiego dnia Dwóch Świtów, Pelagius III zmarł po krótkiej gorączce w swej celi w Świątyni Kynareth na Wyspie Betony. Miał 34 lata. Katariah I rządziła przez kolejne czterdzieści sześć lat, aż w końcu oddała berło jedynemu dziecku, jakie miała z Pelgiusem, Cassynderowi. Dzikie zachowanie Pelagiusa sprawiło, że stał się on perwersyjnie drogi w prowincji, w której przyszedł na świat i zmarł. Drugi dzień Dwóch Świtów, który może, ale nie musi być rocznicą jego śmierci (zapisy są niejasne) jest obchodzony jako dzień Szalonego Pelagiusa. Wszelkie głupstwa i psoty są wtedy mile widziane. Tak oto jeden z najmniej nadających się do pełnienia tej funkcji Cesarzy stał się jednym z najsłynniejszych.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)