| rdfs:comment
| - [[Bestand:Anthonis_Mor_006.png|thumb|Granvelle, door Anthonis Mor van Dashorst]] Antoine Perrenot de Granvelle (Besançon, 20 augustus 1517 – Madrid, 21 september 1586) was een staatsman in dienst van de Habsburgers. Hij was afkomstig uit de Franche-Comté, een deel van de Bourgondische erflanden, dat in zijn tijd in handen was van Karel V en later van diens zoon Filips II. Hij was een man van de harde lijn, die vond dat de roerige provincies een lesje geleerd moest worden.
|
| abstract
| - [[Bestand:Anthonis_Mor_006.png|thumb|Granvelle, door Anthonis Mor van Dashorst]] Antoine Perrenot de Granvelle (Besançon, 20 augustus 1517 – Madrid, 21 september 1586) was een staatsman in dienst van de Habsburgers. Hij was afkomstig uit de Franche-Comté, een deel van de Bourgondische erflanden, dat in zijn tijd in handen was van Karel V en later van diens zoon Filips II. Hij was een man van de harde lijn, die vond dat de roerige provincies een lesje geleerd moest worden. Als zoon van de invloedrijke Nicolas Perrenot de Granvelle maakte hij snel carrière, hoewel hij niet van adellijke afkomst was. Hij promoveerde net als zijn vader tot doctor in de rechten te Dole en werd raadsheer bij het parlement ("gerechtshof") in die stad. Hij werkte een tijdje als bureaucraat voor de Habsburgmonarchie, en werd reeds op 21-jarige leeftijd bisschop van Atrecht. Na de dood van zijn vader in 1550 volgde hij deze op als staatssecretaris en grootzegelbewaarder van Karel V. Hij werkte aan de totstandkoming van het huwelijk van Karels zoon Filips II met Maria Tudor en had een groot aandeel in de realisatie van de verdragen van Vaucelles (1556) en Cateau-Cambrésis (1559). Hij was de belangrijkste adviseur van Filips II in de jaren die aan de Tachtigjarige oorlog vooraf gingen en droeg bij aan het verscherpen van de conflicten in de Nederlanden. Hoewel zelf geneigd tot terughoudendheid, voerde hij loyaal ook de meest extreme maatregelen van Filips II uit. Nadat deze de Nederlanden had verlaten, werd Granvelle een van de meest invloedrijke raadgevers van landvoogdes Margaretha van Parma aan het Brusselse hof. Hij werd uiteindelijk kardinaal-aartsbisschop van Mechelen (1561). Vanaf dit moment werd hij door de plaatselijke adel steeds meer beschouwd als een exponent van de gehate regering. Dit bracht hem ertoe om in maart 1564 zijn bisdom te verlaten en op advies van de koning naar de Franche-Comté terug te keren. Een tijd later werd hij tot gezant te Rome benoemd, waar hij een groot aandeel had in de vorming van een anti-Turkse liga. Als onderkoning van Napels werkte hij in 1571 aan de voorbereiding van de Slag bij Lepanto. In 1575 keerde hij naar Rome terug, en uit zijn correspondentie met koning Filips blijkt dat hij zich opnieuw ging bemoeien met de Nederlanden. Zo stemde hij in met het sturen van Alva en met de instelling van diens Raad van Beroerten, maar uiteindelijk keurde hij het bloedige optreden van Alva af. Ook bewoog hij de koning ertoe Willem van Oranje vogelvrij te verklaren en diens zoon te ontvoeren, en (in 1578) de militaire en burgerlijke macht op te splitsen, resp. in handen van Alexander Farnese en Margaretha van Parma. In 1579 ontbood de koning hem tenslotte naar Madrid en belastte hem daar met de Nederlandse zaken en met de diplomatieke betrekkingen met Engeland en Frankrijk. In deze hoedanigheid was hij zijn koning nog zes jaar nauwgezet van dienst, zij het met afnemende invloed. Als dank voor zijn diensten werd Granvelle nog in 1584 tot aartsbisschop van Besançon benoemd. Hij overleed te Madrid in 1586. Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in Besançon.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)