Dworzec powstał w 1870 roku na linii do Zbąszynka i obecnej granicy państwa. Przez lata funkcjonował jako Poznań Święty Łazarz. W roku 1976 nastąpiła jego gruntowa przebudowa, wybudowano nowy dworzec i zmieniono położenie peronów. Przy budynku dworca i wyjściu z tunelu prowadzącego na perony znajduje się jedna z największych poznańskich pętli autobusowych oraz duża końcówka tramwajowa – Górczyn. Obecnie (po modernizacji i przystosowaniu do obsługi połączeń o większej predkości) dworzec pełni rolę stacji węzłowej, połączonej ze Starołęką - kursują przez niego składy towarowe, omijające centrum Poznania. Budynek dworca jest zamknięty, a jeden peron dwukrawędziowy zabudowany jest wiatami przystankowymi.
Dworzec powstał w 1870 roku na linii do Zbąszynka i obecnej granicy państwa. Przez lata funkcjonował jako Poznań Święty Łazarz. W roku 1976 nastąpiła jego gruntowa przebudowa, wybudowano nowy dworzec i zmieniono położenie peronów. Przy budynku dworca i wyjściu z tunelu prowadzącego na perony znajduje się jedna z największych poznańskich pętli autobusowych oraz duża końcówka tramwajowa – Górczyn. Obecnie (po modernizacji i przystosowaniu do obsługi połączeń o większej predkości) dworzec pełni rolę stacji węzłowej, połączonej ze Starołęką - kursują przez niego składy towarowe, omijające centrum Poznania. Budynek dworca jest zamknięty, a jeden peron dwukrawędziowy zabudowany jest wiatami przystankowymi.