| abstract
| - – Za cztery godziny będziesz żoną pana Andrzeja, jak to prędko! – A tak! – odpowiedziała ziewając. – Za cztery godziny wszystko się skończy. – Albo, właściwie mówiąc, zacznie się.. boisz się?... – zapytała Helena troskliwie. – Nie, tylko mi smutno. Bardzo mi smutno! – powtórzyła w myśli. – A ja się cieszę, bo czuję, że będziesz szczęśliwa. – A ty jesteś szczęśliwa? – zapytała prędko, podnosząc na nią oczy. – Zupełnie, ale tak bardzo, że aż chwilami boję się o to szczęście, bo nieraz czuję się wprost za szczęśliwa. Pomyśl, mam wszystko, czego pragnęłam: męża, miłość, dzieci, jaki taki majątek, spokój i zadowolenie. O, tak, jestem bardzo szczęśliwa i tobie z całej duszy życzę takiego szczęścia. – Dziękuję! – szepnęła cicho, z niedosłyszaną prawie ironią w głosie. Po wyjściu Heleny, stała przy oknie długo, zapatrzona w siebie; ocknęła się z zadumy wtedy, gdy był już czas ubierać się do ślubu. Czuła się spokojna i zimna prawie. Nieliczne towarzystwo, tylko najbliżsi znajomi: starzy Grzesikiewicze, Józia z mężem i Witowski, czekali na nią w salonie i po jej wejściu otoczyli kołem, składając życzenia. Przyjmowała je obojętnie i później, jadąc już zamkniętą karetą do kościoła, dziwiła się sobie, że ten ślub nie robi na niej żadnego wrażenia, że więcej ją zajmują te pola, na które oknem patrzała, pełne zieloności i wiosny, niż Andrzej, który siedział obok niej w milczeniu i drzemał nieco, bo ostatniego wieczora wyprawiał pożegnanie kawalerstwa tak wesoło, że Woliński, który był na nim, jeszcze dzisiaj nie był zupełnie trzeźwy. Stary, drewniany kościół, o czarnych, pogiętych ścianach, obwieszonych obrazami poczerniałymi, ubrany w jedlinowe girlandy i świerki, rozjaśniony szeregiem świec olbrzymich, które tworzyły szpaler płomieni, wiodący od wielkich drzwi do ołtarza, poprzeplatanych podzwrotnikowymi krzewami z oranżerii Stabrowskich, wyglądał czarodziejsko i pochłaniał jej uwagę. Z rozkoszą czysto estetyczną przyglądała się światłu, przesianemu przez zieleń palm, starym, czerwonym chorągwiom, tworzącym pod chórem pyszne plamy jakby krwi krzepnącej, a wielki ołtarz ze swoimi złoceniami poczerniałymi, po których drgały blaski świec, tonący w kwiatach białych i purpurowych azalii, obwiedziony u dołu wieńcem narcyzów, o węzłach z bzów i fiołków, wionął na nią czarem. Spojrzała z wdzięcznością na Andrzeja, ale nie było już czasu szepnąć podziękowania, bo zaczęła się ceremonia. Składała przysięgę z takim spokojem i obojętnością, że po kilka razy podnosiła oczy ku oknom, poza którymi na wielkiej lipie hałaśliwie świergotały wróble, lub patrzyła na sinawą twarz Józi i na drgające jej żółte oko, i na Witowskiego, który stał po prawej stronie z przysłoniętymi oczyma i zagryzał usta. Organy śpiewały "Veni Creator" i wszystko się skończyło dość prędko, ale Janka odchodząc od ołtarza czuła się znużona. Patrzyła pustym, martwym wzrokiem po twarzach obecnych i pomyślała, że gdyby wszyscy w tej chwili zniknęli, zapadli się w podziemie, to tak samo obojętnie wychodziłaby z kościoła. Czuła, że nic ją nie obchodzą ci ludzie, nawet Helena, z którą w wielkiej żyła przyjaźni, była jej w tej chwili obca zupełnie; te wszystkie pędy sympatii, jakimi była splątana z ludźmi, poschły nagle i opadły jak marny popiół na dno pustej duszy; to oczekiwanie nowego życia stłumiło w niej wszystkie myśli i uczucia, pochyliła się pod nim z biernością i szła obojętna i apatyczna, a równocześnie zdumiona tą zmianą w sobie, której przyczyny ani ogromu nie była jeszcze w stanie uświadomić. Zdawało się jej, że ją porwał prąd szeroki i tak wolno ją niósł, że nawet nie wiedziała, czy płynie dokąd? Po ślubie nie wstępowali nigdzie, nawet do Krosnowy, tylko pojechali wprost do Bukowca na pociąg, bo jechali do Włoch. Witowski ze starym odwieźli ich na stację. Andrzej zajął się ekspedycją bagaży, a Janka to chodziła po sali niecierpliwie, bo pragnęła się znaleźć od tych miejsc daleko i jak najprędzej, to wyglądała na peron, po którym Stasio spacerował ubrany w czerwoną czapkę zawiadowcy. Odrętwiający spokój panował dokoła; bo nawet Karaś, jak zwykle wekslujący wagony i podstawiający je pod rampę magazynową, nie gwizdał i nie dawał sztosów hałaśliwych, maszyna suwała się po szynach cicho i dyszała wielkimi kłębami brudnego dymu, który płoszył wróble, goniące się po dachach; kilku robotników podbijało oskardami podkłady jakimś automatycznym, usypiającym ruchem, a lasy stały dokoła ciche, zieleniejące młodymi pędami, pełne rozśpiewanych ptaków i woni żywicznej, co zalewała całą stację; słońce świeciło nad stacją i na łukach .linii drgało jakby morą, i wypijało błyszczące smugi wody w rowach. Życie płynęło zwykłym codziennym rytmem. Janka z przykrością zaczęła odczuwać, że się tutaj nic nie Zmieniło, że nie było czuć braku ojca ani Zaleskiego, ani jej, że wszystko jest, jak było i że wszystko to zostanie, chociaż wszyscy ludzie się zmienią. Miała żal do tych lasów, że rosły i żyły, do słońca, do tych murów nawet, do pociągów, co przychodziły i odchodziły. – Nie życzyłem pani dotychczas nic – przerwał jej Witowski podchodząc. – Bo czegóż mogę życzyć? szczęścia? Uderzył ją jego głos cichy i smutny i spojrzenie pełne wilgotnych blasków; popatrzyła mu prosto w oczy i odpowiedziała nieco niepewnie. – Tak, tylko szczęścia! I umilkli oboje, bo im nagle na usta zaczęły się cisnąc jakieś wyrazy pełne smutku i goryczy, i serca przepełniło drżenie bolesne, bo poczuli, że mogliby powiedzieć sobie słowa, których im mówić nie wolno, bo zresztą żal ciężki i gryzący szarpał im dusze i ostre, bezlitosne światło poznania olśniło ich i pogrążyło w trwodze i w tępym, głuchym bólu. Bojąc się spojrzeć sobie w oczy, patrzyli na stację, na jasny świat, przecinany niby kulami szalonym lotem jaskółek i serca im biły cicho i wolno. Nie umieli sobie wytłumaczyć, co się dzieje z nimi, skąd to przyszło. Poznali tylko, że zajrzeli do jakiejś głębi i przerażenie odebrało im siły i świadomość. Wszedł Andrzej, bo pociąg już huczał wpadając na stację. Odjechali zaraz. Witowski, nie żegnając się ze starymi, popędził do domu. Grzesikiewiczowie długo stali na peronie powiewając chustkami za ginącym w oddali pociągiem, ale wreszcie wsiedli w bryczkę i odjechali. – Pietruś! – szepnęła stara po długiej chwili milczenia obcierając ostatnie łzy. – Hę? – Mamy już, chwała Bogu, synowę. – A juści, że mamy dziedziczkę, jak Boga tego kocham. – Wsunął palce pod czapkę i drapał się z jakiegoś głębokiego zadowolenia, bo oczy mu się skrzyły wesoło. – Sielma szlachcianka ta pani synowa! W kościele kiej szła, to niby królewna wyglądała, że te drugie panie, to przy niej były niby służące! Ale bo to i Jędruś nie dziedzic? nie uczony? – pocieszała się. – Będziesz ty jej jeszcze usługiwać, jak Boga tego kocham! przeje ci się jej państwo... – Nie bój się!... a usługiwała będę, jak dla mnie będzie dobra. – Ho, ho! już ona potrafi za łeb Jędrka wziąć! – Charaktema to juści ona jest, a ładna taka, że laboga! cięgiem mi przed oczami stoi, aże nie śmiałam jej całować. – Jucha chłopak ten Jędrek!... będzie se używał, jak Boga tego kocham! – Cicho byś był, a to nogami ledwo powłóczy, a rozpusta jeszcze mu we łbie. – Jucha chłopak... we mnie się wrodził... jucha... – mruczał głęboko zadowolony, przymrużał oczy, chlastał konie batem, bo sam powoził i coraz to cmokał ustami, rozpamiętując piękność Janki.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)