abstract
| - Het Romeins Koninkrijk (ca. 800-510 v.Chr.) werd oorspronkelijk bestuurd door een Indo-Europese rex, die gekozen werd door de vergadering van weerbare mannen van Rome (curia). Deze bekleden de rex met het imperium (de hoogste macht (zowel militair als politiek)). Bovendien bezat de rex ook een religieuze functie. De ambtswoning van de rex was de regia. De rex werd in zijn regeringstaken bijgestaan door een raad van afgevaardigden uit de tribus (stammen) van Rome: de senatus. Wanneer een rex overleed werd een interrex (een koning ad interim) aangesteld, die dan de verkiezing van een nieuwe rex moest regelen. Afkomst speelde - als we de legenden mogen geloven - geen rol, want er werden naast Romeinen, ook Latijnen en Etrusken verkozen tot rex. Toen Rome echter een Etrusk tot koning koos - aldus de legende - werd de Etruskische invloed veel groter en het Etruskische idee van koningschap vond zijn ingang. De rex werd als het ware een Etruskische lucumo (cf. prins; condotieri). Ze brachten naast dit nieuwe concept van het koningschap ook de regalia van een lucumo mee naar Rome, zoals de sella curulis, de scipio (hoewel deze ook Romeins geweest kan zijn). Waar de Romeinse rex verantwoording moest afleggen aan het Romeinse volk, had de Etruskische lucumo absolute macht. De macht van de adel in de senatus werd hierdoor ingeperkt, wat moest leiden tot conflict. Volgens de legende zouden twee mannen die nauw verbonden waren met het koningshuis de revolutie geleid hebben en de Etruskische koning Tarquinius Superbus verdreven hebben nadat hij een groot deel van de senatoren had uitgemoorde en - de druppel die de emmer deed overlopen - zijn zoon zich vergrepen had aan de adellijke Lucretia. Doordat men de rex verdreven had, ontstond er een machtsvacuüm dat opgevuld moest worden. In het begin werd dit waarschijnlijk opgevangen door de praetor maximus (een functie die al bestond in het Romeinse Koninkrijk) die het imperium overnam en de Rex Sacrorum voor religieuze zaken. Later zou het imperium gedeeld worden door twee consules.
|