| abstract
| - Fotografia (de la parolas elinica φως - lus - e γραφις - stilo) es la prosede de crea pituras de lus. Formas de lus cual cosas envia o refleta es rejistrada supra un pelicula o un sirculo integrada. La macinas per fotografia es clamada cameras.
- Słowo “fotografia” pochodzi od greckich słów: fos (światło) i grafo (rysuję). Po raz pierwszy użył go w 1839 roku Jan Fryderyk Wilhelm Herschel, który zresztą był już wówczas odkrywcą tiosiarczanu sodu. W roku 1839 o fotografii się jeszcze nie mówiło, bo wtedy nowinką był dagerotyp. Ale oczywiście historia dochodzenia do fotografii jest jeszcze dłuższa. w 1725 roku rosyjski chemik Bestużew-Riumin odkrył, że sole srebra są światłoczułe. Podobnej obserwacji dokonał dwa lata później profesor uniwersytetu w Galle, Johann Schulze. W 1780 roku Francuz Jacques Charles wykonał kopie przedmiotów rozłożonych na papierze pokrytym chlorkiem srebra. W 1802 roku chemik angielski Thomas Wedgewood otrzymał obrazy negatywowe na papierze pokrytym azotanem srebra i jodkiem srebra, ale ni potrafił ich utrwalić. W 1814 roku Niepce zauważył, że cienka warstewka płynnego asfaltu traci rozpuszczalność w olejach lotnych po nałożeniu na płytkę i wystawieniu na światło. Korzystając z ciemni optycznej uzyskał pierwsze fotografie na płytkach pokrytych asfaltem, Naświetlanie trwało 10 godzin, a w wyniku trawienia olejem lawendowym uzyskał obraz, który tworzył na jasnym tle płytki ciemny proszek asfaltowy. Po wytrawieniu kwasem azotowym dostał kliszę drukarską Fotografia -sposób otrzymywania obrazów dzięki reakcji chemicznej rozkładu pewnych związków chemicznych. Związki te są nałożone na celuloid, szkło itp., a światło, padające z danego przedmiotu fotografowanego, wywołuje rozkład tych związków. Zwykle ciałem chemicznym wrażliwym na działanie światła są chlorowcopochodne srebra, np. bromek srebra. Bromek srebra, w postaci subtelnej zawiesiny w żelatynie, rozprowadzony jest cienką warstwą na celuloidzie lub szkle; w ten sposób powstaje klisza. Klisza zamknięta jest w ciemni, kamerze fotograficznej. Z chwilą, gdy otworzymy na krótki chociażby czas otwór w kamerze, tak żeby światło padało na kliszę, to pod wpływem promieni świetlnych (głównie z części fioletowej i pozafioletowej widma słonecznego) nastąpi tym intensywniejszy rozkład związków srebra na kliszy, im na dane miejsce jej pada silniejsze światło. Wydzielone srebro czarne pozostaje, a nie rozłożony bromek srebra usuwa się przez rozpuszczenie go w roztworze tiosiarczanu sodu (Na2S2O3+AgBr=Na AgS2O3+NaBr). Otrzymuje się w ten, sposób tzw. negatyw, który jest odwróceniem świetlnym przedmiotu fotografowanego; miejsca ciemne negatywu odpowiadają jasnym przedmiotu i na odwrót. Jeśli taki negatyw nałożyć na kliszę i wystawić na działanie promieni świetlnych, to miejsca ciemne na negatywie przepuszczą mniej światła niż sąsiednie jasne i dlatego na podłożonym papierze fotograficznym otrzymuje się teraz światła i cienie identyczne z przedmiotem fotografowanym. W ten sposób wytwarza się pozytyw czyli odbitka fotograficzna, którą się tak, jak i negatyw, utrwala, rozpuszczając w tiosiarczanie sodu nierozłożony bromek srebra. Należy zaznaczyć, że klisza fotograficzna nie może być zbyt długo poddawana działaniu promieni świetlnych, gdyż wtedy rozkład soli srebra idzie zbyt gwałtownie; z tego względu po krótkim naświetleniu kliszę się „wywołuje" czyli poddaje działaniu czynników chemicznych takich, jak hydrochinon, adurol, pyrokatechina itd., które proces rozkładu dalej powoli kontynuują. Zasady fotografowania zawdzięczać należy Niepce'owi, który pierwszą fotografię w ciemni otrzymał w 1822, dalej Daguerre'owi i Talbotowi. Sposób Daguerra polegał na tym, że płytę srebrną, poddaną działaniu jodu, wystawiano na światło i następnie utrwalano odbitkę; była to tzw. dagerotypia. Oprócz fotografii barwy czarnej (srebro wydzielone), można ją „tonować", działając na odbitkę solami złota lub platyny, przez co zachodzi reakcja, np.: AuCl3+Ag=Au+3AgCl, a wydzielone złoto daje odbitkę barwy brązowawej. Barwne fotograf je można otrzymać przez potrójne zdejmowanie danego przedmiotu na trzech kliszach, stosując za każdym razem tzw. filtr, to jest płytę szklaną niebieską, żółtą lub czerwoną. Tego rodzaju fotografia oparta jest na zasadzie, że światło białe można złożyć z trzech powyższych barw, czyli że potrójne fotografowanie przez filtry składa się na obraz przedmiotu o barwach naturalnych. Prócz tej metody jest sposób nowszy braci Lumiere'ów, który opiera się na tym, że klisza pokryta jest bardzo cienkimi warstewkami skrobi, zabarwionymi na fiołkowo, pomarańczowo i zielono; w ten sposób negatyw posiada na sobie „filtry", które dają obraz barw dopełniających, a na pozytywie, w ten sam sposób przyrządzonym, uzyskuje się fotografię w barwach naturalnych. (Encyklopedia Powszechna Ultima Thule)
- Chercher "fotografia" sur dicod'Òc (dictionnaires en ligne sur le site du Congrès permanent de la lenga occitana)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)