| rdfs:comment
| - W odmętach mego rozumu, w mym własnym pokoju Otoczony ciemnościami domu mego od dawna pustego Tworzę swój świat w samotności, by nie wadzić nikomu Choć młota grzmotu nie słychać, kuje losy świata mego. Wodę wylałem na ląd, i powstało morze co szumi Oddech mój sprawił, że wiatry się szybkie zrodziły Stworzyłem kamień, co przy styku z butem dudni A z pieca węgiel wziąłem, i płomienie świat trawiły. Życie dawać począłem, cząstkę mego oddać musiałem Leciałem ku ziemi, a ptaki latać się uczyć zaczęły Biegałem po górach i lasach, i życie koniom dałem A gdy pływać począłem, ryby obok mnie przepłynęły.
|
| abstract
| - W odmętach mego rozumu, w mym własnym pokoju Otoczony ciemnościami domu mego od dawna pustego Tworzę swój świat w samotności, by nie wadzić nikomu Choć młota grzmotu nie słychać, kuje losy świata mego. Wodę wylałem na ląd, i powstało morze co szumi Oddech mój sprawił, że wiatry się szybkie zrodziły Stworzyłem kamień, co przy styku z butem dudni A z pieca węgiel wziąłem, i płomienie świat trawiły. Życie dawać począłem, cząstkę mego oddać musiałem Leciałem ku ziemi, a ptaki latać się uczyć zaczęły Biegałem po górach i lasach, i życie koniom dałem A gdy pływać począłem, ryby obok mnie przepłynęły. Stworzyłem swoje królestwo, sięgnąłem po wiedzę Smutno mi było, samemu tak siedzieć w ogrodzie Chciałem mieć druha co by nad ogrodem miał pieczę Stworzyłem więc jego, jednak stwór miłował się w wodzie. Szum wody rozumiał jak swoje myśli, śpiewał mu do wtóru Słuchałem tego śpiewu długo, zrozumiałem, to był duch wody Stworzyłem troje innych, każdego nazwałem, śpiewali do chóru Dwie damy i dwóch mężów było, założyli oni swoje wielkie rody. Pierwszym była Woda, dama urody wielkiej, ród ryb był jej Drugim była dama Powietrzem nazwana, ptaki jej usługiwały Trzeci, Ziemia, kochał on drzewa, pokochał damę natury rybiej Czwarty, Ogień, za żonę wziął powietrze, obie pary dzieci miały. Miałem swój własny świat, mój wymarzony świat Miałem czworo dzieci, których kochałem bardzo Oni także mieli dzieci więc stworzyłem kontynenty dwa Trzy pokolenia przy mnie zostały, reszta odeszła nocą. Słońce, córa ognia i powietrza jako pierwsza ruszyła wędrować Księżyc nie czekał, poleciał zaraz za nią, kochał się w niej Każde dziecko chciało głęboko w wiedzę mego świata kopać Świat ten swą wiosnę przeżywał ku niezmiernej radości mej. I wtedy zrodziło się zło, do mego pokoju weszło zło wielkie Do mego umysłu wleciało, i ogród niby siano od iskry, zapłonął Dziecko kolejne się zrodziło, Śmierć, me nogi zrobiły się miękkie Łzy na me policzki wstąpiły morzem, wtedy to zło żem przeklął. Ogień pierwszy walkę podjął, zło go udusiło powietrze mu kradnąc Wtem Ziemia droga mu zagrodziła, ukradł wodę, a ziemia uschła Powietrze, walczyła dzielnie, nie mogła nic zrobić ze strachu blednąc Woda wtedy fale wielkie przyzwała, lecz cóż może uczynić krucha. Świat mój zginął, umarły me marzenia o doskonałym raju Zło okrutne wszędzie weszło, wszystko co moje zniszczyło Tak śmierć nadchodzi, tak się urodziła nieśmiertelna w gaju Ta która nigdy nie umrze, zabrała dobro co się we mnie kryło. I wtedy to do mego domu wróciłem, smutny wszakże wielce Kryjąc mój ból przed wszystkimi którzy mnie zrozumieć nie mogli Szukałem dusz, co do elfów tęskniły, szukałem w miejsc potędze Lecz znalazłem dopiero w Tawernie je znalazłem, oni mi pomogli. Te dusze, najwspanialsze spośród śmiertelnych, pomagały mi Wrócić do siebie, smutek mój odpędzały, podporą mą były Wiele dusz przyszło, więcej odeszło, lecz się nawzajem kochaliśmy Zawsze odkąd z nimi jestem, gwiazdy mi nad głową jaśniej świeciły. Image:CC-BY-SA icon.svg cc-by-sa
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)