abstract
| - Νόμιζα ότι ήμουν μοναδική. Αλλά έκανα λάθος. Δεν έπεφταν μόνο στο δικό μου πληκτρολόγιο τα μύρια όσα κουβαλούσα στο δωμάτιο μου. Πολλές φορές το έχω γυρίσει ανάποδα και το κουνάω, βλέποντας έναν καταρράκτη από σκόνη, τρίχες και χνούδια να προσγειώνεται απαλά και με χάρη πάνω στο γραφείο. Όμως δεν ήταν τίποτα αυτό μπροστά σ'αυτό που μου έμελλε να πάθω... Αδυναμία μου ανέκαθεν ήταν τα άσπρα γιαούρτια με ένα γλυκό πάνω. (Λέγοντας γλυκό δεν εννοώ με καμιά πάστα, αλλά με γλυκό κεράσι, γλυκό νεράτζι κλπ). Όντας φαν του γιαουρτιού με γλυκό βύσσινο, πήρα το μακρύ δρόμο προς το δωμάτιο μου όπου βρίσκεται και το πισί. Φτάνοντας, με το χαμόγελο της λαιμαργίας ζωγραφισμένο στα χείλη μου, στρογγυλοκάθομαι και ακουμπάω το πολυπόθητο κεσεδάκι δίπλα στο πληκτρολόγιο. Κάνω απόπειρα να φέρω την πρώτη κουταλιά στο στόμα μου όταν ΞΑΦΝΙΚΑ! Λίγο σιρόπι βύσσινο πέφτει πάνω στο space και εξελίσσεται σε ρυάκι με φορά το Β! Μέχρι να το πάρω χαμπάρι όμως, το space με το Β είχαν κολλήσει... δοκίμασα με οδοντογλυφίδα, με τσιμπιδάκι για τα φρύδια, αλλά μάταιος κόπος... το μοιραίο είχε ήδη γίνει...
|