abstract
| - 180px|thumb|right|Marcello Bacciarelli [[Plik:Tablica Marcello Bacciarelli Katedra św. Jana.JPG|180px|thumb|right|Tablica pamiątkowa w podziemiach katedry św. Jana]] Marcello Bacciarelli (ur. 16 lutego 1731 roku w Rzymie, zm. 5 stycznia 1818 roku w Warszawie) - wszechstronnie wykształcony barokowy malarz włoski. Marcello Bacciarelli odbył w Rzymie studia malarskie. W 1750 roku udał się do Drezna, gdzie wraz z żoną, Joanną Richter, zajmował się kopiowaniem obrazów ze zbiorów Augusta III. Do Warszawy przybył po raz pierwszy w czasie wojny siedmioletniej i przebywał tu w latach 1756-1763. Z tego okresu datuje się jego znajomość ze Stanisława Augustem Poniatowskim. W 1764-1765 działał na dworze wiedeńskim, a 1764 roku został mianowany profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Powołany przez Stanisława Augusta przybył do Polski na stałe w końcu 1766 roku W Warszawie otrzymał indygenat polski, był pierwszym nadwornym malarzem króla, kierownikiem "malarni" na Zamku Królewskim. Jego dziełem były plafony w Zamku Warszawskim w salach: wielkiej, marmurowej i dawnej audiencjonalnej (zniszczone w czasie w II wojny światowej - zrekonstruowane na podstawie szkiców mistrza), podobnie jak i dawny plafon w sali Salomona w Łazienkach. Na polecenie króla wykonał Bacciarelli szereg scen z historii Polski oraz słynny poczet królów polskich do pokoju marmurowego Zamku Królewskiego w Warszawie. Marcello Bacciarelli mieszkał we własnym pałacyku przy ul. Bagateli. Został pochowany obok żony w kościele św. Anny w Ujazdowie. Po zamknięciu i rozebraniu kościoła ich szczątki zostały przeniesione katedry św. Jana.
|