| abstract
| - Z początkiem XX stulecia po przyłączeniu do Poznania dzisiejszych dzielnic zachodnich, tj. Jeżyc, Grunwaldu, Łazarza miasto rozrosło się. Przybywało w nim nie tylko ulic i domów, ale także i mieszkańców. Koniecznością zatem stała się budowa placów zabawowych dla dzieci i młodzieży. Pierwszym z nich był wzniesiony przy Drodze Dębińskiej w 1929 roku z okazji Powszechnej Wystawy Krajowej Dzieciniec Miejski „Pod Słońcem”, noszący obecnie nazwę Młodzieżowego Domu Kultury nr 1. Jego pierwowzorem był funkcjonujący do dzisiaj wzniesiony w 1889 roku w Krakowie z inicjatywy doktora Henryka Jordana 22- hektarowy ogród przeznaczony dla zabawy i wypoczynku dzieci i młodzieży. Stwarzał warunki dla ich rozwoju fizycznego, umysłowego i psychicznego dzięki zlokalizowaniu w nim miejsc do zabaw zespołowych, sprawnościowych i salom do zajęć świetlicowych. Szybko stał się ewenementem w skali światowej. Po nim powstawać zaczęły następne. W Poznaniu wymusił je nie tylko rozwój terytorialny miasta, ale też powojenny z lat 40. i 50. wyż demograficzny. Ogród Jordanowski nr 2 pierwotnie zwany Placem Gier i Zabaw usytuowano po 1945 r. u zbiegu alei Przybyszewskiego i ulicy Świerczewskiego (obecnej Bukowskiej) na pustym placu po zlikwidowanych w 1937 roku masztach poznańskiej rozgłośni radiowej. Otoczenie Ogrodu jak i sama ulica w owym czasie miały zgoła odmienny od dzisiejszego wygląd. Teren placu miał 9821 m² powierzchni i otoczony był drzewostanem złożonym głównie z klonów i różnorodnych krzewów. Od północy graniczył z Wielkopolskim Centrum Chorób Płuc, od strony zachodniej z należącymi do wojska terenami sportowymi w tym kortami tenisowymi, i w okresie późniejszym siedzibą Konsulatu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (obecnie Federacji Rosyjskiej). Stojący jeszcze w 2007 roku drewniany barak o wymiarach 5,0m x 24m x 2,5m - w latach późniejszych ocieplony częściowo styropianem – przetransportowano z terenu znajdującego się u zbiegu ulic Bułgarskiej i Alei Polskiej, gdzie w czasach okupacji hitlerowskiej pełnił funkcję kasyna oficerskiego, a w okresie późniejszym był krótko piwiarnią, jaką odwiedzali często kibice pobliskich terenów wyścigowych na Woli, gdzie między innymi odbywały się zawody motocyklowe na trawiastym torze. Obok zbudowano drugi murowany budynek o powierzchni 4,4m x 3,0m mieszczący sanitariaty. Do drewnianego baraku dostawiono drewniany kiosk o powierzchni 11m² w którym w okresie letnich ferii jego najemca handlował napojami, lodami i słodyczami. Nieopodal na trawiastym placu usytuowano ośmioboczną płytką fontannę, z której w okresie letnim licznie korzystali malcy nie tylko z pobliskich ulic. Młodzież przebywająca na terenie Placu Gier i Zabaw miała do dyspozycji piaskownice, huśtawki, boisko z bramkami do gry w piłkę nożną i spory wybetonowany plac na którym w okresie zimowych mrozów organizowano lodowisko. Natomiast wewnątrz baraku pełniącego funkcję świetlicy i zarazem pomieszczeń administracyjnych i socjalnych pracowników młodzież mogła korzystać ze stołu pingpongowego i gier świetlicowych. Ogrzewanie baraku w okresie zimowym zapewniały piece akumulacyjne. Z tak wyposażonej placówki korzystała młodzież głównie z tzw. „starych" Jeżyc, Grunwaldu czy Ogrodów, chociaż zdarzało się, że dojeżdżano tu i z bardziej odległych części miasta. Najwięcej jednak młodzieży docierało tu z położonej po przeciwnej stronie ulicy Szkoły Podstawowej nr 71 i pobliskich Szkół Podstawowych nr 36 z ulicy Słowackiego i nr 107 z ulicy Dąbrowskiego. Skromne warunki lokalowe, jakimi dysponowano, spowodowały, iż w drugiej połowie lat osiemdziesiątych XX wieku zaplanowano ich rozbudowę. Powstać miał nowy murowany budynek o powierzchni 15m x 40m i 3m wysokości, którego inwestorem miał być Zespół Ekonomiczno – Administracyjny Szkół Poznań – Jeżyce. Rozpoczęcie budowy systemem gospodarczym zaplanowano na III kwartał 1987 roku, a jej ukończenie w II kwartale 1988 roku. W budynku miały mieścić się:
* świetlica z salą TV
* pokój nauczycielski
* 3 sale gier i zajęć
* podręczna kuchnia dla wydawania latem zimnych a zimą ciepłych napojów
* magazyny sprzętu sportowego i gospodarczego
* pomieszczenia dla sprzątaczek i konserwatorów
* sanitariaty dla personelu i dzieci
* szatnia
* kotłownia wraz z pomieszczeniem socjalnym palacza. Kształt budynku miał być nieregularny i dopasowany do istniejącego drzewostanu. W tak dużym obiekcie pracować miało na stałe 10 osób, w tym 3 pracowników umysłowych i 7 fizycznych. Kadra nauczycielska miała liczyć 10 nauczycieli zatrudnionych dorywczo w niepełnym wymiarze godzin. Jednakże z powodu częstych zmian w planach podaną liczbę zatrudnionych należy traktować jako przybliżoną. Teren placówki po przebudowie miał według założeń pełnić funkcje sportowo – rekreacyjne, kulturalno – rozrywkowe i szkoleniowo – wychowawcze. W okresie ferii zimowych i letnich miały być w nim też organizowane półkolonie. Terminy rozpoczęcia i zakończenia prac ciągle były przesuwane, w końcu jednak do planowanej przebudowy nie doszło. W owym okresie placówka przy ulicy Przybyszewskiego obejmowała również swoją opieką niewielkie place zabawowe w innych częściach dzielnicy Jeżyce: przy Placu Asnyka, ulicach Kartuskiej i Myśliborskiej. W 1992 roku decyzją nr 29/92 Kuratora Oświaty z dnia 27 lutego Plac Gier i Zabaw z dniem 1 kwietnia 1992 r. przekształcony został w placówkę oświatowo – wychowawczą Ogród Jordanowski nr 2 w Poznaniu. Brak perspektyw budowy nowych budynków lub rozbudowy istniejących zmusiło kierownictwo Ogrodu do reorganizacji pomieszczeń w istniejących obiektach. Znajdujący się obok drewnianego baraku murowany budynek mieszczący sanitariaty został przebudowany na pomieszczenia dyrekcji i pracowników administracji oraz na pomieszczenie magazynowe. Sanitariaty natomiast przeniesiono do drewnianego baraku. Nad sprawnym funkcjonowaniem urządzeń tak wewnątrz jak i na zewnątrz budynku czuwali zatrudnieni rzemieślnicy – konserwatorzy mający w baraku swój warsztat. Mimo trudnych warunków lokalowych placówka prowadzi od samego początku ożywioną działalność. Odbywają się w niej turnieje piłki nożnej, tenisa stołowego, gier w szachy, warcaby, scrabble, letnie spartakiady, różnego rodzaju konkursy w tym wiedzy o Poznaniu, rysunkowe, czytelnicze, wokalne oraz baliki. Organizowano też tutaj w latach 1970-80 konkursy ze znajomości przepisów ruchu drogowego i egzaminy na kartę rowerową. Często imprezy przenoszono po za teren Ogrodu. Młodzież wychodziła do kina, starego ZOO czy Pałacu Kultury. Dużą popularnością cieszą się do dziś festyny sportowo rekreacyjne organizowane z okazji Dnia Dziecka. Niektóre z imprez prowadzone były wspólnie z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci, milicją, wojskiem, czy pobliską Szkołą Podstawową nr 71. W okresie ferii szkolnych wspólnie z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci na Jeżycach prowadzono też małe formy wczasów. Na przykład w 1987 roku w okresie wakacji letnich w dwóch turnusach uczestniczyło 120 dzieci. W tym samym roku w okresie ferii zimowych w zorganizowanych zajęciach brało udział 103 uczestników, z których około 80 korzystało też z wyżywienia. Ożywiona działalność sportowo rekreacyjna zauważana jest nie tylko przez okolicznych mieszkańców, ale także odnotowywana w licznych artykułach prasowych. Między innymi Głos Wielkopolski w dniu 8 sierpnia 2006 roku pisał: „…w Ogrodzie Jordanowskim nr 2 przy ulicy Przybyszewskiego dzieci nie nudzą się nigdy…”. Nie można jednak powiedzieć, iż na przestrzeni kilkudziesięciu lat funkcjonowania Ogrodu Jordanowskiego nie prowadzono w nim żadnych inwestycji. Były one jednak niewielkie i miały raczej charakter kosmetyczny. Wymieniono na przełomie lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych ławki, metalowe huśtawki zamieniono na drewniane, postawiono nowe plastykowe zjeżdżalnie, zmodernizowano piaskownice, zamontowano karuzelę, wytyczono place do gier w siatkówkę i tenisa ziemnego, wymieniono bramki na boisku piłkarskim, zamontowano rampy dla rolkowców. Natomiast wewnątrz budynku zainstalowano stół bilardowy, stół do gry w piłkarzyki i tablicę do gry w darta. Źródło: opracowanie Andrzeja Miki za:
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)