| rdfs:comment
| - Czasem zdarza się, że człowiek Najcnotliwszy — szewcem trąci, Podczas kiedy duch służalczy Ambrą pachnie i lawendą. Są dziewicze czyste dusze, A czuć od nich szare mydło, Gdy występek się częstokroć Różanymi wody myje. Przeto nie krzyw, proszę, nosem, Drogi bracie, jeśli jama Atta Trolla nie przywodzi Na myśl ci arabskich woni. Zejdź w te ciemne kręgi ze mną, Gdzie powietrze jest przyciężkie, Gdzie wódz stary jak zza chmury Tak synowi swemu prawi: „O mój synu! lędźwi moich Ty ostatnia latorośli! Nakłoń ucho twe jedyne I posłuchaj słów rozumu.
|
| abstract
| - Czasem zdarza się, że człowiek Najcnotliwszy — szewcem trąci, Podczas kiedy duch służalczy Ambrą pachnie i lawendą. Są dziewicze czyste dusze, A czuć od nich szare mydło, Gdy występek się częstokroć Różanymi wody myje. Przeto nie krzyw, proszę, nosem, Drogi bracie, jeśli jama Atta Trolla nie przywodzi Na myśl ci arabskich woni. Zejdź w te ciemne kręgi ze mną, Gdzie powietrze jest przyciężkie, Gdzie wódz stary jak zza chmury Tak synowi swemu prawi: „O mój synu! lędźwi moich Ty ostatnia latorośli! Nakłoń ucho twe jedyne I posłuchaj słów rozumu. Strzeż się ludzkiej filozofii! Ona kazi krew i ducha. Między ludźmi nie ma zgoła Porządnego filozofa. Nawet Niemcy, niegdyś prawi, Nawet ci synowie Thora, Od prawieku nam pokrewni Wyrodzili się w tych czasach. I bez Boga dziś, bez wiary Głoszą wiedzę ateizmu... Dziecię! dziecię moje! Strzeż się Feuerbacha i Bauera, Strzeż się zostać ateistą, Niedźwiedziem bez czci, bez wiary W mądrość Stwórcy! Tak jest, Stwórca Stworzył nas i świat ten cały. Tam, na górze, księżyc, słońce, Gwiazdy długoogonowe, Równie jak bezogonowe Są odbiciem Jego chwały. A tu, w dole — lądy, morza Są potęgi Jego echem, I stworzenie tutaj każde Wielbi Jego miłosierdzie. I najmniejsza nawet weszka, Co w pielgrzyma siwej brodzie Ziemską podróż swą odbywa, Głosi chwałę Przedwiecznego... W górze, pod gwiaździstym sklepem, Na królewskim, złotym tronie, Władnąc światem, w majestacie Siedzi niedźwiedź lodowaty. Nieskalana, śnieżnobiała Skóra jego, a na głowie Ma koronę diamentową, Co oświeca niebo całe... Jego lica — słońc harmonia, A myśl jego — czyn milczący. Skinie berłem — i wnet oto Sfery światów śpiewać poczną. U nóg jego siedzą błogo Świątobliwe ojców cienie, Które tu cierpiały zbożnie, Dzierżąc palmy w świętych łapach; Czasem skoczy nagle który, Skoczy drugi, jak natchniony Duchem Świętym, i zawiodą Uroczysty tan wieczności. Tan to, w którym promień łaski Wzmaga talent przyrodzony, W którym dusza uniesiona Z własnej skóry chce wyskoczyć! Czyż dostąpię ja, niegodny, W tym zbawieniu Pańskim cząstki? Czy z padołu płaczu przejdę Do radości wiecznej raju? I czy będę, w uniesieniu, Pod gwiaździstych sfer namiotem, W wiecznej glorii, z palmą w łapie Przed najwyższym tańczył Panem?"
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)