| abstract
| - thumb|250px|Pater Pio De heilige Pater Pio van Pietrelcina O.F.M.Cap. (Pietrelcina, 25 mei 1887 - San Giovanni Rotondo, 23 september 1968) was een Kapucijner pater. Zijn burgerlijke naam was Francesco Forgione. Francesco had vanaf zijn vroege kinderjaren reeds mystieke ervaringen, die hij als heel gewoon ervoer. In 1903 trad hij in in de Kapucijner Orde en in 1910 ontving hij de priesterwijding. Vanaf 1903 tot 1910 verbleef Pater Pio O.F.M.Cap. in Benevento wegens zijn voortdurende slechte gezondheid; in 1916 werd hij naar San Giovanni Rotondo verplaatst, waar hij zou blijven tot zijn dood in 1968. In 1918 had hij zichtbare stigmata, die gedurende zijn verdere leven zouden bloeden, waardoor hij volgens sommigen op mystieke wijze met Christus' lijden verbonden was. Men verhaalt dat hij door zijn zwakke gezondheid en de stigmata zijn verdere leven veel pijn heeft moeten verdragen en dat hij zijn lot droeg voor de bekering van ongelovigen en zondaars. De stigmata zijn niet onomstreden, de katholieke traditie leert dat deze spontaan optredende wonden een bovennatuurlijk verschijnsel zijn. Er zijn in San Giovanni Rotondo nog mensen in leven die als jongens in de cel van de priester zijn binnengeslopen en daar, zo vertellen zij, twee spijkers op het nachtkastje vonden. Dat werpt een ander licht op de stigmata. De gelovigen gaan van een bovennatuurlijk verschijnsel uit. Reeds tijdens zijn priesterlijk leven werd Pio als een heilige vereerd, hoewel vele bisschoppen hem tegenwerkten. Opvallend was dat hij uren- tot dagenlang de biecht hoorde van vele duizenden gelovigen en heel langzaam en in zijn geest verzonken de H. Mis opdroeg. Beperkingen en straffen verdroeg hij met veel geduld en gehoorzaamheid. Tijdens het biechthoren was hij heel streng voor iedereen, ook in de kerk eiste hij van iedereen eerbiedigheid zowel in kleding als in houding. Hij kon streng tekeer gaan tegen gelovigen die in de biecht zonden trachtten goed te praten en ook tegen vrouwen die in minirokjes of mannenkleding de kerk betraden. Door kinderen raakte hij altijd vertederd. Ondanks de weerstand van vele bisschoppen verwierf Pater Pio uiteindelijk de gunsten van Paus Pius XII; reeds stroomden van alle landen bedevaartgangers naar Pater Pio toe en werden vele wonderen gemeld. Vele Italiaanse politici voegden zich zelfs bij de bedevaartgangers. Paus Johannes XXIII was geen aanhanger van Francesco Forgione, hij hield de eigenzinnige en mystieke priester voor een bedrieger. Paus Johannes Paulus II heeft Pio heiligverklaard. Pater Pio kenmerkte zich door grote getrouwheid aan de voorschriften van de Rooms-Katholieke Kerk, maar de liturgische vernieuwingen, het verdwijnen van het Latijn en de versterkte opkomst van het neo-modernisme veroordeelde hij telkens opnieuw. Op de vraag wat Pio van het veranderingsgezinde Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) vond, kreeg kardinaal Bacci een ferm en afwijzend antwoord: "Ik heb genoeg van dat concilie!" De invoering van de geheel herziene Nieuwe Mis zou Pater Pio niet meer meemaken. Hij was zelf altijd strikt bij de Tridentijnse ritus en het Latijn gebleven. Pater Pio leefde sterk vanuit de eindtijd-verwachting en waarschuwde voor komende rampen en oorlogen, vooral echter voor een komende massale geloofsafval. Niet in de laatste plaats om zijn liefde voor de traditionele Rooms-Katholieke leer en liturgie, is Pater Pio geliefd als heilige in traditionalistische en conservatieve kerkelijke kringen, en ook ver daarbuiten. Ook drong hij aan op het gezamenlijke en individuele bidden van de rozenkrans. Na een lang onderzoek werd hij in 1999 zalig en in 2002 heilig verklaard. In de kloosterkerk van de Kapucijners in Meersel Dreef (Hoogstraten-België) bevindt zich een heiligenbeeld van Pater Pio. In deze kerk wordt hij bijzonder vereerd en talrijke bewonderaars/pelgrims bezoeken deze plaats om hem te gedenken en tot hem te bidden.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)