| rdfs:comment
| - Dalekie od swej rodziny, Przez obce błądząc krainy, W silniejszym coraz wód zbiegu Chybiały brzegu. Na próżno stan ich sierocy W złej toni szukał pomocy, Z twardych skał a głuchej kniei Nie masz nadziei! Z posłusznym one milczeniem Szły za mruczącym strumieniem, Pędził je coraz wart chyży Dalej a niżej. Przemijały się czas długi Nie wiedząc jedna o drugiej, Aż jakoś zbliżył nurt wąski Obie Gałązki. Szczęśliwy, komu dozwoli Bóg towarzysza w złej doli! Płynących obok Gałązek Ujął mię związek. Alić coś wodę zamąci. Jedna z nich drugą potrąci: Poszły od siebie zwrócone W przeciwną stronę.
|
| abstract
| - Dalekie od swej rodziny, Przez obce błądząc krainy, W silniejszym coraz wód zbiegu Chybiały brzegu. Na próżno stan ich sierocy W złej toni szukał pomocy, Z twardych skał a głuchej kniei Nie masz nadziei! Z posłusznym one milczeniem Szły za mruczącym strumieniem, Pędził je coraz wart chyży Dalej a niżej. Przemijały się czas długi Nie wiedząc jedna o drugiej, Aż jakoś zbliżył nurt wąski Obie Gałązki. Szczęśliwy, komu dozwoli Bóg towarzysza w złej doli! Płynących obok Gałązek Ujął mię związek. Alić coś wodę zamąci. Jedna z nich drugą potrąci: Poszły od siebie zwrócone W przeciwną stronę. Żal mię ogarnął niemały, Gdy się z osobna puszczały Na powódź rzeki szeroką I toń głęboką. Z smutkiem zdały się obracać I niby z gniewem odwracać. To bliżej siebie, to dalej Szły podług fali. Wtem Zefir, sprawca pogody, Jął głaskać błękitne wody I tchem łagodnym ku sobie Nakłaniać obie. Gdy na to tkliwie patrzyłem: „Złączcie się z sobą, mówiłem, Póki dma wieje życzliwa I was przyzywa!" Aż tu kamień wśród powodzi Spółce Gałązek przeszkodzi: Znów je od siebie z daleka Uniesie rzeka. Na koniec jedna przy lasku, Druga zostanie na piasku, Ta uschła, a tamtą marnie Splątały tarnie. Image:PD-icon.svg Public domain
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)