Technika onirystyczna była stosowana już w starożytności (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie bohatera (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na przełom wieków XIX i XX. Młodopolscy artyści kreowali w swych utworach sceny zbliżone do marzenia sennego, nie mającego wyraźnego początku ani końca (np. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, "Marzenia mgieł nocnych", sceny fantastyczne w Weselu). W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał Franz Kafka. Na polu literatury polskiej jej prekursorem był Bruno Schulz. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z katastrofizmem (Krzysztof Kamil Baczyński).
| Attributes | Values |
|---|
| rdfs:label
| |
| rdfs:comment
| - Technika onirystyczna była stosowana już w starożytności (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie bohatera (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na przełom wieków XIX i XX. Młodopolscy artyści kreowali w swych utworach sceny zbliżone do marzenia sennego, nie mającego wyraźnego początku ani końca (np. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, "Marzenia mgieł nocnych", sceny fantastyczne w Weselu). W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał Franz Kafka. Na polu literatury polskiej jej prekursorem był Bruno Schulz. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z katastrofizmem (Krzysztof Kamil Baczyński).
- Oniryzm (grec. oneiros - marzenie senne) – konwencja literacka, polegająca na ukazaniu rzeczywistości na kształt snu, marzenia sennego, czasem koszmaru. Zwykle dzieło ma wtedy charakter irracjonalny, absurdalny, sprzeczny z zasadami prawdopodobieństwa. Zacierają się związki przyczynowo-skutkowe i logiczne następstwa wydarzeń.
|
| dcterms:subject
| |
| dbkwik:kafkopedia/...iPageUsesTemplate
| |
| abstract
| - Oniryzm (grec. oneiros - marzenie senne) – konwencja literacka, polegająca na ukazaniu rzeczywistości na kształt snu, marzenia sennego, czasem koszmaru. Zwykle dzieło ma wtedy charakter irracjonalny, absurdalny, sprzeczny z zasadami prawdopodobieństwa. Zacierają się związki przyczynowo-skutkowe i logiczne następstwa wydarzeń. Technika onirystyczna była stosowana już w starożytności (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie bohatera (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na wiek XX. W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał Franz Kafka. Na polu literatury polskiej jej prekursorem był Bruno Schulz. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z katastrofizmem Baczyński, Tadeusz Gajcy).
- Technika onirystyczna była stosowana już w starożytności (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie bohatera (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na przełom wieków XIX i XX. Młodopolscy artyści kreowali w swych utworach sceny zbliżone do marzenia sennego, nie mającego wyraźnego początku ani końca (np. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, "Marzenia mgieł nocnych", sceny fantastyczne w Weselu). W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał Franz Kafka. Na polu literatury polskiej jej prekursorem był Bruno Schulz. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z katastrofizmem (Krzysztof Kamil Baczyński).
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)