| rdfs:comment
| - W oddali cichy klasztor. Strzeliste wieżyce, Czerwony mur grodzący, i te sine dachy, — Odbijające niebo zwierciadłami z blachy, — Ponad cichych łąk kwietnych jasne okolice. Skroś rzeźbione koronki, zazębień i wschodów Wstępują w szarą oddal sen Bożego leństwa... A niekiedy gałęzie zza muru ogrodów Mają słodki, kapłański ruch błogosławieństwa... W złotych napisach każde wrót klasztornych miano Wokół bramie zapartych za wiatrem się słania. Słodkie imiona, wargą szeptane wietrzaną: Przybytek bożych kwiatów... przybytek kochania... Image:PD-icon.svg Public domain
|
| abstract
| - W oddali cichy klasztor. Strzeliste wieżyce, Czerwony mur grodzący, i te sine dachy, — Odbijające niebo zwierciadłami z blachy, — Ponad cichych łąk kwietnych jasne okolice. Skroś rzeźbione koronki, zazębień i wschodów Wstępują w szarą oddal sen Bożego leństwa... A niekiedy gałęzie zza muru ogrodów Mają słodki, kapłański ruch błogosławieństwa... W złotych napisach każde wrót klasztornych miano Wokół bramie zapartych za wiatrem się słania. Słodkie imiona, wargą szeptane wietrzaną: Przybytek bożych kwiatów... przybytek kochania... Nadewszystko ciche okna, co są jak ołtarze Ukwiecone geranii różowemi pręty. Co w pastelowych tonów łagodnym oparze Malują sny kwiatowe na szybie zamkniętej. Okna klasztorne! w letnie pogodne wieczory Kuszące bielą zasłon, jak welony ślubne. Które zdjąłbyś pod srebrne kadzielnic amfory, Aby całować wargi wybrane, zalubne. Lecz te blade kobiety, tam, w serca weselu, Z ciałem umarłem światu w ciszę cel wygnane, Kochają ciebie jeno, blady Zbawicielu, Widząc niebo przez każdą twego ciała ranę. O, święta ciszo starych murów wirydarza, Gdzie usłyszysz li szelest przesuniętej ławy, Gdy biała rzesza kobiet w milczeniu rozważa, Siedząc na, krasnych cegłach piasku syp złotawy. O, niema szczęśliwości czystych dziewic zboru! A że zda się ich dłonie są tak nieskalane. Że tknąć się mogą jeno białego koloru — Czynią puchy koronek, albo hafty lniane. Jest czar nieprzewidziany, gdy im powiesz i "siostro", I patrzysz w płeć ich bladą, tak przezrocze bieli, Na której owdzie złote się plamki rozpostrą, Jak na matowym płatku więdnącej kamelji. Nie tknął żaden proch ziemi przeczystego łona, Bowiem źródło żywota w nich bije — weselnych. Jako przedniego wina amfora zamkniona, Co pragnie się rozewrzeć dla warg nieśmiertelnych. A gdy śmiercią wieczoru niebiosa się spłonią, Dzwon łagodnie zwoływa na chór po nieszporze — Jakby ich modły były tą jedyną wonią, Co jest zdolna ukoić melancholie Boże. Wszystko w murach klasztoru jest zmierzchem i ciszą, Przewlekły dzwon wieczorny smętnym zewem gędzie, A one idą: korną procesyą mniszą, — Jako na martwej wodzie płynące łabędzic. Kładną długie zasłony białe. Tajemnice Dusz ich skwitają ciche pod gromnic płomykiem: Że gdy siwy ksiądz w kapach przechodzi kaplicę, Śnisz ogrojce dziewicze z Bożym ogrodnikiem. Zasię zachwyt ekstazy tak łacno się dzieli, A serce w ciszy modłów ukaja tak łzawe, Że niejedna z nich długo w samotnej swej celi Powtarza w letni wieczór kościelne swe "Ave". Stojąc w otwartem oknie, gdzie śni noc daleka. Wznosi skrzydlatą jeszcze zasłonami głowę, I długo w noc tęsknemi oczyma przewleka Rozmodlonych gwiazd złotych ziarna różańcowe. Image:PD-icon.svg Public domain
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)