| rdfs:comment
| - Powiedzcie, by księżyc wzeszedł, bo nie chcę widzieć krwi Ignacia, rozlanej na arenie. Widzieć jej nie chcę! Księżyc otwarty na oścież. I koń spokojnych obłoków, szary plac sennych marzeń, a przy nim wierzby płaczące. Nie chcę jej widzieć! Bo płonie moje wspomnienie. Powiedzcie to jaśminom, całym w ich bieli maleńkiej! Że ja widzieć jej nie chcę! Krowa starego świata, smutnym językiem lizała pysk okrwawiony, gdy krew po arenie się rozlała, a byki z Guisando - na poły śmierć, na poły kamienie - jęczeć zaczęły; stulecia, co nie chcą kroczyć po ziemi. Nie. Ja widzieć jej nie chcę!
|
| abstract
| - Powiedzcie, by księżyc wzeszedł, bo nie chcę widzieć krwi Ignacia, rozlanej na arenie. Widzieć jej nie chcę! Księżyc otwarty na oścież. I koń spokojnych obłoków, szary plac sennych marzeń, a przy nim wierzby płaczące. Nie chcę jej widzieć! Bo płonie moje wspomnienie. Powiedzcie to jaśminom, całym w ich bieli maleńkiej! Że ja widzieć jej nie chcę! Krowa starego świata, smutnym językiem lizała pysk okrwawiony, gdy krew po arenie się rozlała, a byki z Guisando - na poły śmierć, na poły kamienie - jęczeć zaczęły; stulecia, co nie chcą kroczyć po ziemi. Nie. Ja widzieć jej nie chcę! Już w górę idzie Ignacio, ciężar swej śmierci dźwigając. On szukał świtu jasnego, nie dane mu było go znaleźć. Gdzie jego profil wyraźny? Już sen zaćmiewać go zaczął. Gdzież jego ciało prześwietne? Krew tylko płynie, otwarta. Nie każcie mi na nią patrzeć! Ja nie chcę widzieć, że strumyk jej coraz wolniej się sączy; gdy spływa, jaśniejąc, w bandaże, by zaraz na chust i skóry powierzchnię się wydobyć, wśród spragnionego motłochu. Kto chce bym na to spoglądał? Nie każcie mi na nią patrzeć! Nie zamknął oczu Ignacio kiedy się rogi zbliżały, lecz matki przeraźliwe uniosły swoje głowy. Pośrodku stada słyszano powiewy tajemnych głosów, gdy byków wzywały niebiańskich, co z bladej mgły są stworzone. Nie było księcia w Sewilli, który by się z nim porównał, ni szpady jak jego dzielnej, ni serca tak prawdziwego. Miał siłę niczym lwów rzeka, siłę w swej mocy cudowną, pierś, jak wykutą w marmurze, w swojej odważnej mądrości. Wiatr rzymskiej Andaluzji swym tchnieniem złocił mu głowę, uśmiech miał nardom podobny, mieszankę rozwagi i soli. Cóż za torero na placu! W górach, jak dzielny to człowiek! Jak delikatny dla kłosów! Jakże w ostrogach mocny! Jakże dla rosy miękki! Jak świetny na uroczystościach! Jak straszny wśród banderilli ostatnich mrocznych ciosów! Lecz teraz już śpi na zawsze. Już mech i trawa zaczęły otwierać swymi palcami skryty kwiat jego czaszki. Już płynie krew jego, śpiewając wśród łąk i bagnistych zarośli, po rogach przelękłych spływa, bez duszy, wraz z mgłą się toczy. O tysiąc kopyt uderza: smutny, czarny jęzor mroku, by smugę agonii zostawić, pod Gwadalkiwiru gwiazdami. Ach, mury Hiszpanii, bielutkie! Ach, czarny byku rozpaczy! Ach, krwi Ignacia, stwardniała! Ach, żył jego smutny słowiku! Nie. Ja nie chcę jej widzieć! Bo nie ma kielicha, co ją zmieści, ni jaskółek, by wypić ją mogły, ni szronu, co zmrozi ją w świetle, ni pieśni, ni lilii potoku, ni kryształu, by okrył ją srebrem. Nie. Ja widzieć jej nie chcę!! Image:PD-icon.svg Public domain
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)