| abstract
| - Minerva Anderling was het eerste kind en de enige dochter, van een Schotse Presbyteriaanse minister en een heks die haar opleiding op Zweinstein heeft gevolgd. Ze groeide op in de hooglanden van Schotland in het begin van de twintigste eeuw en werd zich er geleidelijk aan van bewust dat er iets vreemds was aan zowel haar eigen vaardigheden als aan haar ouders hun huwelijk. Minerva's vader, de Overste Robert Anderling, werd geboeid door de hooghartige Isobel Ross, die in hetzelfde dorp woonde. Net als zijn buren, geloofde Robert dat Isobel naar een speciale kostschool voor dames ging in Engeland. Eigenlijk, in de periodes dat Isobel haar huis maandenlang verliet, ging ze naar Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Op haar hoede voor de mening van haar ouders (een tovenaar en een heks) over een relatie tussen haar en de serieuze jonge Dreuzel, hield Isobel hun groeiende relatie voor hen verborgen. Tegen de tijd achttien jaar oud was, was ze verliefd geworden op Robert. Helaas had ze nog niet de moed gevonden om hem te vertellen wat ze was. Het koppel liep weg, tot woede van de ouders van allebei. Nu vervreemd van haar familie, kon Isobel haarzelf er niet toe brengen de gelukzaligheid van haar huwelijk te verdoezelen door haar gloednieuwe echtgenoot te vertellen dat ze als beste van haar klas was geslaagd voor Bezweringen, of dat ze aanvoerder was geweest van het Zwerkbalteam van haar afdeling. Isobel en Robert verhuisden naar een herenhuis in de buitenwijken van Caithness, waar de mooie Isobel een verrassend talent bewees te hebben om zoveel mogelijk uit het krappe salaris van haar man te halen, die inmiddels pastoor was geworden. De geboorte van hun eerste kind, Minerva, bracht zowel vreugde als verdriet met zich mee. Aangezien ze haar familie en de magische gemeenschap miste, die ze beiden had opgegeven voor haar liefde, stond Isobel erop haar nieuwe dochter te vernoemen naar haar oma, een ontzettend getalenteerde heks. De ongewone naam deed vele wenkbrauwen fronsen in de buurt waar ze woonde en Robert Anderling vond het moeilijk om de keuze van zijn vrouw te verantwoorden tegenover zijn parochianen. Daarnaast was hij ongerust over het humeur van zijn vrouw. Vrienden verzekerden hem dat vrouwen na een bevalling altijd emtioneel waren en dat Isobel snel weer zichzelf zou zijn. In tegenstelling hiertoe, trok Isobel zich steeds meer terug. Soms sloot ze zichzelf zelfs dagen achter elkaar op, samen met Minerva. Isobel vertelde haar dochter later dat dat was omdat ze kleine, maar toch onmiskenbare bewijzen van magie vertoonde: Speelgoed verdween ineens van de hoge planken, om in haar commode te verschijnen, de kat deed precies wat ze wilde terwijl ze nog niet eens kon praten en de doedelzak van haar vader speelde ineens uit zichzelf in kamers waar op dat moment niemand was; iets was Minerva aan het giechelen bracht. Isobel zat in een positie tussen trots en angst. Ze wist dat ze Robert de waarheid moest vertellen voordat hij iets ontdekte wat hem van streek zou maken. Uiteindelijk, naar aanleiding van Roberts geduldige gevraag, barstte Isobel in tranen uit, pakte haar toverstok uit de gesloten kist onder haar bed en toonde hem wat ze was. Hoewel Minerva te jong was om zich die nacht te herinneren, liet de nasleep ervan haar achter met de bittere wetenschap over de complicaties van het opgroeien met magie in een wereld van Dreuzels. Hoewel Robert Anderling nog steeds even veel van zijn vrouw hield na deze ontdekking, was hij serieus geschokt door haar onthulling en door het feit dat ze zo lang zo'n groot geheim voor hem had bewaard. Daar kwam nog eens bij dat juist hij, die zichzelf prees om zijn openheid en eerlijkheid, ineens in een leven vol geheimhoudingen werd getrokken; iets dat tegen zijn natuur indruiste. Isobel legde tussen haar gesnik door, uit dat zij en haar dochter gebonden waren aan het Internationale Statuut van de Geheimhouding en dat ze de waarheid over zichzelf moesten verhullen, of het Ministerie van Toverkunst tegen zich zouden krijgen. Robert kwijnde ook weg bij de gedachte hoe de lokale bevolking - over het algemeen vrij conventioneel ingesteld - zou reageren op het feit dat ze een heks in hun midden hadden, die ook nog eens de vrouw van de pastoor was. De liefde ging voort, maar het vertrouwen tussen haar ouders was gebroken en Minerva, een slim en waarnemend kind, zag dit met droefheid aan. Nog twee kinderen, beiden zoons, werden in het gezin Anderling geboren en beiden vertoonden magische krachten. Minerva hielp haar moeder om aan Malcolm en Robert Junior uit te leggen dat ze niet met hun magie te koop moesten lopen en ze hielp haar moeder om alle ongelukjes en beschamende momenten tegenover haar vader te verhullen, die magie soms met zich meebracht. Minerva was erg close met haar Dreuzelvader, op wie ze kwa temperament meer leek dan op haar moeder. Het deed haar zeer om te zien hoe hij worstelde met de vreemde situatie van het gezin. Ze voelde ook hoe moeilijk het was voor haar moeder, om in het Dreuzeldorp te passen, en hoe ze de vrijheid miste van de magische wereld en het kunnen uitoefenen van haar talenten. Minerva is nooit vergeten hoe haar moeder huilde toen zij haar brief van Zweinstein kreeg op haar elfde verjaardag. Ze wist dat Isobel zowel snikte uit trots, als uit benijding.
- Minerva Anderling was het eerste kind en de enige dochter, van een Schotse Presbyteriaanse minister en een heks die haar opleiding op Zweinstein heeft gevolgd. Ze groeide op in de hooglanden van Schotland in het begin van de twintigste eeuw en werd zich er geleidelijk aan van bewust dat er iets vreemds was aan zowel haar eigen vaardigheden als aan haar ouders hun huwelijk. Minerva's vader, de Overste Robert Anderling, werd geboeid door de hooghartige Isobel Ross, die in hetzelfde dorp woonde. Net als zijn buren, geloofde Robert dat Isobel naar een speciale kostschool voor dames ging in Engeland. Eigenlijk, in de periodes dat Isobel haar huis maandenlang verliet, ging ze naar Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Op haar hoede voor de mening van haar ouders (een tovenaar en een heks) over een relatie tussen haar en de serieuze jonge Dreuzel, hield Isobel hun groeiende relatie voor hen verborgen. Tegen de tijd achttien jaar oud was, was ze verliefd geworden op Robert. Helaas had ze nog niet de moed gevonden om hem te vertellen wat ze was. Het koppel liep weg, tot woede van de ouders van allebei. Nu vervreemd van haar familie, kon Isobel haarzelf er niet toe brengen de gelukzaligheid van haar huwelijk te verdoezelen door haar gloednieuwe echtgenoot te vertellen dat ze als beste van haar klas was geslaagd voor Bezweringen, of dat ze aanvoerder was geweest van het Zwerkbalteam van haar afdeling. Isobel en Robert verhuisden naar een herenhuis in de buitenwijken van Caithness, waar de mooie Isobel een verrassend talent bewees te hebben om zoveel mogelijk uit het krappe salaris van haar man te halen, die inmiddels pastoor was geworden. De geboorte van hun eerste kind, Minerva, bracht zowel vreugde als verdriet met zich mee. Aangezien ze haar familie en de magische gemeenschap miste, die ze beiden had opgegeven voor haar liefde, stond Isobel erop haar nieuwe dochter te vernoemen naar haar oma, een ontzettend getalenteerde heks. De ongewone naam deed vele wenkbrauwen fronsen in de buurt waar ze woonde en Robert Anderling vond het moeilijk om de keuze van zijn vrouw te verantwoorden tegenover zijn parochianen. Daarnaast was hij ongerust over het humeur van zijn vrouw. Vrienden verzekerden hem dat vrouwen na een bevalling altijd emtioneel waren en dat Isobel snel weer zichzelf zou zijn. In tegenstelling hiertoe, trok Isobel zich steeds meer terug. Soms sloot ze zichzelf zelfs dagen achter elkaar op, samen met Minerva. Isobel vertelde haar dochter later dat dat was omdat ze kleine, maar toch onmiskenbare bewijzen van magie vertoonde: Speelgoed verdween ineens van de hoge planken, om in haar commode te verschijnen, de kat deed precies wat ze wilde terwijl ze nog niet eens kon praten en de doedelzak van haar vader speelde ineens uit zichzelf in kamers waar op dat moment niemand was; iets was Minerva aan het giechelen bracht. Isobel zat in een positie tussen trots en angst. Ze wist dat ze Robert de waarheid moest vertellen voordat hij iets ontdekte wat hem van streek zou maken. Uiteindelijk, naar aanleiding van Roberts geduldige gevraag, barstte Isobel in tranen uit, pakte haar toverstok uit de gesloten kist onder haar bed en toonde hem wat ze was. Hoewel Minerva te jong was om zich die nacht te herinneren, liet de nasleep ervan haar achter met de bittere wetenschap over de complicaties van het opgroeien met magie in een wereld van Dreuzels. Hoewel Robert Anderling nog steeds even veel van zijn vrouw hield na deze ontdekking, was hij serieus geschokt door haar onthulling en door het feit dat ze zo lang zo'n groot geheim voor hem had bewaard. Daar kwam nog eens bij dat juist hij, die zichzelf prees om zijn openheid en eerlijkheid, ineens in een leven vol geheimhoudingen werd getrokken; iets dat tegen zijn natuur indruiste. Isobel legde tussen haar gesnik door, uit dat zij en haar dochter gebonden waren aan het Internationale Statuut van de Geheimhouding en dat ze de waarheid over zichzelf moesten verhullen, of het Ministerie van Toverkunst tegen zich zouden krijgen. Robert kwijnde ook weg bij de gedachte hoe de lokale bevolking - over het algemeen vrij conventioneel ingesteld - zou reageren op het feit dat ze een heks in hun midden hadden, die ook nog eens de vrouw van de pastoor was. De liefde ging voort, maar het vertrouwen tussen haar ouders was gebroken en Minerva, een slim en waarnemend kind, zag dit met droefheid aan. Nog twee kinderen, beiden zoons, werden in het gezin Anderling geboren en beiden vertoonden magische krachten. Minerva hielp haar moeder om aan Malcolm en Robert Junior uit te leggen dat ze niet met hun magie te koop moesten lopen en ze hielp haar moeder om alle ongelukjes en beschamende momenten tegenover haar vader te verhullen, die magie soms met zich meebracht. Minerva was erg close met haar Dreuzelvader, op wie ze kwa temperament meer leek dan op haar moeder. Het deed haar zeer om te zien hoe hij worstelde met de vreemde situatie van het gezin. Ze voelde ook hoe moeilijk het was voor haar moeder, om in het Dreuzeldorp te passen, en hoe ze de vrijheid miste van de magische wereld en het kunnen uitoefenen van haar talenten. Minerva is nooit vergeten hoe haar moeder huilde toen zij haar brief van Zweinstein kreeg op haar elfde verjaardag. Ze wist dat Isobel zowel snikte uit trots, als uit benijding.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)