Attributes | Values |
---|
rdfs:label
| |
rdfs:comment
| - Czas, co smutne ciało ma weselić, kłosy zgina niebieskie jak dachy miasta twego i obłoków kielich chyli w młodość muzyczną. Więc w blasku rzeczy stoisz, w rękach nić pejzażu wijesz jasną, jak my złe żelazo. Ach, tak się dziejom jutrzennym napatrz, jak my twarze w płomieniu kute zwracaliśmy, gdzie grom swoje światło jak fontanny podnosił łódkę. Lecz się kochać nie ucz tych ogni, bo sen łatwy - lecz smutek pod nim. Image:PD-icon.svg Public domain
|
dcterms:subject
| |
dbkwik:resource/WglBShsp9V9mYtToH6YeZw==
| |
dbkwik:wiersze/pro...iPageUsesTemplate
| |
Autor
| |
abstract
| - Czas, co smutne ciało ma weselić, kłosy zgina niebieskie jak dachy miasta twego i obłoków kielich chyli w młodość muzyczną. Więc w blasku rzeczy stoisz, w rękach nić pejzażu wijesz jasną, jak my złe żelazo. Ach, tak się dziejom jutrzennym napatrz, jak my twarze w płomieniu kute zwracaliśmy, gdzie grom swoje światło jak fontanny podnosił łódkę. Lecz się kochać nie ucz tych ogni, bo sen łatwy - lecz smutek pod nim. Bo wystarczy nam jedna ziemia, choć stron cztery i nieba obszar dziwnie płaski stoi jak z cienia. Tylko jednej za mało miłości, by sen przebyć i stanąć powtórnie dłoń bezbronną unosząc jak strunę. Image:PD-icon.svg Public domain
|