W dal od sławnych mogił, w dal Idzie — w pusty szlak cmentarny Serce me jak bęben gwarny — Grzmiąc ponurych marszów żal. Skarb niejeden pogrzebany Śpi w ciemności zapomnianej W głębi — z dala od łopaty! Z żalem rozlewają kwiaty Swą — jak tajnia — słodką woń Na samotnych głębi toń! Image:PD-icon.svg Public domain
W dal od sławnych mogił, w dal Idzie — w pusty szlak cmentarny Serce me jak bęben gwarny — Grzmiąc ponurych marszów żal. Skarb niejeden pogrzebany Śpi w ciemności zapomnianej W głębi — z dala od łopaty! Z żalem rozlewają kwiaty Swą — jak tajnia — słodką woń Na samotnych głębi toń! Image:PD-icon.svg Public domain