| rdfs:comment
| - Jan Rodowicz codename: Anoda (b. March 7, 1923 in Warsaw - January 7, 1949 in Warsaw, Poland) was a Polish Scoutmaster (podharcmistrz), First Lieutenant of the AK-Szare Szeregi. During the German occupation of Poland in World War II Rodowicz was member of Wawer and the Grupy Szturmowe (Assault Groups) of the Szare Szeregi. He took part in several sabotage actions against the German forces, among others in the so-called Arsenal action on March 26, 1943. During the Warsaw Uprising he was second-in-commander of the III platoon "Felek", 2. company "Rudy" of the Batalion Zośka.
- [[Plik:Szymankiewicz Saski Rodowicz.jpg|right|thumb|250px|Jan Rodowicz (po prawej) z Józefem Saskim i Sławomirem Szymankiewiczem]] [[Plik:Kamień upamiętniający Jana Rodowicza.jpg|right|thumb|250px|Kamień upamiętniający Jana Rodowicza na Ursynowie]] Jan Rodowicz (ps. Anoda, ur. 7 marca 1923 w Warszawie, zm. 7 stycznia 1949 w Warszawie) – harcerz, żołnierz Szarych Szeregów i porucznik Armii Krajowej.
|
| abstract
| - Jan Rodowicz codename: Anoda (b. March 7, 1923 in Warsaw - January 7, 1949 in Warsaw, Poland) was a Polish Scoutmaster (podharcmistrz), First Lieutenant of the AK-Szare Szeregi. During the German occupation of Poland in World War II Rodowicz was member of Wawer and the Grupy Szturmowe (Assault Groups) of the Szare Szeregi. He took part in several sabotage actions against the German forces, among others in the so-called Arsenal action on March 26, 1943. During the Warsaw Uprising he was second-in-commander of the III platoon "Felek", 2. company "Rudy" of the Batalion Zośka. In December 1948 he was arrested by the communist Ministry of Public Security of Poland and died on January 7, 1949. He was tortured and beaten to death.
- [[Plik:Szymankiewicz Saski Rodowicz.jpg|right|thumb|250px|Jan Rodowicz (po prawej) z Józefem Saskim i Sławomirem Szymankiewiczem]] [[Plik:Kamień upamiętniający Jana Rodowicza.jpg|right|thumb|250px|Kamień upamiętniający Jana Rodowicza na Ursynowie]] Jan Rodowicz (ps. Anoda, ur. 7 marca 1923 w Warszawie, zm. 7 stycznia 1949 w Warszawie) – harcerz, żołnierz Szarych Szeregów i porucznik Armii Krajowej. Jan Rodowicz urodził się w Warszawie jako syn inżyniera budownictwa wodnego, profesora Politechniki Warszawskiej, Kazimierza Rodowicza, oraz Zofii z Bortnowskich, siostry generała Władysława Bortnowskiego. Uczęszczał do prywatnej Szkoły Mazowieckiej przy ul. Klonowej 16, a wraz z rodzicami mieszkał w kamienicy Glassa przy Lwowskiej 7. Od 1935 roku uczęszczał do Gimnazjum im. Batorego na Myśliwieckiej 6, gdzie w 1939 roku zdał małą maturę i gdzie należał do drużyny harcerskiej. W działalność konspiracyjną zaangażował się już w październiku 1939 roku, zostając członkiem Szarych Szeregów i prowadząc akcje w ramach Małego Sabotażu "Wawer". Jednocześnie kontynuował naukę na tajnych kompletach w Gimnazjum im. Batorego, gdzie w 1941 roku zdał maturę. Pracował w warsztacie elektrotechnicznym, a następnie w zakładach Philipsa. W międzyczasie ukończył w podziemiu kursy wyszkolenia bojowego i szkoły podchorążych, po której otrzymał stopień plutonowego podchorążego. Należał do drużyny Feliksa Pendelskiego. Brał udział między innymi w akcjach "Meksyk II" (uwolnienie Janka Bytnara), "Celestynów" (przejęcie wagonu z więźniami) oraz "Taśma" (opanowanie posterunku w Sieczychach). W lipcu 1943 roku, po sformowaniu batalionu "Zośka", objął funkcję zastępcy 3. plutonu Konrada "Kuby" Okolskiego w 1. kompanii Sławomira Bittnera "Maćka". W listopadzie 1943 roku awansował do stopnia sierżanta i objął dowództwo jednego z plutonów kompanii "Rudy", z którą brał udział w akcjach między innymi w Wilanowie, Pogorzeli, Milanówku i niedaleko Przeworska. Na początku powstania warszawskiego walczył na Woli, jako zastępca dowódcy 3. plutonu "Felek" 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka", który wchodził w skład zgrupowania "Radosław". Uczestniczył w obronie cmentarza ewangelickiego i powązkowskiego przed Niemcami, a podczas jednego z kontrnatarć na ul. Sołtyka jego pluton zdobył duże ilości broni. Uczestniczył w opanowaniu szkoły przy Spokojnej 13, gdzie 9 sierpnia został ciężko ranny w płuco i przewieziony do szpitala św. Jana Bożego na Bonifraterskiej 12. Za odznaczenie się w walkach 11 sierpnia otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari V klasy i awansował do stopnia porucznika. Następnie przebywał w szpitalu przy Miodowej 23, ewakuowano go do Śródmieścia 31 sierpnia, gdzie dalej leczono go w kamienicy przy Hożej 36. Po opuszczeniu szpitala polowego walczył na Czerniakowie, ponownie został ranny 15 września podczas obrony jednej z redut. Po dwóch dniach został ewakuowany na Pragę. Z ran wojennych leczył się dalej w szpitalu w Otwocku, skąd na początku 1945 roku przyjechał do rodziny w Milanówku. Tam nawiązał kontakt z innymi przywódcami, którzy przeżyli powstanie warszawskie i prowadził konspiracyjne akcje propagandowe przeciwko władzy komunistycznej. W sierpniu 1945 roku przeprowadził się do Warszawy, zajął tworzeniem kwater powstańczych na Cmentarzu Wojskowym, w kwaterze A20, nakłaniał weteranów powstania warszawskiego do spisywania wspomnień. 19 września ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną Armii Krajowej. Jesienią 1945 roku podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, skąd w 1947 roku przeniósł się na drugi rok Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. 24 grudnia 1948 roku został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa, a po brutalnych przesłuchaniach zmarł 7 stycznia 1949 roku, a za oficjalną przyczynę śmierci podano skok samobójczy z okna IV piętra budynku przy Koszykowej 79. 12 stycznia jego ciało w tajemnicy pochowano na Cmentarzu Powązkowskim, rodzinę o jego śmierci poinformowano dopiero 1 marca. Dnia 16 marca 1949 roku przeprowadzono jego ekshumację i pochowano go w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim. Jana Rodowicza upamiętnia dzisiaj jedna z ulic na Ursynowie, przy której w 2013 roku ustawiono upamiętniający go kamień. Na podstawie życia Jana Rodowicza w 2008 roku nakręcono również przedstawienie Teatru Telewizji pt. Pseudonim Anoda w reżyserii Mariusza Malca. Ponadto od 2011 roku Muzeum Powstania Warszawskiego zaczęło przyznawać nagrodę im. Jana Rodowicza, która mają być honorowani ludzie prezentujący szlachetną postawę wobec innych.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)