| abstract
| - 30 sierpnia 1944 roku okazuje się, że sytuacja na Starym Mieście jest już tak zła, że podjęta zostaje decyzja o ewakuacji dzielnicy, co oznacza praktycznie jej poddanie w najbliższych dniach. Przez włazy na placu Krasińskich i Daniłowiczowskiej rozpoczyna się ewakuacja rannych. Tego dnia do polskich sił zbrojnych dochodzi informacja o przyznaniu im przez rządy alianckie praw kombatanckich. Wobec coraz gorszej sytuacji na Starym Mieście lokalne dowództwo AK decyduje w porozumieniu z płk. Antonim Chruścielem "Monterem" o ewakuacji powstańców ze starówki do Śródmieścia. Pierwsi, lżej ranni, wchodzą do kanałów włazem na pl. Krasińskich i przedostają się na Żoliborz i do Śródmieścia. Walki wciąż trwają, powstańcy odzyskują pałac Blanka, frontową część pałacu Jabłonowskich oraz ruiny kościoła Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Niemcy rozstrzeliwują rannych ze szpitala św. Jana Bożego. Tymczasem oddziały przygotowują się do przebicia z ulicy Bielańskiej w kierunku placu Żelaznej Bramy – mają one utworzyć korytarz, którym ewakuowani zostaną ciężej ranni oraz ludność cywilna. Oddział wypadowy por. Zdzisława Zołocińskiego "Piotra" przedostaje się kanałami na pl. Bankowy, gdzie zostaje zaskoczony i zmuszony do wycofania się z dużymi stratami. W Śródmieściu trwa ostrzał ostrzał dzielnicy, uderzający najbardziej w rejony ulic Ceglanej, Żelaznej, placu Grzybowskiego oraz w Powiśle. Poza tym sytuacja jest w miarę spokojna, powstańcy przygotowują się kontrnatarcia, które ma wyjść naprzeciw oddziałom próbującym się przebić ze Starego Miasta. Na Mokotowie Niemcy ostrzeliwują północny fragment dzielnicy, szczególnie rejon ulic Rakowieckiej, Kazimierzowskiej, Olkuskiej i Bałuckiej. Po południu zbombardowany zostaje szpital w zabudowaniach przy Chełmskiej 19, ginie wielu rannych, a podczas akcji ratunkowej powstańcy ponoszą kolejne straty. Trwa obrona Sadyby, gdzie sytuacja powstańców jest coraz cięższa. Nie zmienia się sytuacja na Żoliborzu.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)