| rdfs:comment
| - Historia Republiki Bolivarii Od XVI wieku Ameryka Środkowa i Południowa, z wyjątkiem Brazylii, Gujany oraz niektórych wysp Wielkich Antyli, były posiadłościami Hiszpanii. Pod koniec XVIII wieku idee oświecenia zdobywały coraz większą popularność w Nowym Świecie. Rodząca się burżuazja amerykańska znajdowała w nich uzasadnienie swych dążeń do udziału w rządzeniu. Wynikiem tego były rewolucje i wojny niepodległościowe, które przetoczyły się przez cały kontynent. Pierwszy sygnał dały kolonie brytyjskie w Ameryce Północnej. Wkrótce dołączyły do nich kolonie hiszpańskie. Simon Bolivar Przez cały XIX wiek w Ameryce Łacińskiej trwały rewolucje i przewroty. W wyniku tych walk, na kontynencie południowoamerykańskim powstało kilkanaście nowych państw, wśród nich znalazła się Republika Bolivarii, któr
|
| abstract
| - Historia Republiki Bolivarii Od XVI wieku Ameryka Środkowa i Południowa, z wyjątkiem Brazylii, Gujany oraz niektórych wysp Wielkich Antyli, były posiadłościami Hiszpanii. Pod koniec XVIII wieku idee oświecenia zdobywały coraz większą popularność w Nowym Świecie. Rodząca się burżuazja amerykańska znajdowała w nich uzasadnienie swych dążeń do udziału w rządzeniu. Wynikiem tego były rewolucje i wojny niepodległościowe, które przetoczyły się przez cały kontynent. Pierwszy sygnał dały kolonie brytyjskie w Ameryce Północnej. Wkrótce dołączyły do nich kolonie hiszpańskie. Simon Bolivar Przez cały XIX wiek w Ameryce Łacińskiej trwały rewolucje i przewroty. W wyniku tych walk, na kontynencie południowoamerykańskim powstało kilkanaście nowych państw, wśród nich znalazła się Republika Bolivarii, która ogłosiła niepodległość w 1821 roku. Nazwa naszego państwa, jak również naszej stolicy – Ciudad Bolivar, pochodzi od nazwiska jednego z bohaterów walk o niepodległość Ameryki Łacińskiej – Simona Bolivara. Mieszkańcom Bolivarii nie było dane długo ciszyć się wolnością, gdyż już w następnym roku, na ziemię młodego państwa wkroczyły wojska, posiadającej mocarstwowe ambicję Brazylii. Okupacja kraju trwała kilka lat. Pod koniec 1825 roku w Bolivarii wybuchło powstanie. Siły powstańców wsparła Republika Costa de Oro. Wywołało to wojnę pomiędzy tymi krajami. 13 grudnia 1828 w bitwie pod Santa Elena, połączone siły Bolivarii i Costa de Oro pokonały armię brazylijską. Pomimo porażki Brazylijczycy rozpoczęli blokadę morską, stolicy Costa de Oro. Blokada zagroziła jednak interesom handlowym Brytyjczyków, co groziło włączeniem się ich do konfliktu. W końcu w podpisanym w roku 1830 w Ciudad Bolivar układzie pokojowym, Brazylia uznała niepodległość Bolivarii. W pierwszych latach niepodległości o wpływy w kraju rywalizowały dwie partie polityczne – liberalni colorados, reprezentujących burżuazję miejską z Ciudad Bolivar oraz konserwatywno-klerykalni blancos, związani z hodowcami bydła z interioru. Spory pomiędzy tymi stronnictwami, wywołały w styczniu 1864 wybuch wojny domowej. Sytuację tę starał się wykorzystać, panujący w Costa de Oro dyktator – Juan Manuel Mendoza, chcący anektować część przygranicznych ziem. Armia Republiki Costa de Oro wsparła siły blancos, przystępując do oblężenia Ciudad Bolivar. Sytuacja obrońców stolicy stawała się tragiczna. Po kilku miesiącach oblężenia w mieście zapanował głód. Tymczasem w Costa de Oro wybuchła rewolucja. Zmusiło to Mendozę do wycofania swojej armii. Wojska rządowe Bolivarii przystąpiły do ofensywy, rozbijając pozbawionych wsparcia blancos w bitwie pod Canelones 4 lipca 1865 roku. Pomimo zakończenia wojny domowej, sytuacja w kraju była nadal niestabilna. Istotne zmiany zaszły dopiero za prezydentury Jose Francisco Uribe (1896-1910), który przeprowadził szereg istotnych reform społeczno-politycznych. W 1932 roku po raz pierwszy od czasów wojny domowej, władzę w kraju przejęli konserwatyści. Za ich władzy największym problemem wewnętrznym w kraju był konflikt między chłopami i właścicielami ziemskimi, podczas którego dochodziło m.in. do walk uzbrojonych oddziałów obu stron. W roku 1953 rządy przejął, w wyniku zamachu stanu, generał Augusto Saltillo. Jego skorumpowane rządy doprowadziły do zawarcia sojuszu między konserwatystami i liberałami (Front Narodowy). Wsparli oni wojskową juntę, która w 1957 obaliła generała. Odwieczni wrogowie przejęli władzę, którą wspólnie sprawowali aż do 1990 roku. Sojusz konserwatystów i liberałów nie potrafił jednak sprostać pogarszającej się sytuacji gospodarczej (m.in. wysoka inflacja). Front Narodowy ostatecznie rozpadł się w 1991 roku. Na politycznej scenie Bolivarii ponownie zapanował chaos, jeszcze bardziej destabilizując sytuację w kraju. Sytuację tę wykorzystały różnej maści oddziały partyzanckie, opanowując północną część prowincji La Guardia. W dodatku obok partyzantów pojawiły się również bardzo silne i wpływowe gangi narkotykowe. Wszystkie te okoliczności doprowadziły do zamachu stanu, dokonanego w styczniu 2011 roku, w wyniku którego całą władzę w Republice Bolivarii, przejął generał Ernesto Ramirez Sanchez.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)