Oriëntering of oriëntatie is het richten van een gebouw op het oosten. In bredere zin kan het ook de gerichtheid aanduiden naar een andere richting die in kosmisch of religieus opzicht belangrijk wordt gevonden. In dat geval duidt men ook die richting aan: bijvoorbeeld: oriëntatie op Jeruzalem. Andere voorbeelden van oriëntering zijn:
Oriëntering of oriëntatie is het richten van een gebouw op het oosten. In bredere zin kan het ook de gerichtheid aanduiden naar een andere richting die in kosmisch of religieus opzicht belangrijk wordt gevonden. In dat geval duidt men ook die richting aan: bijvoorbeeld: oriëntatie op Jeruzalem. In het Christendom is de oriëntatie op het oosten bij het gebed. Vanaf de derde eeuw is deze gewoonte gebaseerd op bijbels-symbolische gronden: Christus als 'Licht van de Wereld' en de 'Zon der Gerechtigheid' (vergelijk Mal. 4:2, Luc. 1:78 en Joh. 8:12) en de verwachting van de wederkomst van Christus uit het oosten om de levenden en doden te oordelen: "Want zoals de bliksem vanuit het oosten komt en tot in het westen zichtbaar is, zo zal het zijn met de komst van de Mensenzoon" (Matt. 24:27 en Openb. 7:2). Vandaar dat het koor bijna altijd op het oosten is gericht, omdat dit het deel van de kerk is waar de de Mis, het belangrijkste onderdeel van de katholieke eredienst, wordt gevierd. Voor de 12e eeuw is overigens op basis van dezelfde gedachte ook het omgekeerde gebeurd: het koor in het westen en de ingang in het oosten (zie bijvoorbeeld Sint-Jan van Lateranen). Wat tot effect had dat bij sommige gebeden iedereen de rug keerde naar de priester en richting het oosten bad, richting de ingang. De reformatie heeft het principe van oriëntering niet aanvaard. Andere voorbeelden van oriëntering zijn:
* gericht naar de opkomst van de zon of van bepaalde sterren op een bepaalde datum (dit vooral bij de Egyptenaren, bijvoorbeeld op Sirius)
* gericht naar een heilige plaats (het richten van de synagogen op Jeruzalem in het Jodendom en de moskeeën op Mekka in de Islam)
* de oriëntering van het stratennet van Peking dat in oude tijden op het oosten gericht was op het punt van zonsopgang van de winterzonnewende
* graven waarin de overledenen of met het hoofd richting het westen of richting het oosten werden geplaatst.