| rdfs:comment
| - Fortunata Obrąpalska z domu Szurowska - artysta fotografik. Otrzymała wyróżnienia honorowe nadawane przez Miedzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej - AFIAP w 1953 r. i EFIAP w 1963 r. Zainteresowała się fotografią w 1935 roku, w tym samym, w którym wyszła za mąż za Zygmunta Obrąpalskiego, znanego po II wojnie światowej działacza ZPAF i fotografa. W 1930 roku otrzymała pierwszy aparat fotograficzny a w 1938 r. poznała Jana Bułhaka, który zachęcał ją do fotografii, co zadecydowało o stylu piktorialnym, jaki uprawiała w tych latach w konwencji „fotografii ojczystej”. W latach 30. studiowała chemię i biologię na Wydziale Matematyczno-Przyrodnicznym Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W 1941 i 1942 roku w wileńskim mieszkaniu Obrąpalskich odbyły się dwie konspiracyjne wystawy, w kt
|
| abstract
| - Fortunata Obrąpalska z domu Szurowska - artysta fotografik. Otrzymała wyróżnienia honorowe nadawane przez Miedzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej - AFIAP w 1953 r. i EFIAP w 1963 r. Zainteresowała się fotografią w 1935 roku, w tym samym, w którym wyszła za mąż za Zygmunta Obrąpalskiego, znanego po II wojnie światowej działacza ZPAF i fotografa. W 1930 roku otrzymała pierwszy aparat fotograficzny a w 1938 r. poznała Jana Bułhaka, który zachęcał ją do fotografii, co zadecydowało o stylu piktorialnym, jaki uprawiała w tych latach w konwencji „fotografii ojczystej”. W latach 30. studiowała chemię i biologię na Wydziale Matematyczno-Przyrodnicznym Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W 1941 i 1942 roku w wileńskim mieszkaniu Obrąpalskich odbyły się dwie konspiracyjne wystawy, w których brał udział także Michał Nowicki. Po II wojnie światowej w dalszym ciągu fotografowała w stylu wykazującym zależności od twórczości Bułhaka. Aż do jego śmierci w 1950 roku łączyły ich więzi przyjaźni. Od 1945 roku Obrąpalscy mieszkali w Poznaniu, gdzie szybko włączyli się w organizowanie życia fotograficznego. Od tego też roku Fortunata była członkiem Stowarzyszenia Miłośników Fotografii, a od 1947 roku - Polskiego Związku Artystów Fotografików. W latach 1948-1952 była członkiem kolegium redakcyjnego „Świata Fotografii”, który wychodził w Poznaniu. W tym piśmie w numerze 9 z 1948 roku opublikowała interesujący tekst na temat własnej drogi twórczej pt. „Efekty surrealistyczne w fotografice”. Tak więc około 1948 roku artystka świadomie łączyła swą twórczość z fotografią nowoczesną. Najbardziej interesujące cykle o abstrakcyjno-surrealistycznym wyrazie to: „Dyfuzja w cieczy”, „Przekleństwo”, „Cisza”, „Tancerka II” oraz „Studium I”, „Studium II” i „Studium III”, które w formie są figuratywno-ekspresyjne, analizują układy postaci i deformacji cienia zakłócającego stereotypowe widzenie. Powstały one jako wynik zainteresowania twórczością międzywojennej awangardy znanej w Polsce w sposób jedynie powierzchowny (Man Ray, Bauhaus), oraz wpływu malarstwa modernistycznego. Była też członkiem awangardowej grupy poznańskiej 4F+R (m.in. Alfred Lenica, Ildefons Houwalt, Feliks M. Nowowiejski) biorąc udział w wystawach grupy w 1949 i 1956 roku, która w równoprawny sposób traktowała fotografię. Obrąpalska wystawiała swoje prace na wszystkich, najważniejszych w tamtym czasie wystawach – brała udział w Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku i w tym samym roku w wystawie Nowoczesnej Fotografii w Warszawie, a także w 1957 roku w pierwszej międzynarodowej wystawie po socrealizmie „Krok w nowoczesność”. Kategoria:Fotograficy Kategoria:4F+R
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)