| rdfs:comment
| - Dawna Mowa (thaluph, dosł. "język", w nowych opracowaniach yolde thaluph – "dawny język") to najstarszy z języków Ancory. Przez wzgląd na długość jego historii, jak i to, że dał początek wielu innym językom, jego nazwę pisze się zawsze wielką literą, bez względu na zasady ortografii obowiązujące w danym kraju. Dawna Mowa jest fleksyjna, a typowy dla niej szyk zdania to VSO. Chociaż obecnie nie posiada żadnych rodzimych użytkowników, pozostaje językiem nauki, zwłaszcza magii.
|
| abstract
| - Dawna Mowa (thaluph, dosł. "język", w nowych opracowaniach yolde thaluph – "dawny język") to najstarszy z języków Ancory. Przez wzgląd na długość jego historii, jak i to, że dał początek wielu innym językom, jego nazwę pisze się zawsze wielką literą, bez względu na zasady ortografii obowiązujące w danym kraju. Dawna Mowa jest fleksyjna, a typowy dla niej szyk zdania to VSO. Chociaż obecnie nie posiada żadnych rodzimych użytkowników, pozostaje językiem nauki, zwłaszcza magii. Poszczególne dialekty Dawnej Mowy jeszcze przed Ciszą zaczęły stopniowo różnicować się, dając początek nowym językom, które pozyskały nazwy od grup istot, które się nimi posługiwały. Pierwszym językiem, który odłączył się od wspólnoty, był staroziemski, mowa ludzi. Ostatnim dialektem, który zaczął rozwijać się samodzielnie, był język nag, który do dziś zachowuje wiele archaicznych cech Dawnej Mowy, które zdążyły zaniknąć w pozostałych narzeczach. Elficki, niegdyś najbardziej prestiżowy, dał początek dwóm innym językom, używanym w ancoriańskich magokracjach – edrothiańskiemu i rhuńskiemu, krasnoludzki jest natomiast powszechnie uznawany za wymarły. Dawna Mowa jest językiem autochtonicznym dla kontynentu ancoriańskiego i ma wiele cech, które odróżniają ją od nowszych dialektów i gwar napływowych. Dysponuje aż dziesięcioma przypadkami gramatycznymi. Rozróżnia cztery kategorie gramatyczne, umownie nazwane rodzajami, dwie liczby, cztery osoby, sześć czasów, trzy strony i pięć trybów.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)