| rdfs:comment
| - Kormorany (Phalacrocoracidae) - rodzina ptaków z rzędu rudłonogich (Steganopodes). Kormorany odznaczają się krótkimi i silnymi rudlowatymi nogami, zakończonymi trzyma palcami, zwróconymi naprzód i jednym w tył. Wszystkie palce spięte są błona, sięgającą do połowy silnych i tępych pazurów. Skrzydła umiarkowanej długości, lub krótkie. Jeden gatunek zamieszkujący wyspy Galapagos (Nannopterum harrisi Rotsch.) ma skrzydła tak krótkie i słabe, że jest zupełnie pozbawiony zdolności lotu. Ogon kormorana, miernie długi, składa się u różnych gatunków z 12, 14 lub 16 sterówek. Do rodziny Phalacrocoracidae należą rodzaje Phalacrocorax, Nannopterum i Plotus [dziś Anhinga]. Właściwe kormorany, należące do pierwszego z tych rodzajów, są to ptaki dość duże o ciele walcowatym, silnym ale bardzo wysmukłym,
|
| abstract
| - Kormorany (Phalacrocoracidae) - rodzina ptaków z rzędu rudłonogich (Steganopodes). Kormorany odznaczają się krótkimi i silnymi rudlowatymi nogami, zakończonymi trzyma palcami, zwróconymi naprzód i jednym w tył. Wszystkie palce spięte są błona, sięgającą do połowy silnych i tępych pazurów. Skrzydła umiarkowanej długości, lub krótkie. Jeden gatunek zamieszkujący wyspy Galapagos (Nannopterum harrisi Rotsch.) ma skrzydła tak krótkie i słabe, że jest zupełnie pozbawiony zdolności lotu. Ogon kormorana, miernie długi, składa się u różnych gatunków z 12, 14 lub 16 sterówek. Do rodziny Phalacrocoracidae należą rodzaje Phalacrocorax, Nannopterum i Plotus [dziś Anhinga]. Właściwe kormorany, należące do pierwszego z tych rodzajów, są to ptaki dość duże o ciele walcowatym, silnym ale bardzo wysmukłym, szyja ich jest długa, głowa mała o dziobie zakończonym silnym hakiem. Skrzydła i ogon, dosyć długie, składają się z bardzo sztywnych piór o szerokich chorągiewkach. Pióra bardzo ściśle nalegają na siebie. Kormorany dochodzą do długości 77 cm. Właściwych kormoranów rozróżnia się 36 gatunków, zamieszkujących wody słodkie i morza wszystkich części świata. U nas z rzadka się pojawia gatunek Phalacrocorax carbo, który stosunkowo niedawno jeszcze się u nas gnieździł. Oprócz tego zabito w Polsce kilka okazów kormorana małego (Ph. pygmaeus Gmel.). Kormorany mają upierzenie ciemne, najczęściej czarne lub brunatne, zwykle pióra są ciemniej obrzeżone, tak, że ciało wydaje się jakby pokryte łuską. Kormorany odznaczają się nadzwyczajną zręcznością w pływaniu i łowieniu ryb, zamieszkują zwykle skaliste wybrzeża mórz lub też zalesione brzegi rzek i jezior. Żyją zwykle gromadnie, od wczesnego ranka nurkując, łowią ryby, w południe odpoczywają i suszą pióra, przybierając wówczas najdziwniejsze pozycje. Wieczorem znowu polują na ryby. Odznaczają się niesłychaną żarłocznością, zwykłe najadają się tak, że nietylko pożywieniym wypełniają bardzo pojymny żołądek, lecz napychają sobie cały przełyk: trawienie u nich odbywa się tak szybko, że już po kilku godzinach są głodne i udają się na łowy. Na wyspach Faroer kormorany wyrządzają wielkie szkody, napadając na owce i wyrywającim swymi ostrymi dziobami kawały mięsa. W ogrodzie zoologicznym w Wied- niu zauważono, że kormorany, ukryte w wodzie aż po głowę łowiły przelatujące nad wodą jaskółki. Chińczycy zakładają kormoranom na szyje pierścienie niepozwalające na połykanie zdobyczy i przyuczają je do łowienia dla siebie ryb. Kormorany gnieżdżą się zwykle gromadnie na niedostępnych skałach nadmorskich lub na drzewach nad rzekami i jeziorami. Gniazda ich są zwykle bardzo niedbale zbudowane, młode rodzą się niedołężne i długo pozostają w gniazdach, rodzice znosszą im wielkie ilości ryb, koło gniazd kormoranów leżą zwykle całe stosy niezjedzonych ryb. Zwykle kormorany niosą się parę razy do roku, w niektórych miejscowościach niosą się cały rok. Ptaki te są bardzo ostrożne i polowanie na nie jest dosyć trudne, tylko w czasie wysiadywania jaj łatwo je zabić na gnieździe. W niewoli żyją bardzo dobrze, a nawet rozmnażają się. Mięso kormoranów jest jadane i wysoce cenione przez Lapończyków i Arabów. Niektóre gatunki kormoranów odbywają stałe przeloty. W krajach cywilizowanych kormorany są silnie tępione i stają się coraz rzadsze.(Encyklopedia Powszechna Ultima Thule) Uwaga: Jeden z użytkowników wprowadził zmianę. Odnosi się ona do stanu obecnego. Ponieważ nie w Encyklopedii tradycji nie ingerujemy w tekst starych notek (np. z Ultima Thule), zmianę zamieszczam poniżej. Brzmi tak: "Właściwych kormoranów rozróżnia się 36 gatunków, zamieszkujących wody słodkie i morza wszystkich części świata. U nas gnieździ kormoran czarny Phalacrocorax carbo. W Kątach Rybackich jest jedna z największych kolonii tego gatunku w Europie i na świecie. Przeczytaj bieżące wiadomości o kormoranach na WIKIPEDII: Kormoran Prawdopodobnie cały tekst Encyklopedii Tradycji w pochodzi z jakiegoś starego czasopisma, przedwojennej książki lub którejś ze starych polskich encyklopedii, słownika wydanego przed II wojną światową (na końcu tekstu powinien się znajdować się odsyłacz do odpowiedniej książki lub czasopisma). Tekst nie był poprawiany pod względem merytorycznym i dlatego nie jest aktualny. Możesz go uaktualnić, oddzielając swój komentarz lub obszerniejsze hasło linią ciągłą (-----), ale hasła oryginalnego NIE ZMIENIAJ - pamiętaj, że ET to przede wszystkim miejsce przechowywania starych, nieaktualnych haseł encyklopedycznych. PAMIĘTAJ: Ten tekst to ciekawostka i nie nadaje się na ściągawkę do szkoły i nie powinien też być traktowany jako jedyne źródło wiedzy na ten temat! Kormorany kategoria:Słownik Kategoria:zwierzęta Kategoria:Stare encyklopedie Kategoria:Przyroda
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)