[[Grafika:Irena.jpg|right|thumb|250px|Cukiernia Irena – Zakopiańska 20]]Ulica Zakopiańska – długa na około 380 metrów ulica Saskiej Kępy. Nazwę zawdzięcza bardzo popularnej w okresie międzywojennym stolicy polskich Tatr – Zakopanemu. Swój bieg łukiem rozpoczyna od ulicy Zwycięzców, by ślepo zakończyć się przy murze Wału Miedzeszyńskiego. Zbiega się kolejno z ulicami Radziłowską, Szczuczyńską, Wąchocką i Genewską. Znajduje się przy niej zabudowa z lat 30. XX wieku i późniejsza.
[[Grafika:Irena.jpg|right|thumb|250px|Cukiernia Irena – Zakopiańska 20]]Ulica Zakopiańska – długa na około 380 metrów ulica Saskiej Kępy. Nazwę zawdzięcza bardzo popularnej w okresie międzywojennym stolicy polskich Tatr – Zakopanemu. Swój bieg łukiem rozpoczyna od ulicy Zwycięzców, by ślepo zakończyć się przy murze Wału Miedzeszyńskiego. Zbiega się kolejno z ulicami Radziłowską, Szczuczyńską, Wąchocką i Genewską. Znajduje się przy niej zabudowa z lat 30. XX wieku i późniejsza. Najpopularniejszym miejscem na Zakopiańskiej jest cukiernia "Irena" ulokowana w pawilonie ogrodu domu numer 20. Cukiernia o przedwojennych tradycjach do lat 90. XX wieku mieściła się przy ulicy Francuskiej 16. Do 2005 roku ulica Zakopiańska słynęła także z rosnących wzdłuż niej ogromnych klonów, które obecnie zastąpiono lipami drobnolistnymi. Wszystkie domy od numeru 11 do 41 mają dwa ogródki: jeden frontowy, drugi tylny, z wejściem od wewnętrznej uliczki gospodarczej ulokowanej pomiędzy ulicami Kryniczną a Zakopiańską.