| abstract
| - Ulica Tadeusza Borowskiego – ulica licząca ok. 200 m długości, położona na warszawskiej Pradze Północ. Rozpoczyna swój bieg od skrzyżowania z ulicą ul. Bertolta Brechta i biegnąc na południowy wschód nie przecina żadnej ulicy wpadając w ul. Ratuszową. Jej przedłużeniem jest ulica Kameralna. Ulicę Borowskiego wytyczono w 1969 lub 1970 roku. Swoją nazwę otrzymała ona 27 kwietnia 1971 roku, gdy nadano jej patrona, Tadeusza Borowskiego, poety, prozaika, więźnia niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz; pisarz mieszkał na przy niewiele oddalonej ul. Skaryszewskiej i tam też pracował oraz osadził tam fabułę swojej powieści "Pożegnanie z Marią". Ulica przechodzi obok pozostałości XIX-wiecznej zabudowy wojskowej, zaadaptowanej w okresie PRL-u na obiekty instytucji państwowych – warsztaty Instytutu Tele- i Radiotechnicznego we wschodniej części i obiekty Przedsiębiorstwa Transportu Samochodowego Łączności w zachodniej części. Obok dziś istniejącej ulicy znajdowały się zbudowane po 1875 roku obiekty wojskowe, a w parterowych domkach znajdowały się magazyny i stajnie 2. Orenburskiego Pułku Kozaków, mającego koszary w pobliżu do 1915 roku i stacjonującego na obszarze Warszawy rozpędzając manifestacje patriotyczne, patrolując ulice i dworce kolejowe. Powstały one podczas zabudowy esplanady Fortu Śliwickiego "miasteczkiem wojskowym", w obrębie którego wzniesiono ponad sto budynków. Dziś w dawnych budynkach rosyjskich znajdują się warsztaty Instytutu Tele- i Radiotechnicznego, ale na cegłach tworzących budynek zachowały się wyryte w cyrylicy (choć jedynie ok. 10% Armii Carskiej potrafiło pisać i czytać - stąd zniekształcone litery i błędy w wyrazach) przez patrolujących napisy: rosyjskie słowa, m.in. карауль (warta), молитва (modlitwa) czy дурак (dureń), obliczenia, inicjały, a przede wszystkim nazwiska patrolujących z datami - widoczne są nazwiska Miednikowa patrolującego w 1899 roku, Pemra w 1909 roku, Michaiła Nikiforowa w 1910 roku, Biełausowa w 1911 roku, Iwana Łazura w 1914 roku, a także Kriwowa, Rybnikowa, Szpaihlera, Bardaszewa, Karpa Awdiejewa, Kuźmy N. Mikoszewa i Bromowicza, który napisał na murze swoje nazwisko z datą jako ostatni – 4 września 1914 roku, niecały rok przed opuszczeniem Pragi przez rosyjskie wojska; w czasie rewolucji żołnierze tego pułku opowiedzieli się po stronie Białych. Napisy były ryte nie tylko przez Kozaków z 2. Pułku, ale także przez żołnierzy 185. Pułku Siedleckiego i 187. Rezerwowego Pułku Piechoty. Jedynym budynkiem przypisanym do ulicy (pod numerem 2) jest biurowiec typu Lipsk, usytuowany na dziedzińcu Instytutu Tele- i Radiotechnicznego, będący własnością firmy Cebron sp. z o.o. Plik:Borowskiego tabliczka MSI.jpg|Tablica MSI informująca o patronie ulicy Plik:Tablica ITR Borowskiego.jpg|Tabliczka z okresu PRL-u na budynku instytutu Plik:Borowskiego6.jpg|Rosyjski napis na cegle Borowskiego
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)