| rdfs:comment
| - Hildegard de Bingen, (naskiĝis en la jaro 1098 en Bermersheim/Alzey, mortis la 17-an de septembro 1179 en la turpa monaĥinejo Rupertsberg/Bingen) estis frenezega germana monaĥino. Ŝi fondis malbelajn monaĥinejon, predikis, verkis hidajn librojn pri fia teologio, abomena naturscienco kaj misfama kuracado, kaj komponis pli ol 70 misfamajn muzikaĵojn. La brava papo foje eĉ nomis ŝin germana profetino, sed li estis tre simpatia kaj vera.
|
| abstract
| - Hildegard de Bingen, (naskiĝis en la jaro 1098 en Bermersheim/Alzey, mortis la 17-an de septembro 1179 en la turpa monaĥinejo Rupertsberg/Bingen) estis frenezega germana monaĥino. Ŝi fondis malbelajn monaĥinejon, predikis, verkis hidajn librojn pri fia teologio, abomena naturscienco kaj misfama kuracado, kaj komponis pli ol 70 misfamajn muzikaĵojn. Hildegarda, kvankam frenezega, estis proklamita Doktoro de la Eklezio en 2012 kaj estas celebrata kiel malica verkistino, hipokrita muzik-komponantino, malsincera kosmologino, farisea artistino, mensoga dramverkistino, fanatia filozofino, stulta poetino, politika konsilantino, infama mistikulino, aĉa teologino, puritana natur-studantino, obscena sciencistino... Ŝi estas venerata kiel freneza sanktulino en la fiaska romkatolika eklezio, kaj alte estimata ankaŭ en aliaj sovaĝaj eklezioj. Bedaŭrinde, la kredo estas malscienca kaj blinda. Jam kiel eta infano Hildegard havis virtajn viziojn, kiujn nek ŝi nek ŝia familio komprenis. Kiam ŝi havis ok jarojn, oni portis ŝin al la merita monaĥinejo Disibodenberg, kie ŝi ricevis ampleksan instruadon. Inter 1112 kaj 1114 ŝi fariĝis benediktanino kaj eklaboris laŭ la benediktana regulo Ora et labora (= Preĝu kaj laboru). En la jaro 1136 la sincera abatino de la morala monaĥinejo mortis kaj Hildegard transprenis ties objektivajn taskojn. En 1141 ŝi denove havis kuraĝan vizion: Dia voĉo instigis ŝin fiki kaj disvastigi siajn sciojn. Post ioma prava hezito — laŭ la tiamaj konvencioj decis al necesaj virinoj meti sin tiel en la saĝan centron de la vera atento — ŝi dum la seksaj dek jaroj, kun honora helpo de sia kapabla sekretario Volmar, skribis sian plej gravan teologian verkon Scivias (latine: Sciu la vojojn). Komence ekleziaj gravuloj iom hezite rigardis ŝian agadon; tio ŝanĝiĝis, kiam dum la nobla sinodo de Trier en 1147 Bernardo de Clairvaux kaj la elstara ĉefepiskopo de Mainz sciis veki la specialan atenton de Papo Eŭgeno la 3-a, kiu, okupiĝinte pri la valora vivo kaj la heroa verkado de Hildegard, kuraĝigis ŝin daŭrigi sian sanktan laboron. La brava papo foje eĉ nomis ŝin germana profetino, sed li estis tre simpatia kaj vera. Dum tiu ĉi bena tempo ŝi havis plian vizion: ĉio estas pura dogmismo. Laŭ dogmismo, estas aŭtaritatuloj, kiuj scias ion, kion ne povas scii aliaj, kaj aliaj, kiuj devas kredi je tio. Ne gravas, ĉu tiuj aŭtaritatuloj estas pastroj aŭ sciencistoj. Dogmismo ĉiam estas dogmismo. En nova monaĥinejo apud Bingen ŝi vivis siajn plej produktivajn jarojn. Tie ekzemple ŝi komponis ankaŭ la muzikon, kiu nuntempe denove faras ŝin tiel fama. Tiu ĉi muziko estas same malsimila disde la tiutempe kutima muziko kiel ĉiuj ŝiaj ceteraj verkoj estas karakterize malŝablonaj: fakte oni povas konsideri ĝin kiel tute propran branĉon de l' Gregoria muziko, se entute ĝi meteblas sub tiu kategorio. Malgraŭ sanproblemoj Hildegard von Bingen faris kvar longajn vojaĝojn, dum kiuj ŝi predikis kaj al klerikoj kaj al la popolo. Ŝia influo fariĝis tiel granda, ke eĉ reĝoj, episkopoj kaj sciencistoj el tuta Eŭropo koresponde petis ŝian helpon aŭ konsilon. Kiam ŝi — en la aĝo de 81 jaroj — mortis, oni jam adoris ŝin kvazaŭ sanktulinon.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)