| abstract
| - File:INV Misc Book 09.png In-Game Book File:Icon-warning.svg Do not add to, edit, or remove any of the story, unless the official source changes. "War of the Three Hammers" is a section of the History of Warcraft, Chapter II. It is set 230 years before Warcraft: Orcs & Humans. Found at:
* Gallery of Treasures of the Scarlet Monastery in Tirisfal Glades
* Hall of Explorers in Ironforge
* Dwarven District in Stormwind City
* The Domicile section of Blackrock Depths
* Bael'dun Digsite in Mulgore Timeline:
* ← Previous book: Aegwynn and the Dragon Hunt
* → Next book: The Last Guardian War of the Three Hammers The dwarves of Ironforge Mountain lived in peace for many long centuries. However, their society grew too large within the confines of their mountain cities. Though the mighty High King, Modimus Anvilmar, ruled over all dwarves with justice and wisdom, three powerful factions had arisen amongst the dwarven society. The Bronzebeard clan, ruled by Thane Madoran Bronzebeard, held close ties to the High King and stood as the traditional defenders of Ironforge Mountain. The Wildhammer clan, ruled by Thane Khardros Wildhammer, inhabited the foothills and crags around the base of the mountain and sought to gain more control within the city. The third faction, the Dark Iron clan, was ruled by the sorcerer-thane Thaurissan. The Dark Irons hid within the deepest shadows under the mountain and plotted against both their Bronzebeard and the Wildhammer cousins. For a time the three factions kept a tenuous peace, but tensions erupted when High King Anvilmar passed away from old age. The three ruling clans went to war for control of Ironforge itself. The dwarf civil war raged under the earth for many years. Eventually the Bronzebeards, who had the largest standing army, banished the Dark Irons and Wildhammers from under the mountain. Khardros and his Wildhammer warriors traveled north through the barrier gates of Dun Algaz, and they founded their own kingdom within the distant peak of Grim Batol. There, the Wildhammers thrived and rebuilt their stores of treasure. Thaurissan and his Dark Irons did not fare as well. Humiliated and enraged by their defeat, they vowed revenge against Ironforge. Leading his people far to the south, Thaurissan founded a city (which he named after himself) within the beautiful Redridge Mountains. Prosperity and the passing of years did little to ease the Dark Iron's rancor toward their cousins. Thaurissan and his sorceress wife, Modgud, launched a two-pronged assault against both Ironforge and Grim Batol. The Dark Irons were intent on claiming all of Khaz Modan for their own. The Dark Iron armies smashed against their cousins' strongholds and very nearly took both kingdoms. However, Madoran Bronzebeard ultimately led his clan to a decisive victory over Thaurissan's sorcerous army. Thaurissan and his servants fled back to the safety of their city, unaware of the events transpiring at Grim Batol, where Modgud's army would fare no better against Khardros and his Wildhammer warriors. As she confronted the enemy warriors, Modgud used her powers to strike fear into their hearts. Shadows moved at her command, and dark things crawled up from the depths of the earth to stalk the Wildhammers in their own halls. Eventually Modgud broke through the gates and laid siege to the fortress itself. The Wildhammers fought desperately, Khardros himself wading through the roiling masses to slay the sorceress queen. With their queen lost, the Dark Irons fled before the fury of the Wildhammers. They raced south toward their king's stronghold, only to meet the armies of Ironforge, which had come to aid Grim Batol. Crushed between two armies, the remaining Dark Iron forces were utterly destroyed. The combined armies of Ironforge and Grim Batol then turned south, intent on destroying Thaurissan and his Dark Irons once and for all. They had not gone far when Thaurissan's fury resulted in a spell of cataclysmic proportions. Seeking to summon a supernatural minion that would ensure his victory, Thaurissan called upon the ancient powers sleeping beneath the world. To his shock, and ultimately his doom, the creature that emerged was more terrible than any nightmare he could have imagined. Ragnaros the Firelord, immortal lord of all fire elementals, had been banished by the Titans when the world was young. Now, freed by Thaurissan's call, Ragnaros erupted into being once again. Ragnaros' apocalyptic rebirth into Azeroth shattered the Redridge Mountains and created a raging volcano at the center of the devastation. The volcano, known as Blackrock Spire, was bordered by the Searing Gorge to the north and the Burning Steppes to the south. Though Thaurissan was killed by the forces he had unleashed, his surviving brethren were ultimately enslaved by Ragnaros and his elementals. They remain within the Spire to this day. Witnessing the horrific devastation and the fires spreading across the southern mountains, King Madoran and King Khardros halted their armies and hastily turned back towards their kingdoms, unwilling to face the awesome wrath of Ragnaros. The Bronzebeards returned to Ironforge and rebuilt their glorious city. The Wildhammers also returned home to Grim Batol. However, the death of the Modgud had left an evil stain on the mountain fortress, and the Wildhammers found it uninhabitable. They were bitter in their hearts over the loss of their beloved home. King Bronzebeard offered the Wildhammers a place to live within the borders of Ironforge, but the Wildhammers steadfastly refused. Khardros took his people north towards the lands of Lordaeron. Settling within the lush forests of the Hinterlands, the Wildhammers crafted the city of Aerie Peak, where the Wildhammers grew closer to nature and even bonded with the mighty gryphons of the area. Seeking to retain relations and trade with their cousins, the dwarves of Ironforge constructed two massive arches, the Thandol Span, to bridge the gap between Khaz Modan and Lordaeron. Bolstered by mutual trade, the two kingdoms prospered. After the deaths of Madoran and Khardros, their sons jointly commissioned two great statues in honor of their fathers. The two statues would stand guard over the pass into the southlands, which had become volcanic in the wake of Ragnaros' scorching presence. They served as both a warning to all who would attack the dwarven kingdoms, and as a reminder of what price the Dark Irons paid for their crimes. The two kingdoms retained close ties for some years, but the Wildhammers were much changed by the horrors they witnessed at Grim Batol. They took to living above ground on the slopes of Aerie Peak, instead of carving a vast kingdom within the mountain. The ideological differences between the two remaining dwarven clans eventually led to their parting of ways.
- Wojna Trzech Młotów to sekcja Historii Warcrafta, Rozdział II. Jej akcja dzieje się 230 lat przed Warcraft: Orcs & Humans. Książkę można znaleźć w:
* Galerii Skarbów w Szkarłatnym Klasztorze na Polanach Tirisfal
* Halli Odkrywców w Ironforge
* Krasnoludzkiej Dzielnicy w Stormwind
* Mieszkalnej sekcji Podnóży Czarnej Skały
* Strefie wykopaliskowej Bael'dun w Mulgore Chronologia:
* ← Poprzednia książka: Aegwynn i Polowanie na Smoki
* → Następna książka: Ostatni Strażnik Wojna Trzech Młotów Krasnoludy z Góry Ironforge żyły w pokoju przez wiele stuleci. Jednak ich społeczeństwo rozrosło się na tyle, że górskie miasta nie mogły go pomieścić. Podczas panowania potężnego Najwyższego Króla, Modimusa Anvilmara, który rządził wszystkimi krasnoludami sprawiedliwie i mądrze, w krasnoludzkim społeczeństwie wyrosły trzy potężne frakcje. Klan Bronzebeard, rządzony przez Thana Madorana Bronzebearda miał bliskie powiązania z Najwyższym Królem i służył jako tradycyjny obrońca Góry Ironforge. Klan Wildhammer, rządzony przez Thana Khardrosa Wildhammera, zamieszkiwał pogórze i doliny u podstawy góry oraz pragnął zdobyć większą władzę w samym mieście. Trzecia frakcja, klan Ciemnego Żelaza, rządzony był przez thana-czarownika Thaurissana. Ciemne Żelazo kryło się w najciemniejszych cieniach pod górą i knuło przeciwko kuzynom Bronzebeardom i Wildhammerom. Przez pewien czas trzy frakcje utrzymywały niespokojny pokój, jednak napięcia nasiliły się, gdy Najwyższy Król Anvilmar odszedł z powodu podeszłego wieku. Trzy rządzące klany ruszyły do walki o kontrolę nad samym Ironforge. Krasnoludzka wojna domowa toczyła się pod ziemią przez wiele lat. Ostatecznie Bronzebeardzi, którzy mieli największą regularną armię, wygnali Ciemne Żelazo i Wildhammerów z góry. Khardros i Wildhammerscy wojownicy podążyli na północ przez wrota Dun Algaz i założyli własne królestwo wśród dalekich szczytów Grim Batol. Tam Wildhammerzy rozkwitli i odbudowali swoje zapasy skarbów. Thaurissan i jego klan nie pogodzili się tak łatwo z porażką. Upokorzony i rozgniewany porażką, przysiągł zemstę przeciwko Ironforge. Prowadząc swój lud daleko na południe, Thaurissan założył miasto (które zostało nazwane jego imieniem) wśród pięknych Gór Czerwonej Grani. Rozwój i mijające lata nie osłabiły gniewu Ciemnego Żelaza żywionego wobec swych kuzynów. Thaurissan i jego żona czarodziejka, Modgud, rozpoczęli dwukierunkowe natarcie na Ironforge i Grim Batol. Ciemne Żelazo miało zamiar zająć całe Khaz Modan dla siebie. Armie Ciemnego Żelaza przedarły się przez fortece ich kuzynów i niemal udało im się zająć oba królestwa. Jednam Madoran Bronzebeard poprowadził swój klan do decydującego zwycięstwa na magiczną armią Thaurissana. Thaurissan i jego sługi wycofali się do bezpieczeństwa swojego miasta, nieświadomi wydarzeń dziejących się w Grim Batol, gdzie armia Modgud nie radziła sobie najlepiej z Khardrosem i jego Wildhammerskimi wojownikami. Gdy starła się z wrogimi wojownikami, Modgud użyła swych mocy, by rzucić strach na ich serca. Cienie poddały się jej woli, a mroczne byty wypełzły z podnóży ziemi, by polować na Wildhammerów w ich własnych hallach. Wreszcie Modgud przedarła się przez wrota i obległa samą fortecę. Wildhammerzy walczyli desperacko, a sam Khardros przedarł się przez niezliczonych wrogów, by zgładzić czarodziejską królową. Gdy ich królowa padła, Ciemne Żelazo umknęło przed furią Wildhammerów. Ruszyli na południe ku fortecy swego króla, lecz na drodze napotkali armie z Ironforge, które ruszyły na pomoc Grim Batol. Zmiażdżone przez dwie armie, pozostałe oddziały Ciemnego Żelaza doznały dotkliwej porażki. Następnie połączone siły Ironforge i Grim Batol ruszyły na południe z zamiarem zniszczenia Thaurissana i jego Ciemnego Żelaza raz na zawsze. Nie doszli daleko, gdy furia Thaurissana objawiła się w zaklęciu porażających rozmiarów. Chcąc wezwać nadprzyrodzonego sługę, który zapewni mu zwycięstwo, Thaurissan odwołał się do starożytnych mocy śpiących pod śwatem. Ku jego zdziwieniu, i ostatecznie klęsce, stworzenie, które przybyło, było znacznie bardziej przerażające niż jakikolwiek koszmar, jaki kiedyś śnił. Ragnaros Pan Ognia, nieśmiertelny władca wszystkich żywiołaków ognia, został wygnany przez Tytanów, gdy świat był młody. Teraz, uwolniony przez wezwanie Thaurissana, Ragnaros powstał do życia raz jeszcze. Jego apokaliptyczne odrodzenie w Azeroth strzaskało Góry Czerwonej Grani i stworzyło szalejący wulkan w sercu zniszczenia. Wulkan, znany jako Iglica Czarnej Skały, został otoczony przez Płonący Wąwóz na północy i Płonące Stepy na południu. Mimo że Thaurissan zginął z ręki sił, które wyzwolił, jego ocaleli bracia zostali zniewoleni przez Ragnarosa i jego żywiołaki. Pozostają oni w Iglicy po dziś dzień. Widząc przerażające zniszczenie i ognie rozprzestrzeniające się wśród południowych gór, król Madoran i król Khardros zatrzymali swoje armie i w pośpiechu wycofali się do swoich królestw, nie chcąc stawiać czoła przerażającemu gniewowi Ragnarosa. Bronzebeardowie powrócili do Ironforge i odbudowali swoje wspaniałe miasto. Wildhammerzy również powrócili do Grim Batol. Jednak śmierć Modgud pozostawiła obudzone zło w górskiej fortecy i Wildhammerzy zobaczyli, że nie nadaje się ona do zamieszkania. W ich sercach zagościł smutek z powodu utraty swego ukochanego domu. Król Bronzebeard zaoferował Wildhammerom miejsce do życia w granicach Ironforge, jednak ci dumnie odmówili. Khardros zabrał swój lud na pół noc ku ziemiom Lordaeron. Osiedlając się w pięknych lasach Ostępów, Wildhammerzy stworzyli miasto Szczyt Aerie, gdzie zawiązali silniejszą więź z naturą, a nawet oswoili potężne gryfy zamieszkujące tę krainę. Chcąc odbudować relacje handel ze swymi kuzynami, krasnoludy z Ironforge wzniosły dwa potężne łuki, Przęsło Thandola, które przerzucono nad przepaścią dzielącą Khaz Modan i Lordaeron. Wsparte przez wzajemny handel, oba królestwa się rozwijały. Po śmierci Madorana i Khardrosa, ich synowie wspólnie wznieśli dwie wspaniałe statuy ku czci ich ojców. Dwa posągi sprawują straż nad przesmykiem prowadzącym na południe, które stało się krajem wulkanicznym od czasu przybycia Ragnarosa. Posągi służą zarówno jako ostrzeżenie dla wszystkich, którzy zaatakują krasnoludzkie królestwa, jak i przypomnienie, jaką Ciemne Żelazo zapłaciło cenę za swoje przewinienia. Dwa królestwa odbudowały silne więzi, jednak Wildhammerzy znacznie zmienili się przez potworności, które widzieli w Grim Batol. Zaczęli żyć na powierzchni na stokach Szczytu Aerie, zamiast wykuwać przepastne królestwo wewnątrz góry. Ideologiczne różnice między dwoma pozostałymi klanami krasnoludów doprowadziły do rozdzielenia ich dróg.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)