| rdfs:comment
| - Jest granat także podobny starej jak pergamin piersi, gdy cząstka jej stała się gwiazdą by blaskiem swym łąkę oświetlić. To ul maleńki z plastrami w krwistej czerwieni, wszakże niczym usta kobiece pszczoły je formowały. Dlatego się śmieje, pękając tysiąca warg purpurami... Kłos zaś jest chlebem. To Chrystus w swym życiu i śmierci zarazem. Oliwne drzewo to praca, siła, potęga i trwałość. Jabłko wcieleniem jest grzechu, pokus owocem – zagadką, to kropla wieków, co pragnie strzec się dotyku Szatana. Ach, któż, jak nie ty, jest na polu owocem – czystą pasją! Image:CC-BY-SA icon.svg cc-by-sa
|
| abstract
| - Jest granat także podobny starej jak pergamin piersi, gdy cząstka jej stała się gwiazdą by blaskiem swym łąkę oświetlić. To ul maleńki z plastrami w krwistej czerwieni, wszakże niczym usta kobiece pszczoły je formowały. Dlatego się śmieje, pękając tysiąca warg purpurami... Granat to serce żywe, ponad polami bijące, dumne, wyniosłe, silne, którego nie dziobią ptaki, serce, co z zewnątrz jest twarde - jak ludzkie, zupełnie tak samo, lecz tego, kto je przebije, krwią i zapachem obdarzy. Starego gnoma z łąki owoc granatu jest skarbem, tego, co z Rosą rozmawiał w samotym lesie starym. Tego, co miał białą brodę, i kolorowe ubranie. Przez drzewa zielone liście granat jest skarbem strzeżonym. Arką, gdzie drogie kamienie poprzetykane są złotem. Kłos zaś jest chlebem. To Chrystus w swym życiu i śmierci zarazem. Oliwne drzewo to praca, siła, potęga i trwałość. Jabłko wcieleniem jest grzechu, pokus owocem – zagadką, to kropla wieków, co pragnie strzec się dotyku Szatana. Smutkiem zaś jest pomarańcza sprofanowanego kwiatu, bo w złoto i ogień się zmienia biel, nieskalana dawniej. Winorośl – żądza ukryta, przez lato dobrze dojrzała, a kościół, błogosławieństwem święty dobywa zeń napój. Kasztany są tym, co minęło. To domu błogi spokój. Drewna starego są trzaskiem, zbłąkanymi pielgrzymami. Żołędzie – czysta poezja starej, ciemnej wilgoci, pigwa – złoto leciutkie, czystość wszystkiego, co zdrowe. Lecz krwią jest owoc granatu, krwią z przeświętego nieba, ziemi raną otwartą, gdy ją dziurawi ulewa. Krew wiatru, która przychodzi od starych gór pomarszczonych. Krew jezior, które zasnęły, krew spokojnego morza. Granat to prehistoria krwi, którą my posiadamy, idea krwi, zamykana przez cierpką kulę twardą. Kształt jej jest sercu podobny, podobny jest też do czaszki. Granacie otwarty, co jesteś na drzewie jasnym płomieniem, tak w ciele Wenus podobnym; suchego ogrodu uśmiechem. Motyle cię otaczają, boś słońcu podobny taki, by w żarze twoim nie spłonąć pierzchają daleko robaczki. Boś światłem samego życia, owoców wszystkich matką. Gwiazdą w cienistym lesie, przez strumień pokochaną. Ach, któż, jak nie ty, jest na polu owocem – czystą pasją! Image:CC-BY-SA icon.svg cc-by-sa
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)