| abstract
| - Jozef Leo Cardijn (Schaarbeek, 13 november 1882 - Leuven, 24 juli 1967) was een Belgisch priester die later tot kardinaal werd verheven vanwege zijn verdienste als stichter en bezieler van de Katholieke Arbeiders Jeugd (KAJ), bijgenaamd De Kajotters. Door de pauselijke encycliek Rerum Novarum uit 1891, door zijn bewondering voor priester Daens en door zijn contacten met arbeidersbewegingen in binnen- en buitenland geraakte hij bewogen om ook iets voor de Belgische (jonge) arbeiders te doen. Na zijn onderhoud met Paus Pius XI in 1925 werd zijn beweging als katholieke actie voor de arbeidersjeugd officieel erkend, en werd hij er de eerste proost van. In de jaren 1930 keurde hij het rexisme, het communisme en het socialisme af. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij in juni 1942 samen met zijn hulpaalmoezenier en de voorzitters van KAJ en JOC opgepakt en gedurende drie maanden gevangengezet. Na de oorlog bouwde hij zijn beweging verder internationaal uit (in 80 verschillende landen). In 1945 maakte hij een eerste reis naar Latijns-Amerika. Hij overleed in 1967 op 84-jarige leeftijd. Kardinaal Suenens ging voor in de begrafenisplechtigheid in de Basiliek van Koekelberg, in aanwezigheid van prins Albert. Eén van Cardijns grootste troeven was zijn retorisch talent. Cardijn sprak zijn publiek al roepend toe, hevig gesticulerend en sterk overtuigend. Af en toe sloop er in al zijn enthousiasme al eens een fosceu in, zoals die keer wanneer hij het had over de "miljoenen en miljoenen Luxemburgers". Hij was er fier op dat hij tijdens zijn jeugd in Halle gewoond heeft. In de Sint-Martinusbasiliek van die stad heeft hij zijn eerste mis opgedragen. Tijdens de verkiezing van de Grootste Belg werd Kardinaal Cardijn uiteindelijk 23ste, wat zijn maatschappelijk belang aantoont.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)