This HTML5 document contains 16 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Subject Item

n2:

rdfs:label

Wiatr (Miłosz)

rdfs:comment

I wnet się starzec budzi i przeciąga w gniewie, Powstając głuchą klątwą w groźnym fal oddechu Na tego, który wiecznie rzuca mu w przewiewie W oczy, łzawe od soli, — szyd drwiącego śmiechu. A ja, — jakbym śmiertelny był, — lecę w pośpiechu. Rozkuwam szały wód i tedy głowę nurzę, Zarką jeszcze od słońca, w zimnej morza toni I ujmuję uściskiem moją córkę burzę, — Potem uciekam. — Długo skarga wód mię goni: Czy to był sen? — Nie, to był wiatr, — to ja w pogoni. Image:PD-icon.svg Public domain

dcterms:subject

n6: n10: n11: n13: n16:

n17:

Wiatr

n19:

Bronisława Ostrowska

n15:

Wiersz

n7:wikiPageUsesTemplate

n8: n9: n14:

n12:

Oskar Miłosz

n4:abstract

I wnet się starzec budzi i przeciąga w gniewie, Powstając głuchą klątwą w groźnym fal oddechu Na tego, który wiecznie rzuca mu w przewiewie W oczy, łzawe od soli, — szyd drwiącego śmiechu. A ja, — jakbym śmiertelny był, — lecę w pośpiechu. Rozkuwam szały wód i tedy głowę nurzę, Zarką jeszcze od słońca, w zimnej morza toni I ujmuję uściskiem moją córkę burzę, — Potem uciekam. — Długo skarga wód mię goni: Czy to był sen? — Nie, to był wiatr, — to ja w pogoni. Tu kusi mię daremnie modra grota morza, Tam zatoka zaprasza na bezchwiejne tonie... Lecz, poeto, — o, jakże nie kochać przestworza! Zbiega, co nam wieczyście znika w nieboskłonie I pieni tęsknot naszych oszalałe konie. Gdzież rzecz, któraby warta wstrzymać lot! Któż powie ? I przełom wichr, co wieje w coraz dalsze dale, I wicher w twojem sercu i wicher w twej głowie... Czujesz, jak pędzę w wierszy twych rytmicznym cwale, Unosząc swoje żądze, i złudy, i żale... Obowiązki, miłości, pragnienia, zwyczaje, — To są więzienni stróże. Za mną leć, — tułaczem, W samotności szczęśliwej nieskalane raje... Poprzez morza leć za mną: tam społem obaczym Nieba tak piękne, ie je witać będziesz — płaczem. I zmarłych, których tuli piana morza biała, I wyspy miłowania w brzeżnej fali rosach, Które są jak harmonja młodzieńczego ciała, I dziewczyny, jak złota kukurudza w kłosach, I wieże, co śpiewają mistycznie w niebiosach. Nie zaprzestaniesz nigdy twej dzikiej pogoni: Będziesz biegł wiecznie naprzód, choćby drogą błędną. Życie to kwiat, co ginie od dotknięcia dłoni, I te tylko są drogie, co zbyt szybko więdną, Tknięte w zachwycie naszą dłonią nieoględną. Tutaj zagaszę niebo, indziej je rozpalę, — A kiedy świat chwilowy traci czar, — w tę porę Przewiewam.Tedy jawa niknie w mgieł oddali, A twym olśnionym oczom jawi się nad borem Tęcza młoda, grająca siedmiu barw kolorem. Przyjdzie dzień, gdy mi rzeczesz: Dość żyć tem zwodniczem Życiem, co mrze i wstaje znów; wolałbym raczej Na czyjemś łonie płodnem, szlachetnem, dziewiczem, Uśpić na długie wieki ten żywot tułaczy, Pijany winem burzy i męką rozpaczy. A wtenczas, ja na twarz ci tchnę z cichych odmętów Czystem słońcem jesieni, a potem zawichrzę Barkę, w dreszcz purpurowy tonących okrętów... I świt ujrzy już tylko sny twoje najcichsze, Ukołysane morzem, błyszczącem na wichrze. Image:PD-icon.svg Public domain

Subject Item

n18:

n4:wikiPageDisambiguates

n2: