This HTML5 document contains 10 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

PrefixNamespace IRI
n11http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/F-CXvukY80PVZIybZomjPw==
n7http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/WglBShsp9V9mYtToH6YeZw==
dctermshttp://purl.org/dc/terms/
n8http://dbkwik.webdatacommons.org/ontology/
n10http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/IC54QkrCeW6aH16WUVzE8A==
rdfshttp://www.w3.org/2000/01/rdf-schema#
n13http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/oyn2bWAcVsua3L2UD5eMew==
n4http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/3mx9nypL-9q7nBjHviuu9w==
n2http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/MO1sogiybSIu9pT8nVfdoQ==
n3http://dbkwik.webdatacommons.org/wiersze/property/
n5http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/ak9_fT_o0Y1AqXtxvVQ3pg==
rdfhttp://www.w3.org/1999/02/22-rdf-syntax-ns#
xsdhhttp://www.w3.org/2001/XMLSchema#
n12http://dbkwik.webdatacommons.org/resource/cSdYSYzZbP-cc2il0z5meg==
Subject Item
n2:
rdfs:label
Do Tadeusza Matuszewicza
rdfs:comment
Srogi łuk dzisiaj natęża Apollo z Marsem zwaśniony, Spłoszone gromem oręża Muzy szukają uchrony I wdzięczne z sobą nadzieje Unoszą w knieje. Zmykając one od dziczy, Co z ogniem idzie i męką, I co ich nie zna słodyczy, Przed świętokradzką jej ręką, Rzuciły gniazdo swej sławy, Piękne Puławy! Ukryte teraz i chore, W ciszy posępnej i w cieśni, Erato i Terpsychore Żałują tańców i pieśni, I że im ginie kwiat świeży Hożej młodzieży. Uranija zaś wysoka I zadumana w swej myśli, Nie spuszczając z niebios oka Jeszcze uważa i kryśli; Ale drżą boskie jej stopy Gromem Europy.
dcterms:subject
n10: n12:
n7:
Wiersz
n3:wikiPageUsesTemplate
n4: n5: n13:
n11:
Franciszek Dionizy Kniaźnin
n8:abstract
Srogi łuk dzisiaj natęża Apollo z Marsem zwaśniony, Spłoszone gromem oręża Muzy szukają uchrony I wdzięczne z sobą nadzieje Unoszą w knieje. Zmykając one od dziczy, Co z ogniem idzie i męką, I co ich nie zna słodyczy, Przed świętokradzką jej ręką, Rzuciły gniazdo swej sławy, Piękne Puławy! Ukryte teraz i chore, W ciszy posępnej i w cieśni, Erato i Terpsychore Żałują tańców i pieśni, I że im ginie kwiat świeży Hożej młodzieży. Uranija zaś wysoka I zadumana w swej myśli, Nie spuszczając z niebios oka Jeszcze uważa i kryśli; Ale drżą boskie jej stopy Gromem Europy. Jednakże Klijo z nadsłuchem Pióro trzymając na księdze, Ciekawa za każdym ruchem Potęgi przeciw potędze: Jak która idzie lub błądzi, Pisze i sądzi. Gotuj, rzekła, swoje płody, Do Melpomeny zwrócona. Szczęśliwe ujrzym narody! Ziemia znów będzie zielona. Po klęskach i srogim trudzie Odżyją ludzie. A wy nie płaczcie, o siostry! Niedługo będziem w tej cieśni. Minie burza i czas ostry, Wrócą się tańce i pieśni. Zabrzmią niebiosom Polimny Radosne hymny. Na bohatyrów teatrze Z celem miarkując obroty, Kiedy ja słucham i patrzę Na wielkie zbrodnie i cnoty, Bóg szalę trzyma, Bóg żywy, Bóg sprawiedliwy! Image:PD-icon.svg Public domain