This HTML5 document contains 10 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Subject Item

n10:

n6:wikiPageDisambiguates

n2:

Subject Item

n2:

rdfs:label

Księga Plugawego Mroku (artefakt)

rdfs:comment

Pierwsza wersja Księgi Plugawego Mroku to zwój spisany wiele tysiącleci temu przez rzucającego czary vasharana. Zawarł on w tym dziele swe chore przemyślenia oraz straszną wiedzę zdobytą dzięki eksperymentom i studiom. W ledwie kilka tysięcy słów oblekł nikczemne idee i pojęcia tak plugawe, że do dziś dnia nie zrodziły się one w żadnej innej, choćby najczarniejszej duszy. Po latach zwój odkryła kapłanka Nerulla. Potroiła jego długość, zapisując własną wiedzę o mrocznych bogach, ofiarach i złej magii objawień. Wielu innych złych kapłanów uczyło się z jej zwojów (bo treść wkrótce przestała się mieścić w jednym), dodając strzępki własnej skażonej wiedzy i wyniki swych odrażających eksperymentów. Niektórzy nawet zadawali pytania wezwanym czartom i dokładnie zapisywali ich odpowiedzi. Wreszcie Księga Plugawego Mroku to będące słabym artefaktem fikcyjne dzieło pochodzące z gry Dungeons & Dragons. Zawiera ono informacje na temat złych bóstw, czarnej magii oraz niegodziwych czynów. Pierwotna wersja księgi została spisana w zamierzchłych czasach przez jednego z vasharanów, a zawierała jego wiedzę na temat zła. Po wielu latach zwój dostał się w ręce kapłanki boga śmierci Nerulla, która kilkukrotnie zwiększyła jego długość. Z jej zwojów nauki czerpało wielu złych kapłanów, a wielu z nich dopisywało do nich posiadane przez siebie wiadomości.

dcterms:subject

n5: n7: n8: n9:

n6:abstract

Pierwsza wersja Księgi Plugawego Mroku to zwój spisany wiele tysiącleci temu przez rzucającego czary vasharana. Zawarł on w tym dziele swe chore przemyślenia oraz straszną wiedzę zdobytą dzięki eksperymentom i studiom. W ledwie kilka tysięcy słów oblekł nikczemne idee i pojęcia tak plugawe, że do dziś dnia nie zrodziły się one w żadnej innej, choćby najczarniejszej duszy. Po latach zwój odkryła kapłanka Nerulla. Potroiła jego długość, zapisując własną wiedzę o mrocznych bogach, ofiarach i złej magii objawień. Wielu innych złych kapłanów uczyło się z jej zwojów (bo treść wkrótce przestała się mieścić w jednym), dodając strzępki własnej skażonej wiedzy i wyniki swych odrażających eksperymentów. Niektórzy nawet zadawali pytania wezwanym czartom i dokładnie zapisywali ich odpowiedzi. Wreszcie zebrane dzieła trafiły w ręce ludobójczego czarodzieja i władcy imieniem Vecna. On również dodał do zwojów cześć własnych odkryć. Po śmierci powstał jako licz, a potem przepisał zwoje do oprawionej księgi, której okładkę wykonał ze skóry ludzkiej twarzy oraz z kości demona, magicznie przekształconych w matowe, metalowe okucia. Powiada się, ze dziwne symbole na owej okładce można pojąc dopiero po przeczytaniu całej księgi. I że nagłe zrozumienie ostatecznego zła, jakie reprezentują - ciemności czarniejszej niż znają Piekła - decyduje o wielkiej wartości tej księgi. Wyznawcy wierni Erythnulowi przez wiele lat przechowywali księgę w mrocznej krypcie, wykorzystując ja podczas rytuału końcowej inicjacji do najwyższego wewnętrznego kręgu. Przez ten czas zrobiono kilka kopii, w większości niekompletnych lub zawierających błędy. Błędy występujące w pomniejszych kopiach zwykle prowadziły czytelników na jeden z Niższych Planów, skąd żaden nie powrócił. Podczas wielkiej wojny złodzieje ukradli oryginał księgi, który przechodził następnie przez wiele rąk. Według niektórych zapisków, przez jakiś czas znajdował się w osobistej bibliotece władcy diabłów Belzebuba, który własnoręcznie dopisał kilka stron. Wiadomo o istnieniu sześciu kompletnych kopii, z których co najmniej jedna po poprawkach Belzebuba. Poza tym istnieje przynajmniej trzy razy tyle wadliwych kopii lub zupełnych falsyfikatów. Często znajdują się one w złych świątyniach i w rękach nikczemnych kolekcjonerów. Oryginał Vecny także nadal istnieje, pożądany przez niemal wszystkich kapłanów mrocznych bóstw. Księga ta jest fantastycznym źródłem informacji o złych bogach, czarnej magii i zakazanych sekretach. Zawarta w niej wiedza jest tak potężna i niegodziwa, ze czytająca je istota o charakterze innym niż zły często schodzi na drogę zła, nie skuszona, lecz po prostu nim skażona. Gdy umysł posiądzie wiedzę z tej księgi, związana z nim dusza jest tak splugawiona, ze nie ma już innego wyjścia. Pozostaje jej tylko ścieżka zła. W przeciwieństwie do swego dobrego odpowiednika, Księgi Wzniosłych Czynów, Księga Plugawego Mroku nie znika tajemniczo po przeczytaniu. Zła postać może przechowywać ją u siebie i z niej korzystać, ale nawet złoczyńcy o czarnych sercach nie przeglądają jej stronic na chybił trafił. Księgi strzegą potężne czarty, bo tam gdzie ona się znajduje, rośnie potęga zła. Księga Plugawego Mroku to będące słabym artefaktem fikcyjne dzieło pochodzące z gry Dungeons & Dragons. Zawiera ono informacje na temat złych bóstw, czarnej magii oraz niegodziwych czynów. Pierwotna wersja księgi została spisana w zamierzchłych czasach przez jednego z vasharanów, a zawierała jego wiedzę na temat zła. Po wielu latach zwój dostał się w ręce kapłanki boga śmierci Nerulla, która kilkukrotnie zwiększyła jego długość. Z jej zwojów nauki czerpało wielu złych kapłanów, a wielu z nich dopisywało do nich posiadane przez siebie wiadomości. Zebrane dzieła posiadł również czarodziej Vecna. Po przemienieniu się w licza Vecna przepisał zwoje do księgi oprawionej w ludzką skórę oraz kości demona. W bliżej nieznanych okolicznościach artefakt wszedł w posiadanie wyznawców Erythnula, którzy wykonali kilka niedoskonałych jego kopii. Oryginał księgi został kultystom boga nienawiści skradziony. W kolejnych latach plugawe dzieło przekazywano z rąk do rąk. Wiadomo, iż niegdyś znajdowało się nawet w zbiorach demonicznego władcy Belzebuba. Aktualnie istnieje najprawdopodobniej około sześciu kompletnych kopii oraz co najmniej trzy razy tyle wadliwych.