This HTML5 document contains 6 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Subject Item

n2:

rdfs:label

Obóz pracy w Piekiełku

rdfs:comment

Obóz pracy w Piekiełku - niemiecki nazistowski obóz pracy, który znajdował się w osadzie Piekiełko, od 1951 roku wchodzącej w skład Żerania w dzielnicy Białołęka. Przebywało tam kilkaset osób - Źydzi zamieszkujący ówczesną gminę Jabłonna, a także ci, którzy nie zostali wywiezieni z likwidowanego obozu w Otwocku do Treblinki. Jesienią 1942 roku w pobliżu obozu naziści rozstrzelali grupę Żydów zbiegłych podczas akcji wysiedlenia getta w Legionowie.

dcterms:subject

n5: n6:

n7:wikiPageUsesTemplate

n8:

n9:abstract

Obóz pracy w Piekiełku - niemiecki nazistowski obóz pracy, który znajdował się w osadzie Piekiełko, od 1951 roku wchodzącej w skład Żerania w dzielnicy Białołęka. Przebywało tam kilkaset osób - Źydzi zamieszkujący ówczesną gminę Jabłonna, a także ci, którzy nie zostali wywiezieni z likwidowanego obozu w Otwocku do Treblinki. Istnieją dwie hipotezy co do lokalizacji obozu: na portalu Wirtualny Sztetl pojawia się lokalizacja w rejonie obecnych ulica Myśliborskiej i Przaśnej, z kolei w artykule Gazety Stołecznej widnieje lokalizacja przy ul. Obrazkowej niedaleko skrzyżowania ze Świderską w miejscu obok obecnych garaży przy komisariacie policji (Myśliborska 65), "na polu Kurlandca". Obóz składał się z dużego niezalesionego placu ogrodzonego wysokim drutem kolczastym, na którym znajdowały się dwa (według relacji "Gazety" - trzy lub cztery) duże baraki dla robotników, jeden mniejszy barak, w którym mieściła się wartownia policji żydowskiej, magazyn żywnościowy oraz pokój komendanta. Więzień obozu, Calek Perechodnik zawarł ten opis w swojej książce "Spowiedź: dzieje rodziny żydowskiej podczas okupacji hitlerowskiej w Polsce", gdzie napisał także, iż na placu znajdowała się też studnia oraz ogrodzony deskami dół służący za ubikację, a w promieniu kilometra nie było widać żadnych zabudowań oprócz trzech chatek zamieszkanych przez Polaków, znajdujących się przy samym obozie. Więźniowie obozu byli wykorzystywani do budowy istniejącego do dziś wału przeciwpowodziowego nad Wisłą. Prace trwały od rana do wieczora - robotnicy sypali piach do wagonów, następnie przepychali je (lub ciągnęła je mała lokomotywa spalinowa według relacji "Gazety") i opróżniali. Osoby, które umarły przy pracy bądź zostały zastrzelone mogły być chowane w wale. Jesienią 1942 roku w pobliżu obozu naziści rozstrzelali grupę Żydów zbiegłych podczas akcji wysiedlenia getta w Legionowie. Więźniom obozu pomagali żołnierze Szarych Szeregów, którzy nielegalnie handlowali z nimi lub dostarczali żywność, wrzucając je do koleb, które na noc zostawały na torach. Niektórzy, narażając życie, ukrywali Żydów, np. siostry franciszkanki ratowały dzieci żydowskie. Po wybudowaniu wału więźniowie okazali się niepotrzebni - część osób wywieziono furmankami do getta, głównie chorych - resztę rostrzelano. Obóz najprawdopodobniej zlikwidowano jesienią - najczęściej mówi się o listopadzie 1942 roku. Niektórzy twierdzą, że Niemcy otworzyli bramę i strzelali do więźniów. Inni wspominają, że ustawili więźniów nad wykopanym wcześniej dołem, w którym potem ich pochowano. Zginęła wtedy także młoda Polka, która prawdopodobnie handlowała z więźniami. Ich grób miał znajdować się obok posterunku policji, jednak po wojnie ciała miano ekshumować. Jedyną pozostałością obozu są betonowe słupy stanowiące kiedyś część ogrodzenia obozu, które po wojnie mieszkańcy zabrali i wykorzystali na ogrodzenia własnych posesji.