"Plemiona eirskie, od czas\u00F3w legendarnej W\u0119dr\u00F3wki Ojc\u00F3w (umieszczanej tradycyjnie oko\u0142o V-III w. p.n.e.) zamieszkuj\u0105ce obszar Eirii, pierwotnie najprawdopodobniej pos\u0142ugiwa\u0142y si\u0119 jednym j\u0119zykiem. Niskie zag\u0119szczenie osadnictwa na znacznej przestrzeni sprawi\u0142o jednak, \u017Ce ju\u017C oko\u0142o II w n.e. dialekty poszczeg\u00F3lnych plemion r\u00F3\u017Cni\u0142y si\u0119 od siebie znacznie, co poci\u0105ga\u0142o za sob\u0105 r\u00F3\u017Cnice w przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie pie\u015Bniach o W\u0119dr\u00F3wce Ojc\u00F3w i o bohaterach kulturowych. W wyniku dzia\u0142alno\u015Bci w\u0119drownych bard\u00F3w przed ko\u0144cem IV wieku n.e. wy\u0142oni\u0142 si\u0119 ponaddialektalny standard j\u0119zykowy, znany jako j\u0119zyk staroeirski. Standard ten w pe\u0142ni odpowiada\u0142 wymogom ustnej literatury, okaza\u0142 si\u0119 jednak niewystarczaj\u0105cy, kiedy na prze\u0142omie VII i VIII stulecia powsta\u0142o Kr\u00F3lestwo Irathei (tak zwane Stare Pa\u0144stwo). R\u00F3wnie\u017C rozprzestrzenienie torianizmu w Eirii wywo\u0142a\u0142o zapotrzebowanie na przek\u0142ad Kanonu Pism na wsp\u00F3lny j\u0119zyk zrozumia\u0142y dla wiernych. Forma j\u0119zyka staroeirskiego, zmodernizowana i przybli\u017Cona do j\u0119zyka m\u00F3wionego, u\u017Cywana w kancelarii kr\u00F3lewskiej Irathei oraz we wczesnym eirskim Ko\u015Bciele Toria\u0144skim nazywana jest klasycznym j\u0119zykiem eirskim. Standard ten stanowi\u0142 swego rodzaju kompromis pomi\u0119dzy \u017Cywym j\u0119zykiem Irath\u00F3w a sztuczn\u0105, literack\u0105 norm\u0105 ustnej poezji staroeirskiej. Ekspansja polityczna i kuturowa Starego Pa\u0144stwa Irathejskiego, o\u015Brodka i protektora torianizmu i kultury aldoryjskiej, walnie przyczyni\u0142y si\u0119 do przyj\u0119cia klasycznego j\u0119zyka eirskiego przez pozosta\u0142e kszta\u0142tuj\u0105ce si\u0119 pa\u0144stwa eirskie (Seili\u0119 i Saighar) a tak\u017Ce, w pewnej mierze, przez Tosini\u0119. Wsp\u00F3lny j\u0119zyk pi\u015Bmiennictwa sprzyja\u0142 utrzymaniu wi\u0119zi kulturowych mi\u0119dzy ludami, kt\u00F3rych j\u0119zyki wernakularne oddala\u0142y si\u0119 od siebie coraz bardziej. Na wieki XI-XIII przypada og\u00F3lny upadek polityczny, gospodarczy i kulturalny Irathei. W tym czasie o\u015Brodki pi\u015Bmiennictwa eirskiego rozwijaj\u0105 si\u0119 niezale\u017Cnie w Adanii (zachodnia cz\u0119\u015B\u0107 dawnej Irathei), Eirii (wschodnia cz\u0119\u015B\u0107) i Saigharze. W Tosinii i Seilii klasyczny j\u0119zyk eirski zostaje zarzucony na rzecz komplementarnego u\u017Cycia j\u0119zyka aldoryjskiego i j\u0119zyk\u00F3w wernakularnych. Na pozosta\u0142ym obszarze j\u0119zyk klasyczny ulega coraz znaczniejszym wp\u0142ywom miejscowych dialekt\u00F3w, co prowadzi do zepsucia j\u0119zyka i odej\u015Bcia od klasycznej normy. Okres rozwoju humanizmu toria\u0144skiego zbieg\u0142 si\u0119 w czasie z odzyskiwaniem przez Irathe\u0119 utraconych ziem i presti\u017Cu (tzw. Nowe Pa\u0144stwo). Zaowocowa\u0142o to renesansem pi\u015Bmiennictwa klasycznoeirskiego, jak r\u00F3wnie\u017C rozwojem i standaryzacj\u0105 j\u0119zyk\u00F3w wernakularnych. Do jednego i drugiego walnie przyczyni\u0142a si\u0119 tw\u00F3rczo\u015B\u0107 humanisty Ogha an Morhair, kt\u00F3rego dzie\u0142o pt. Anthammeineis ('Gramatyka', dos\u0142. 'S\u0142owosk\u0142adanie') stanowi pierwsz\u0105 w historii kodyfikacj\u0119 gramatyki klasycznego j\u0119zyka eirskiego. W XV i XVI wieku klasyczny j\u0119zyk eirski u\u017Cywany jest w Irathei i Saigharze komplementarnie z kszta\u0142tuj\u0105cymi si\u0119 literackimi normami j\u0119zyk\u00F3w narodowych."@pl . "Klasyczny j\u0119zyk eirski"@pl . . . "Plemiona eirskie, od czas\u00F3w legendarnej W\u0119dr\u00F3wki Ojc\u00F3w (umieszczanej tradycyjnie oko\u0142o V-III w. p.n.e.) zamieszkuj\u0105ce obszar Eirii, pierwotnie najprawdopodobniej pos\u0142ugiwa\u0142y si\u0119 jednym j\u0119zykiem. Niskie zag\u0119szczenie osadnictwa na znacznej przestrzeni sprawi\u0142o jednak, \u017Ce ju\u017C oko\u0142o II w n.e. dialekty poszczeg\u00F3lnych plemion r\u00F3\u017Cni\u0142y si\u0119 od siebie znacznie, co poci\u0105ga\u0142o za sob\u0105 r\u00F3\u017Cnice w przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie pie\u015Bniach o W\u0119dr\u00F3wce Ojc\u00F3w i o bohaterach kulturowych. W wyniku dzia\u0142alno\u015Bci w\u0119drownych bard\u00F3w przed ko\u0144cem IV wieku n.e. wy\u0142oni\u0142 si\u0119 ponaddialektalny standard j\u0119zykowy, znany jako j\u0119zyk staroeirski. Standard ten w pe\u0142ni odpowiada\u0142 wymogom ustnej literatury, okaza\u0142 si\u0119 jednak niewystarczaj\u0105cy, kiedy na prze\u0142omie VII i VIII stulecia powsta\u0142o Kr\u00F3lestwo Irathei (tak zw"@pl . .